Menu

Onderdeel van Pixfactory

Natuurfotografie Magazine in Zweden (Deel 3 van 3)

3 uur in de ochtend, het zal later blijken dat dit een beetje de rode draad vormt van mijn reis naar Zweden, niet voor een vakantie, maar voor Natuurfotografie Magazine. Of beter gezegd, een samenwerkingsverband van recreatieve ondernemers heeft me gevraagd naar Midden-Zweden te komen om hun producten, diensten en vooral de natuur te ervaren. Omdat de ruimte in een magazine beperkt is, lees je hier het laatste deel van het uitgebreide dagboek.
Vanuit het vliegtuig heb ik zicht op deze bui, een mooi einde van een intensieve reis. Fotograaf: Bob Luijks

Zaterdag

Fallängetorp för fä och folk. Fotograaf: Bob Luijks
Pasgeboren biggetjes, de eigenaars laten maar wat trots hun nieuwe dieren zien. Fotograaf: Bob Luijks

Ongelooflijk duf zit ik met mijn broodje en zachte yoghurt aan de tuintafel op het terras. De buien hebben geen verkoeling gebracht. Reeds om 8.30 uur zit ik liever in de schaduw… Er staat helemaal niks op het programma vandaag. Of ik de gisteren geboren biggetjes wil zien? Lijkt me leuk! De vader en moeder van Stina nemen me mee op hun dagelijkse voederronde langs de varkens. Wederom klim ik op de kar achter de trekker. We stoppen eerst bij de mannetjes, de beren. Zij zitten apart van de rest. Op deze manier krijgt het vlees niet de nare lucht en hoeven de dieren niet gecastreerd te worden. Een eind verderop zitten de zeugen. Naast havermoutpap hebben we een ook een grote tank met water bij ons. Iedere modderpoel wordt zo dagelijks van een verse laag water voorzien. Dan stuurt de vrouw me naar een klein stalen hokje. En ja hoor, daarin liggen de kersverse biggetjes. Ik moet snel zijn, want moeder is nu van de havermout aan het genieten maar zal weldra terugkeren. Het is prachtig om de liefde voor de dieren te zien. Die gaat ver, heel ver. “Vorig jaar was het record droog. Alle dieren kregen toen 3x per dag water, ook de koeien. We begonnen daar ’s ochtends vroeg mee, de laatste ronde was tegen middernacht. Dan maak je lange dagen. Een enkele keer denk je, wat doe ik in hemelsnaam. Maar de volgende dag loop je weer tussen alle dieren en besef je dat je de mooiste job van de wereld hebt.” Door de droogte werd Zweden vorig jaar geteisterd door tal van bosbranden. Ditmaal bleef de regio grote ellende bespaard. Dat was in 2014 wel anders. Een kleine natuurbrand transformeerde op ‘zwarte maandag’ tot een niet te stoppen monster. Het vuur raasde met 80 meter per minuut (!) voort. De brandweer probeerde tevergeefs het vuur bij de enige weg door het gebied te stoppen. De enorme vlammenzee creëerde zijn eigen weer. Door de extreme hitte ontstond zwaar onweer waardoor de brandweer meer vat kreeg op het vuur. Met de hulp van 250 brandweermannen, 14 helikopters en 4 blusvliegtuigen uit Frankrijk en Italië werd de vlammenzee gestopt bij een meer. Bijna 14.000 hectare ging in vlammen op. Ook voor Stina en haar familie had de brand ingrijpende gevolgen. Op ‘zwarte maandag’ hulde het landschap zich in een verstikkende rook. Iedereen, ook de dieren moesten geëvacueerd worden. Met 150 schapen die in een wild gebied grazen, vele koeien en kippen was dat een uitdagende logistieke nachtmerrie… Het jaar erop kreeg 6.240 hectare van afgebrande bos (Hälleskogsbrännan) de status van natuurreservaat.

Het bizarre landschap van de Hälleskogsbrännan. Fotograaf: Bob Luijks

Na een laatste groet zet ik koers richting Hälleskogsbrännan. Met de auto kun je door het gebied rijden en onder andere de uitkijktoren bezoeken. Of ironisch genoeg barbecueën op 1 van de vele daarvoor ingerichte plekken. Bosbrand of niet, het in de natuur eten is voor veel Zweden de ultieme vorm van buiten zijn. Wanneer je op een wat hogere heuvel staat, zie je de enorme impact van de vlammenzee. Zover het oog rijkt, staat er niets meer overeind, alsof een meteoriet heeft ingeslagen. Met de status van natuurreservaat is een uniek experiment ontstaan. Nog nooit kon men in de moderne tijd getuige zijn van bos-/natuurontwikkeling op een dergelijke schaal. Overal zie je dat de natuur zijn kans grijpt. De berken en wilgen van het eerste uur meter nu ongeveer 3 meter, op de bodem zie je overal bloemen. Vandaag vallen vooral de enorme aantallen distelvlinders op.

De natuur herpakt zich, een natuurlijk bos verrijst. Fotograaf: Bob Luijks

Omdat ik Hälleskogsbrännan vorig jaar al uitgebreid bezocht, rijd ik snel door naar Fermansbo urskog, ofwel het oerbos van Fermansbo. Hier startte de grote brand, waardoor een deel van het stokoude bos verloren ging. Toch bleef het grootste deel gespaard. Door de ouderdom is het gebied rijk aan korstmossen, zoals de sierlijke baardmossen. In het weelderige woud jagen opvliegende auerhoenders me de stuipen op het lijf. In totaal kom ik 5 van deze grote, maar o zo schuwe ‘boskippen’ tegen.

Gula Stallet Mat & Rum. Fotograaf: Bob Luijks

Met een strakblauwe hemel en 28 graden op de thermometer vind ik het wel weer genoeg. Op naar Gula Stallet Mat & Rum, ofwel ‘Gele Stal Eten & Slapen’. Mijn laatste logiesplek is er wederom eentje uit een sprookje. De gele stal biedt onderdak aan de woning van eigenaresse Åsa en haar man, 3 B&B-kamers en een gezellig restaurant. Met haar man runt ze dit bedrijf, dat tevens een schapenhouderij omvat. Voor de natuurliefhebber valt hier wederom veel te beleven, de keuzestress slaat toe. In de rivier (op slechts enkele honderden meters afstand) zitten bevers. Of toch het bos aan de andere kant? Daarin leven vele edelherten, damherten, zwijnen en worden zelfs af en toe elanden en lynxen gezien. Op aanraden van Åsa kies ik voor de laatste. Eerst is het echter tijd voor pizza, belegd met eigen lam en verse ingrediënten van bevriende boeren uit de omgeving. Na de (daar is ‘ie weer) rabarbertaart brengt Åsa me rond zonsondergang naar een open veld in het bos waar verschillende jachtposten staan. Vanaf een centraal gelegen torentje kijk ik uit over de grote weide die helaas een dag eerder gemaaid is. Ik wacht 1,5 uur, maar verder dan 2 speelse reeën kom ik niet. Vanwege de vermoeidheid en de donkerte (toch geen foto’s meer kunnen maken) besluit ik dat het genoeg is geweest.

Zondag

Alweer de laatste dag. 6 dagen is uiteraard veel te kort, maar bizar wat je zelfs in zo’n korte tijd allemaal kunt zien hier. Natuurlijk zou ik de soorten van het bos nog eens willen proberen. Of de das die bij nader inzien onder de schapenstal blijkt te wonen… Åsa heeft echter nog een tip: nationaal park Ängsö.

De liefde voor de dieren spat van de eigenaars af. Fotograaf: Bob Luijks

In het weekend van mijn verblijf is er een aquarelcursus in de schapenweide. Voordat ik vertrek besluit ik nog even met de groep mee te gaan. De schapenweide is prachtig met markante bomen en grote zwerfstenen. Het barst van de lammetjes. Een aantal daarvan stormt meteen op het echtpaar af en krijgt met de fles een flinke slok melk. Een aandoenlijk, liefdevol tafereel volgt.

Damhert in nationaal park Ängsö. Fotograaf: Bob Luijks

Nationaal park Ängsö ligt op slechts 10 minuten afstand. Dit unieke gebied kreeg deze status reeds in 1909 en is daarmee een van de oudste nationale parken van Europa. Kenmerken is het oude landschap met opvallende stenen ruggen, stokoude eiken en een bijzondere flora en fauna. Het informatiebord wijst onder andere op de bruine kiekendief. Check, die vloog zojuist over. Ik kom echter niet voor de vele bijzondere planten of de vogels, maar voor de vele herten die zich hier ook overdag zouden laten zien. Daar is geen woord over gelogen. Ik ben nog geen 10 minuten op het eiland, als ik tegen de bosrand een groepje damherten zie staan. Een eindje verderop staat een nog grotere groep, maar nu gaat mijn aandacht uit naar een haas die wel erg dichtbij zit. Zo’n kans mag je natuurlijk niet laten schieten. Wanneer ik een onverharde weg op rijd, zitten daar wederom 2 hazen. Via het klapschermpje van mijn camera kan ik vanuit een onmogelijke positie toch een foto maken. Ängsö is op iedere hoek prachtig, het weer vandaag niet. De temperatuur bereikt met moeite de 20 graden, terwijl er met enige regelmaat stevige buien over trekken. Dan is het fijn dat je vanuit de auto veel kunt zien. Nog meer damherten bijvoorbeeld, nu een stuk dichterbij. De edelherten laten zich helaas niet zien. Een boerenzwaluw dan weer wel. Deze blijft in het jachthaventje geduldig op een meerpaal zitten.

Ook de hazen werkten prima mee. Fotograaf: Bob Luijks

Op tijd rijd ik rustig richting het vliegveld. Aan een pre-check-in doen ze daar helaas niet. Er zit niets anders op dan aan te schuiven in een lange rij. Toch verloopt het inchecken en het boarden ook nu voorspoedig (waarom is het alleen altijd zo vreselijk warm op die luchthavens?). Ook tijdens het opstijgen zijn nog buien actief. Van de gevreesde turbulentie hebben we gelukkig geen last. Wel heb ik zicht op een gouden regengordijn in het tegenlicht van de late middag. Het vliegtuig landt keurig op tijd in Düsseldorf. Wat een reis, wat een ervaring!

Vanuit het vliegtuig heb ik zicht op deze bui, een mooi einde van een intensieve reis. Fotograaf: Bob Luijks

Dit is het laatste gedeelte van Natuurfotografie Magazine door Zweden.


Natuurfotografie Magazine cover nr 6 2019

Tip !!!

In het nieuwste Natuurfotografie Magazine staat een boeiend artikel over Midden-Zweden, de ideale plek voor natuurfotografen.

10 reacties

  1. Mooi verhaal en leuk om te lezen zo op de vroege ochtend onder het genot van een kop koffie. Wat ik me afvraag, die visarend heb je vast niet met je GFX gefotografeerd. Wat heb je daarvoor gebruikt?

  2. Mooi verhaal, je neemt de lezer echt mee op reis. Ik heb alle 3 delen achter elkaar gelezen waardoor het leest als een pakkend reisverslag. Ik heb genoten! Als culinair recensent doe je het ook goed:)

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

10 reacties

  1. Mooi verhaal en leuk om te lezen zo op de vroege ochtend onder het genot van een kop koffie. Wat ik me afvraag, die visarend heb je vast niet met je GFX gefotografeerd. Wat heb je daarvoor gebruikt?

  2. Mooi verhaal, je neemt de lezer echt mee op reis. Ik heb alle 3 delen achter elkaar gelezen waardoor het leest als een pakkend reisverslag. Ik heb genoten! Als culinair recensent doe je het ook goed:)

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: