Nagenietweer

Altijd op pad

Normaliter ben ik ieder weekend op pad om mijn fotoarchief verder aan te vullen. En eenmaal thuis gekomen gauw de oogst van de dag inlezen, een snelle selectie maken, nabewerken om vervolgens te delen via de social media. Want je wilt als zelfbenoemde natuurfotograaf natuurlijk aan al je ‘vrienden’ laten weten wat je het weekend zoal voor de lens hebt gehad. In de hoop de nodige duimpjes, nomi’s en loftuitingen in ontvangst te mogen nemen, want dat geeft zo’n lekker gevoel. Ondertussen strooi je zelf ruimhartig je waardering uit over de foto’s van je ‘vrienden’. Want voor wat hoort wat en (bijna) iedereen zoekt dezelfde bevestiging.

Wandelen zonder vermoeienis

Maar vandaag blijf ik lekker thuis. Ik zie hoe de bladeren aan de boom voor ons huis langzaam bruin worden en merk dat de katten niet meer zo graag op stap gaan. Ik kan ze geen ongelijk geven, ik heb er vandaag ook geen zin in. Vandaag geen gezeul met zware apparatuur maar met een bakkie koffie en een muziekje op de achtergrond eens lekker door mijn archief wandelen, zonder op mijn stappenteller te kijken. Herinneringen komen boven, ik kan me bij iedere foto de omstandigheden waaronder ze gemaakt zijn voor de geest halen. Locaties, gezelschap, weersomstandigheden, het komt allemaal terug zodra ik een foto uit mijn archief op mijn scherm tover. Nieuwsgierig springt een van de katten op schoot, kijkt even mee en rolt zich vervolgens op tot een knorrend bolletje geluk. En terwijl ik het maken van iedere foto opnieuw beleef, vraagt mijn vriendin of ik nog koffie wil. Life’s good denk ik als ik even later een slok van de aangereikte koffie neem en verder blader door mijn archief. Dit is een wandeling zonder vermoeienis, dit hou ik uren vol.

Mooie bezigheid

Buiten zet de regen nog eens extra aan en een windvlaag rukt de eerste bruine bladeren van de takken. Het boeit mij niet, mijn goede humeur lijdt er niet onder. Ik zie allerlei vogels verschijnen die stuk voor stuk te associëren zijn met mooi weer. Bijeneters, hoppen, scharrelaars, allemaal vogels die je bij voorkeur in je korte broek op de foto zet. De een nog bonter gekleurd dan de ander en stuk voor stuk nemen ze je mee naar een ander plekje op onze aardbol. Terwijl ik doorblader besef ik wat een ongelooflijke mooie bezigheid dat fotograferen in en van de natuur eigenlijk is. Ik mag me best heel gelukkig prijzen dat ik ieder weekend als een zonderling voor dag en dauw in mijn groene pakje het veld in stap. Dat ik het uitslapen heb ingeruild voor het kijken naar en vastleggen van vogels, vlinders en andere beestjes. Een vriend van me, zelf vogelaar, merkte al eens op nadat hij mijn foto’s terug zag, dat het fotograferen iets toevoegt aan het kijken. Dat het terugkijken naar de foto niet alleen de herbeleving van het moment stimuleert, maar je ook in staat stelt om de details beter tot je door te laten dringen. En ik denk dat hij gelijk heeft.

Laat de regen maar vallen

En op dat moment gebeurd het, het besef komt keihard binnen. Mooie foto’s schiet je niet alleen met mooi weer. Waar ben ik mee bezig, wat doe ik hier op de bank? Natuurfotografen zijn niet van suiker, die blijven niet binnen als er een druppel regen valt. Het zijn buitenmensen die weer en wind trotseren om hun spannendste plaatjes te kunnen schieten. Want hoe groter het afzien, hoe mooier de herinnering…toch? Mijn vriendin ziet de onrust in mij boven komen en weet wat er gaat gebeuren. Ze glimlacht en schudt haar hoofd terwijl ik mijn koffie achterover sla. Ongeduldig geef ik haar een kus en trek mijn laarzen aan, ik moet nu naar buiten. Laat de regen maar vallen, ik ga nog even genieten. Even later loop ik te soppen in de regen met de camera in de aanslag en verheug ik me op de nieuwe herinneringen die zich op een dag als deze aandienen. Waarvan ik ongetwijfeld nog een keer ga nagenieten, maar nu even niet.