Menu

Onderdeel van Pixfactory

Nicht ärgern, nur wundern!

In mijn laatste column schreef ik over geen zin om te fotograferen, maar wel dat ik bezig was met fotografie. Fotografie is zoveel meer dan alleen maar bezig zijn met foto’s maken en bewerken. Het is voor mij ook erover lezen, ontdekken en vooral bewust zijn van mijn plek op deze wereld. Ik durf te stellen dat sinds ik met fotografie actief ben mijn blik weidser en ruimer is. Toch is er nog steeds die worsteling met diezelfde uit de hand gelopen hobby.
Mookerheide zicht op Cuijk in de Mist. Fotograaf: Dave Zuuring

Vanuit de achteruitkijkspiegel

De afgelopen periode deed de winter eindelijk zijn intrede in Nederland. Dat bleef niet onopgemerkt met een recordfile van meer dan 2.300 (!) kilometer. Ervoor was er een fraaie weersovergang voorspeld. De grijze natte grauwe dagen werden ingeruild voor koudere luchten, aangevoerd vanuit het noorden over de Noordzee. Gevolg; weer voor de weerfotograaf en dus de landschapsfotograaf. Voor mijn werk mocht ik in die periode frequent de A15 van oost naar west afrijden. Met mijn blik op de weg kreeg ik om mij heen genoeg mee van de meest prachtige zonsopkomsten. Waar ik ook keek en doorheen reed. Knarsetandend besefte ik me telkens: “Waarom ben ik niet buiten met mijn passie bezig?” Het was me de koude voeten waard geweest!

blauwe auto in cultuurlandschap. Fotograaf: Dave Zuuring

De laatste tijd lijken dit soort momenten steeds vaker voor te komen, dat ik ze aanschouw vanuit de auto. Dat is wellicht ook inherent aan deze tijd van het jaar waar de zonsopkomst nog steeds relatief laat is. Dat het me blijft verbazen of dat het me nu en dan ergert, zet me steeds weer aan tot nadenken. Want is het niet verstandiger een ander genre van mijn zo geliefde vrijetijdsbesteding te gaan bedrijven, waarbij je niet per se die landschappen wilt vastleggen en afhankelijk bent van het weer? Vandaar dat ik deze spreuk “Nicht ärgern, nur wundern!” (Erger je niet, verbaas je slechts, red.) die ik leerde van mijn vorige leidinggevende nog steeds van harte omarm.

Verbazing

Wolf Biotop Anholter Schweiz. Fotograaf: Dave Zuuring

Wat is het dan toch dat ik trouw blijf aan dit type fotografie. Het is, denk ik, de verwondering over de natuur, het buiten zijn en alles wat zich daarin afspeelt. Hoewel ik wel steeds meer verbaasd ben over de beleidsmakers en hoe ze denken over de natuur als een maakbare wereld. Zo was er enerzijds de verrassing dat een dier als de wolf weer aan het terugkeren was in onze Nederlandse natuur en dus in onze circle of life. Anderzijds lees je dan de ergernis van velen over de terugkeer van de wolf. Waren het er eerst 1 of 2 die zich mogelijk gingen settelen in Nederland, nu lijkt het al een roedel te zijn en buitelen de voor- en tegenstanders reeds over elkaar heen. Die discussies, de politiek en retoriek hierachter laat ik langs me héén gaan. Net als die fraaie landschappen die in het prachtige winterlandschap aan me voorbijflitsen vanachter het stuur.

Cultuurlandschap

Blue hour Arnhem, stedelijk landschap. Fotograaf: Dave Zuuring

Terug naar de natuur en waarom het me zo trekt. Deze zit opgesloten in het landschap wat het samen vormt met die natuur. En in Nederland, besef ik me steeds beter zonder dat ik dat erg vind, dat dit cultuurlandschappen zijn. Cultuurlandschappen zijn in tegenstelling tot natuurlandschappen, landschappen waarin de hand van de mens op een of andere manier zichtbaar is. En zo is voor mij landschapsfotografie een breed begrip, net als natuurfotografie dit voor mij is. Van natuurlandschap tot industriële landschappen en van stedelijk landschap tot cultuurlandschap.

Voorbeeld van een cultuurlandschap, langs de Rijn, uitzicht op Arnhem. Fotograaf: Dave Zuuring

Grenzen verleggen

En daarin vind ik ook weer die door ons mensen geregisseerde natuurlijke cultuurlandschappen terug. Denk maar aan de grote Nederlandse rivieren en hoe het landschap steeds weer verandert als het bijvoorbeeld hoog of laag water is. Ik begrijp goed dat wij Nederlandse fotografen onze grenzen verleggen naar Canada, IJsland en de Faeröer eilanden. Puur om soms even naar die natuurlandschappen te kunnen terugkeren. Maar voor mij is er niets mis met die cultuur- en stedelijke landschappen als die op mijn route liggen.

Molen in winters cultuurlandschap gevormd door de grillen van de natuur. Fotograaf: Dave Zuuring

En dus kom ik steeds meer tot het besef dat mijn passie voor het fotograferen in het blauwe uur van stedelijke landschappen niet los gezien kan worden van onze Nederlandse cultuur. En dat ik als zelfbenoemde natuur- en landschapsfotograaf er vrede mee mag hebben dat dit óf natuur óf cultuur mag zijn en dat ik daarin mijn eigen fotoklimaat heb gevonden, natuurlijke cultuurlandschappen. En zo blijkt maar eens te meer weer dat de uitspraak; ‘nicht Ärgern, nur Wundern’ klopt als een bus.

En voor jou? Is landschapsfotografie puur en alleen natuur of mogen daar ook menselijke elementen in zitten? Waar ligt voor jou de scheidslijn tussen cultuur en natuur?

Geef een reactie

3 reacties

  1. Beste Dave,
    ik denk dat cultuur en natuur niet nevengeschikt zijn, of opponenten zelfs, maar dat mensen-cultuur en de invloed daarvan hiërarchisch onderdeel, deelverzameling en ondergeschikt aan natuur is. De selectieve kijk op natuur als alles minus cultuur is naar mijn idee dus foutief als het om waarheidsvinding gaat.
    Deze idee heeft grote gevolgen gehad, o.a. het besef dat natuur niet gemaakt of vernietigd kan worden, alleen maar veranderd – een autosnelweg, een stad, noem maar op zijn óók een biotoop. Dus een “Wet tot Behoud van Natuur” als direct afgeleide van de Wet tot Behoud van Energie.
    Dat ik met die ideeën niet ver kom in het huidige natuurliefhebberswereldje, fotograferend of niet, ligt niet aan mij 😉
    Beste groeten

  2. Ben het helemaal met je eens, in Nederland gaan ‘natuur’ en ‘cultuur’ hand in hand. (Bijna) overal is de invloed van de mens op het landschap zichtbaar of merkbaar. En juist die combinatie maakt het voor mij interessant om vast te leggen.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

3 reacties

  1. Beste Dave,
    ik denk dat cultuur en natuur niet nevengeschikt zijn, of opponenten zelfs, maar dat mensen-cultuur en de invloed daarvan hiërarchisch onderdeel, deelverzameling en ondergeschikt aan natuur is. De selectieve kijk op natuur als alles minus cultuur is naar mijn idee dus foutief als het om waarheidsvinding gaat.
    Deze idee heeft grote gevolgen gehad, o.a. het besef dat natuur niet gemaakt of vernietigd kan worden, alleen maar veranderd – een autosnelweg, een stad, noem maar op zijn óók een biotoop. Dus een “Wet tot Behoud van Natuur” als direct afgeleide van de Wet tot Behoud van Energie.
    Dat ik met die ideeën niet ver kom in het huidige natuurliefhebberswereldje, fotograferend of niet, ligt niet aan mij 😉
    Beste groeten

  2. Ben het helemaal met je eens, in Nederland gaan ‘natuur’ en ‘cultuur’ hand in hand. (Bijna) overal is de invloed van de mens op het landschap zichtbaar of merkbaar. En juist die combinatie maakt het voor mij interessant om vast te leggen.

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Dave Zuuring

Dave Zuuring

Dave is een enthousiaste vrijetijdsfotograaf met een passie voor landschappen, stedelijke landschappen en blue hour fotografie. Vanuit zijn motto 'Make your Memory Today' wekelijks en soms dagelijks bezig met vastleggen, beleven en herbeleven op fotografie gebied.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: