Natuurfotografie met/ondanks/dankzij*… mijn hond

Vucho

Wij hebben een jaar lang twee honden gehad, sinds anderhalve week maar één. Onze husky Vucho (spreek uit: Voetsjo, Bulgaars voor ‘wolfje’) hebben we vorige week moeten laten gaan. Ze is 16 geworden en langer bij ons dan de kinderen. Ze was 6 weekjes oud toen ze bij ons kwam en heeft de tuin de eerst jaren omgetoverd tot een mijnenveld met haar graafwoede. Tot 1,5 jaar geleden ging ze overal mee naartoe, tot hoge leeftijd maakten we lange wandelingen met haar en heeft ze met ons gezworven van de Waddeneilanden tot aan Noordkaap. Sinds een paar maanden ging het echter niet mee, het lijfje was op en we hebben de moeilijke beslissing moeten nemen haar niet langer bij ons te houden.

Zo lang als ik fulltime fotografeer was Vucho bij ons en vele malen heeft ze mijn foto’s gemaakt… of gebroken, òf ze stond op het goede moment op de goede plek of juist op het foute moment op de foute plek. Soms kreeg ze een knuffel na het zien van het resultaat, soms een zucht wegens een mislukt plan. Maar husky eigen… ze trok zich nergens iets van aan.

Zoals ik op Facebook al schreef:

“Het is zover…. we hebben je moeten laten gaan, onze lieve Vucho

Bijna een jaar geleden hielden wij ons hart vast, ineens had je een grote ontsteking en moesten wij besluiten ervoor te gaan of je te laten gaan. We konden je nog niet missen en hebben samen met je gevochten. Toen dachten we niet dat we nog samen kerst zouden vieren maar tot onze grote vreugde ben je vorige maand zelfs nog 16 geworden. Maar nu is het genoeg, je was moe en het was tijd. Oh wat heftig, langer bij ons dan de kindjes, vanaf pups af aan…

We hebben geen spijt maar oh wat missen we je!

Johan”

Tosca

Sinds een jaar hebben we er een tweede hond bij, Tosca. Geen husky maar een Italiaanse berghond, een Maremmer. Jong als ze was, een half jaar toen ze bij ons kwam, heeft ze nog een jaar lang de opvoeding van Vucho mogen genieten. Dat ging met af en toe een fikse snauw maar ze had al snel diep respect voor de oude hond die zowel in gewicht als grootte nog niet eens de helft was van het lompe Italiaanse hondenlijf. Waar Vucho tot eind 2018 nog met ons op pad ging voor de lange tocht nam Tosca vanaf vorig jaar deze taak over.

Hoe verschillend kunnen honden zijn en toch ook weer hetzelfde. Beide honden gaan/gingen hun eigen gang en als ik druk ben met fotograferen gaan/gingen ze ergens in de buurt languit liggen. ‘Baas, geef je een seintje als je weggaat?’ Dan zie en hoor ik ze niet, soms tijdenlang. Je vergeet ze bijna … tot ze het zat zijn, dan krijg je ineens een natte neus in je oor 🙂

Op het Amelander strand: natuurfotografie ‘met’ hond

Afgelopen februari waren we met het gezin, en toen nog twee honden, op Ameland. Vucho kon helaas de lange wandelingen over het strand niet meer aan, maar Tosca heeft energie voor tien. Terwijl Vucho het niet erg vond om in het huisje achter te blijven (evenals beide meiden die ook geen zin hadden) ging Tosca met ons mee voor een dagmars rond de westpunt. Mijn doel voor die dag, naast het heerlijk wandelen met mijn vrouw, was de overgang van strand naar duin, de embryonale duinvorming. Misschien ken je die al van mij van Schiermonnikoog, de kleine nieuwe jonge duintjes. Op Ameland zijn die ook maar heel anders, minstens net zo mooi.

Natuurfotografie ‘dankzij’ hond

Tosca liep los, rende de afstand minstens 2x en genoot van haar eerste vakantie op het strand… Vaak voor ons uit rennend dwars door alles heen. Toch is juist die kale lege landschap perfect voor een extra element. Ik noem het ook wel eens het ‘konijntje’ van de foto (vraag met hier later nog maar eens naar…).

Zo’n groot en kaal leeg landschap heeft dan iets extra’s nodig. Vaak is een vogel of een bootje hiervoor hèt passende element. Een hond is natuurlijk veel persoonlijker maar omdat ik de fotograaf ben en het onze hond is, maakt Tosca voor mij de foto juist compleet. Een foto die je anders niet zou nemen wordt ineens interessant, een leeg vlak in de foto wordt ineens gebroken.

Natuurfotografie ‘ondanks’ hond

Toch is het niet altijd rozenschijn en manegeur. Tosca blijkt niet alleen perfect in de foto te kunnen staan, ze is blijkbaar dermate ijdel dat ze ook in iedere foto wíl staan. Ook als ik even foto’s wil maken zonder hond. Telkens als ik mijn camera pak tijdens de wandeling schiet onze witte draak als een duveltje uit een doosje mijn compositie binnen. Soms blijft ze staan en kijkt mij blij aan. Soms is het voor haar voldoende om alleen maar langs te stormen. Ook al kijk ik minder blij, voor haar is dat niet erg… immers zij is toch weg uit de compositie. Van maagdelijk strand heeft Tosca nog nooit gehoord.

Ze had de smaak te pakken… waar is de baas? Oh leuk… de camera!!

Ze had echt talent. Zelfs zonder het zelf door te hebben blijkt ze telkens precies op die ene plek te scharrelen waar ik haar nu net even niet wil hebben…. of op dat moment.

En dus was het hoogste tijd om te trainen. Nu is Tosca een berghond, gefokt voor het beschermen van schaapskuddes tegen aanvallen van wolven en beren. Je kunt van haar, net als van Vucho trouwens, geen absolute gehoorzaamheid eisen (past wel bij de baas …). Het is dus geven en nemen. Mag ze een paar keer op de foto als ze daarna ook maar leert uit mijn beeld te gaan. Eens kijken of dat lukt…

Natuurfotografie ‘met’, ‘ondanks’ of toch ‘dankzij’ hond?

Eenmaal terug van de heerlijke wandeling moesten we er wel om lachen. Veel van mijn gehoopte beelden waren voorzien van een extra blije en vrolijke witte draak. Aan de andere kant had ik ook veel saaie beelden die dankzij Tosca juist veel leuker waren geworden. Natuurfotografie ‘met’ hond is enorm leuk en waardevol, soms ‘ondanks’ maar meestal ‘dankzij’. Uiteindelijk is de meerwaarde voor mij, het gezelschap en de vriendelijkheid een groter goed dan de soms mislukte beelden door onverhoopte hondenpootjes, een ongepland ‘konijntje’ of een diepe blaf die alles wegjaagt… dat maakt mijn vak gewoon nog een stukje uitdagender dan het toch al was.