Niet fotograferen

Een leuke uitdagende fotografiesessie heb ik door bovenstaande ook al aan me voorbij moeten laten gaan.  Vlak voordat de bank mijn nieuwe beste vriend werd, mocht ik ook al ervaren hoe het voelt om een uur lang naar een fraaie zonsondergang te kijken zonder te fotograferen. Inmiddels kan ik wel zeggen ‘genieten’, maar na weken van grijs en grauw weer (in mijn beleving) was dit ultiem afzien als fotograaf. Tot overmaat van ramp is het ook nog eens Blue Monday. Je weet wel, de meest depressieve dag van het jaar. Tel daarbij op dat ik op 1 hand met 2 vingers kan tellen dat ik eropuit ging om te fotograferen. Het is inmiddels eind januari! Dan voel je wel aan hoe ik in de wedstrijd zit qua fotografie. De ‘fotolust’ is diep weggezakt. Dit alles overdenkend vanaf de bank kwam opeens de vraag in me op; “Wat zou je missen als je niet meer fotografeert?”. 

De mottenballen  

Met de camera dus al weken in de mottenballen voelt het alsof ik niet fotografeer. Het voelt namelijk alsof de fotograaf in mij weg is. Ook mijn back-up systeem van de computer begint al mailtjes te sturen dat mijn computer al dagen niet geback-upt is! Niet gek want ik heb weinig reden om de computer te gebruiken. Het positieve eraan is dat het minder schermtijd kost. Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat dit gebeurd is. Maar schermtijd missen is voor mij niet erg, in combinatie met mijn werk kijk ik al te veel naar computerschermen. 

Verschillen in tijd 

Minder beleving van tijd en het seizoen schiet me als eerste te binnen als ik nadenk over wat ik zou missen. Uiteraard dragen we horloges en zien we op de meeste apparaten direct de tijd. Maar ik zou daar dan wel afhankelijker van zijn. Nu weet ik door mijn jarenlange ervaring met buiten zijn als landschapsfotograaf redelijk de tijden in schatten van zonsopkomsten, zonsondergangen en het blauwe uur. Door het zien van de stand van de zon ben ik me vaak onderbewust bewust van hoe laat het is. En zeg nu eerlijk, alles ziet er door je landschapsfotografiebril toch altijd mooier uit. Dat wil je toch eigenlijk niet missen?  

Buiten zijn  

Waar ik ook direct aan denk is het missen van veel buiten zijn. Ik weet niet wat ervoor in de plaats zou zijn, misschien wel vissen, of een andere bezigheid waarmee je wellicht buiten bent. Maar met mijn bourgondische inborst kan kokkerellen ook zo maar mijn nieuwe passie zijn. Dan ben je minder buiten. Vanuit fotografie, zoals ik het beleef, ben ik altijd wel ergens een keer buiten te vinden. Doordeweeks, ’s avonds, ’s ochtends vroeg, even voor je naar je werk gaat of meteen uit werk. Als de condities het toelaten in het weekend zeer zeker. 10.000 Stappen of meer maak je dan makkelijk, met de camera gear onder handbereik. Hoe langer ik erover nadenk des te meer ik besef dat ik dat niet wil missen. 

Meer tijd over en rust 

Nu ik al een aantal weken droog sta, besef ik ook opeens wat een tijd en energie er eigenlijk in dat fotograferen zit! Een voorbeeld: Je komt thuis na een ochtend of avond. Meestal is er de drang, de nieuwsgierigheid om direct achter mijn computer te kruipen en lekker de foto’s te bewerken, de website te updaten en te delen op social media.   

Tel ik alles bij elkaar op dan zijn er die ambivalente gevoelens. Enerzijds wat een toestand dat fotograferen, want voor mij is fotografie meer dan alleen de foto maken. Anderzijds zou ik het allemaal voor geen goud willen missen, laat staan zonder kunnen.

STOP!  

Ik schrik wakker uit mijn gedachten. Ontspannen zit ik op de bank, de paracetamol heeft plaatsgemaakt voor een kop thee, een boek en de telefoon zijn binnen handbereik. De griep is inmiddels weg. Ik kijk naar buiten en zie dat het nog een uurtje tot zonsondergang is. Het is niet zwaarbewolkt of regenachtig. Ik doe de hond de riem om, winterjas aan, neem de kleine fototas mee, en controleer even snel de accu’s. Voor ik het weet zit ik in de auto. Het kan me niet schelen waarnaartoe. Even later sta ik op de Veluwezoom, het Rozendaalse veld, onderstaand tafereel vast te leggen. 

Achter me stoppen een paar mountainbikers en een van hen zegt; “Mooi hè!” en ik antwoord enthousiast; “Nou en of!” Het zijn vanavond geen award winning foto’s die ik maak. Maar dit gevoel, het buiten zijn, de frisse lucht, de stilte en de avond die valt. Even alleen zijn met mijn hond, camera en statief en fotograferen.  

Ik zou het voor geen goud willen missen.  

Dave, Huissen, 27 januari 2024.