Net geen winnaar op het NK, deel 2

Het onderstaande portfolio van Ad Witte viel direct op door het kleurgebruik, of beter, het gebrek daaraan. Het gehele portfolio is opgebouwd in stemmig zwart-wit. Daardoor straalt het portfolio eenheid uit, een belangrijk toetsingscriterium voor de jury. Het gaat daarbij ook om de details. Zo is dit portfolio louter opgebouwd uit liggende foto’s, hetgeen de rust ten goede komt. Wie beter kijkt, ontdekt dat hier ook nog eens is gewerkt binnen één thema, namelijk de dood. We zien een dode boom, een paddenstoel die groeit op afgestorven plantenmateriaal, een overleden pad en een kale tak. Met name de pad maakte indruk op de jury. De houding is prachtig en het zwart-wit komt hier goed tot z’n recht. Over de andere foto’s was de jury wat verdeeld. De reflectie van de kale tak met de rimpeling is misschien net wat te eenvoudig. Het stukje tak rechtsboven maakt dat de eenvoud wat verloren gaat. De dode boom leent zich op zich prima voor zwart-wit, maar de boom staat in de heide, die op dat moment nog prachtig bloeide. De jury vond het zwart-wit wat te somber voor de Veluwe. Net buiten de prijzen dus.

Tijdens het beoordelen van alle portfolio’s valt op dat met name de categorieën ‘landschap’ en ‘abstract’ voor problemen zorgen, zo ook in dit portfolio van Meiltje Barels. Landschappen lijken gemakkelijk, ze lopen immers niet weg. Maar landschappen zijn misschien nog wel de moeilijkste tak van de natuurfotografie. Alles komt er namelijk samen: onderwerp, licht, compositie, standpunt, enzovoorts. Dat is exact wat er hier ‘fout’ gaat. De boomgroep heeft zeker potentie. Het staat op een groen heuveltje te midden van de bloeiende heide. Maar dan het licht. Dat is erg hard. Bovendien bevat de lucht geen details meer. Door filters te gebruiken kan het grote contrast tussen de lucht en het landschap overbrugd worden. Waarschijnlijk was de lucht tijdens deze shoot tamelijk wolkenloos. Met wat wolken en laagstaander licht (ander moment terugkomen dus) zou dit landschap al veel aan sfeer winnen.

Bij de categorie abstract zien we vooral veel trucjes. Er wordt heel wat met de camera bewogen, gezoomd en gedraaid. Abstractie draait echter vooral om de kunst van het zien. Soms is er dan een ’trucje’ nodig om dit te verbeelden, maar het begint echt met kijken. Over de heide- en reeënfoto is de jury enthousiaster. De fotografe maakt goed gebruik van de voorgrond om sfeer toe te voegen. Wel had de heide nog wat rustiger gekund. Dat geldt ook wel een beetje voor het ree, dat overigens op de goede plek in beeld staat. Het kijkt nieuwsgierig de foto in.

Vooruit, nog eentje en wel van Pieter van Houwelingen. Pieter toont een brede serie aan foto’s. Een echte eenheid ontbreekt in het portfolio. De fotograaf heeft duidelijk zijn best gedaan vier goede foto’s te maken. Dat maakt echter samen nog geen sterk portfolio. De foto van het ree is prima: het dier staat op de goede plek en het dennetje op de voorgrond zorgt voor ritme en diepte. Wel had de jury liever gezien dat de bosrand bovenin beeld met het takje buiten de foto was gelaten. Over het abstracte beeld van een stam is de jury minder enthousiast. Hoewel een stam zich prima leent voor een abstracte weergave, missen we hier toch een bepaald patroon of richtpunt voor het oog. Wellicht was er iets mogelijk geweest met de gaatjes? Nu staan ze er maar toevallig op en leiden ze eerder af. Hoewel creatief, heeft de jury toch wat moeite met het landschap. Het is misschien wat te ver gezocht. De setting lijkt voldoende te bieden voor een ‘klassieke’ landschapsfoto. Zonnedauw is altijd een fraai onderwerp voor macrofotografie. De compositie is prima met een krachtige herhaling. Met een lagere diafragmawaarde zou het beeld nog iets aan sfeer winnen en worden de bokeh-bubbels ronder.