Spaghetti?!
Fotograferen in JPG zou je kunnen vergelijken met de spaghetti sauzen uit de supermarkt. Lekker snel en gemakkelijk en je hebt keuze uit een aantal voorgeselecteerde smaken waarvan er een meestal je favoriete keuze is, wat in het geval van fotografie bijvoorbeeld het potje ‘landschap’ zou kunnen zijn.
Met RAW komt de kok om de hoek kijken. Het duurt langer om een gerecht op tafel te zetten met ongeveer dezelfde basisingrediënten, maar bij ieder ingrediënt heb je een grotere controle hoe je ze toevoegt. Ze zitten immers niet voorverpakt bij elkaar, maar als losse blikjes en potjes uitgestald in de nabewerkings-software.
Uiteindelijk worden beide gerechten, door de gasten, nog steeds gezien en gegeten als spaghetti. Totdat de kok zaken gaat toevoegen die , normaal gesproken, niets met spaghetti te maken hebben. Dan kan het zomaar zijn dat de kok een nieuwe versie spaghetti heeft bedacht of zover van de geaccepteerde standaard af is geweken dat het geen spaghetti meer mag heten. De fotograaf kan, al photoshoppend, ook zo’n gerecht op tafel zetten waar de meerderheid van de gasten geen spaghetti meer in ziet. Dat wil niet zeggen dat het geen smakelijk gerecht is, maar een foto durven we het niet meer te noemen. Of toch wel?
Wij (natuur)fotografen zijn ook kok
Je hebt bijvoorbeeld een druk leven en fotografeert af en toe. ’s Avonds niet echt tijd om door al die foto’s te scrollen en ook nog eens te bewerken. Je wilt gewoon een makkelijke snelle hap die aardig smaakt dan is JPG helemaal jouw ding. Een kleine twist voor jouw eigen stempel en voilà, we kunnen aan tafel.
Er is trouwens een categorie puristen die alleen accepteren wat direct uit de camera komt, want zo was het in werkelijkheid. Niets is echter minder waar.
In de culinaire wereld hanteren puristen precies de omgekeerde stelling dan hun tegenhangers in de fotografie. Daar waar de chefkok alleen echte verse ingrediënten wil gebruiken en niets moet hebben van voorverpakte sauzen en diepgevroren groentes, kiest deze pure fotograaf juist voor die gevriesdroogde smaakpakjes die de fabrikant in zijn camera’s heeft gestopt. Het bewerken van de RAW file wordt al voor je gedaan, maar dan in de keuken van het restaurant wat in jouw camera is gehuisvest. Zoals er in de keuken ‘food’ wordt geprocessed zit er in iedere camera een fastfood-processor voor de beelden. Met slechts enkele gerechten op de SD-kaart die altijd hetzelfde smaken.
Kook je RAW-food, dan schakel je de automatische food-processor uit en ga je helemaal uit je bol met alle specerijen en kruiden in jouw lichte ruimte, de digitale keuken.
Dus bak eens een high-key voorafje en stop eens wat sambal in het contrast van het hoofdgerecht of strooi lokaal wat peper en proef of het resultaat je bevalt. Er is een regio in de wereld waar alles ‘bigger and better’ is, daar zet men de kleuren aan totdat het glazuur van je tanden springt. Alles is tenslotte persoonlijke smaak en net als in de culinaire wereld, regio gebonden.
Tenslotte
Ook RAW kan je bewerken met smaakpakjes die in al de software zitten. Dan is de scheidslijn tussen RAW en JPG in feite minimaal, maar wel een stuk omslachtiger. RAW biedt je een heel scala aan mogelijkheden om tot een verfijnd gerecht te komen.
Wat voor een kok ben jij?
14 reacties
Bob . . ik ben niet iemand van de theorie . kom ik vaak in om… maar met jou uitleg .kom ik er wel. bedankt groetjes Hilde
sorry verkeerd naam moet Jowan zijn.