Plannen
Begin maart en ik zit boordevol plannen wat ik dit voorjaar wil gaan fotograferen. Het weer staat op het punt om om te slaan, de eerste sneeuwklokjes en krokussen beginnen te bloeien en er gaat langzaam weer een fotografische wereld open. Een wereld vol kansen. Ik heb privé een zwaar en moeilijk jaar achter de rug maar een veelbelovende nabije toekomst ligt voor me, ik verheug me enorm op de komende lente met alle fototripjes en mooie natuurmomenten. Voor mij de ultieme uitlaatklep.
C-woord
Maar dan hoor ik voor het eerst het C-woord, vanuit Oostenrijk hier naar toe gekomen en via dat andere C-woord razendsnel door feestend Zuid-Nederland verspreid. En voor we met zijn allen goed en wel beseffen wat er gebeurt, is op 15 maart heel Nederland plat gelegd. Een intelligente lock-down. Een lock-down wat voelt als lock-up. Weg fotoplannen en ontspanning. Welkom onzekerheid en angst.
Niet belangrijk
Natuurlijk is de impact van de beperkingen voor mij persoonlijk relatief klein. Ik ben niet ziek en mijn gezin is gezond. Zeker in de beginfase wordt iedereen er snel van doordrongen hoe serieus de situatie is. Je zult maar een geliefde op de IC hebben liggen met het beruchte virus, of nog erger iemand verliezen. Dan is niet kunnen fotograferen opeens helemaal niet meer belangrijk. De eerste maand heb ik er dan ook geen enkele moeite mee om weinig te doen. Verontrust volg ik net als iedereen het nieuws.
Relevant of niet relevant
Echter langzamerhand word ik door de media helemaal gek gemaakt. Buiten de werkelijke risico’s om, die ondertussen iedereen wel kent, wordt alles omtrent corona tot in den treure uitgemeten en onder een vergrootglas gelegd. Relevant of niet relevant, het doet er niet toe. Elk nieuwsbericht, elk journaal, elke krant en elk facebook bericht begint met het C-woord. Iedereen is plotseling een deskundige. Ik raak er uitermate geïrriteerd door en ga steeds meer in verzet.
Het risico heeft een naam
Ik begin me steeds meer te realiseren dat de risico’s van het virus niet groter zijn dan de risico’s die we als mens elke dag lopen op infectieuze aandoeningen met een andere naam en ziektes zoals kanker, hart- en vaatziektes en ga zo nog maar even door. Risico’s waar je ook aan dood kunt gaan maar waar we normaal gesproken niet bij stil staan. Nu het risico een naam heeft wordt het opeens veel enger. Ik heb het afgelopen jaar beide ouders verloren door longontstekingen, niets te maken met corona maar met hetzelfde gevolg. En ik mis ze net zo erg als de mensen die een geliefde missen door corona. Moet je je leven dan laten beheersen door dit klote-virus? Ik denk het niet.
Niet zeuren, doorgaan
Ik heb van mijn vader en moeder altijd geleerd dat je niet moet zeuren dat iets niet kan. Mond houden en accepteren of een oplossing zoeken en doorgaan was altijd hun motto. Het natuurfotografie virus is sterker dan het corona virus. Ik moet en wil en zal fotograferen. Ontwenningsverschijnselen treden al snel op als ik een paar dagen de afdrukknop niet heb ingedrukt. Is het niet verantwoord om met de camera op stap te gaan dan moet je op zoek naar een oplossing. En die vond ik rondom huis. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik een groot erf rondom mijn huis heb met veel fotomogelijkheden.
Kansen en mogelijkheden
En daar leef ik mij dan ook volledig in uit. Een uitlaatklep voor de spanningen van deze tijd. Voor de regels die je noodgedwongen moet volgen. Eens of niet eens, elke Nederlander heeft zich aan de wet te houden, dus ik ook. Daar is ons land een democratie voor. Maar binnen die regels is gelukkig nog van alles mogelijk. Die eerste weken van de C-crisis volg ik de frivole oranje tipjes langs de rand van onze tuin, fotografeer ik de vrolijke bollen, stalk ik overactieve vogeltjes bij de nestblokken die ik overal heb opgehangen en bloeien er allerlei fraai gekleurde en mooi gevormde bloemen. Een egeltje in de tuin is een bonus. Genieten met een hoofdletter G.
Schuldig? Ik niet!
Ik besluit om er binnen de regels in mijn uppie weer op uit te gaan naar natuurgebieden. Zo vroeg mogelijk in de ochtend. Natuurlijk voor de mooiste omstandigheden en het mooiste licht maar ook om het commentaar van andere mensen te ontlopen en te kunnen weerleggen. Commentaar dat ik met mijn gedrag andere mensen in gevaar breng. Voelde ik me hier in het begin nog wel schuldig over, ondertussen heb ik dat gevoel al lang niet meer. Dat doe ik niet, dat doet het virus! Zag je in het pre-corona tijdperk alleen mountainbikers en een enkele jogger, tegenwoordig loopt de hele goegemeente voor dag en dauw al te wandelen in het bos en op de hei. Met of zonder hond het maakt niet uit. Meneer laat mevrouw uit en mevrouw laat de kinderen uit. Wat een feest. Bijna net zo leuk als in het winkelcentrum.
Oude normaal
Het kan mij eigenlijk niet meer boeien, ik laat me door het virus niet mijn grootste hobby en ontspanning ontnemen. Ik hou me netjes aan de anderhalve meter maatschappij, de zogenaamde nieuwe maatschappij. Nou, voor mij is hij niet nieuw maar tijdelijk. We gaan hopelijk zo snel mogelijk terug naar het oude normaal, waar we elkaar een hand mogen geven en een knuffel op zijn tijd. En weer lekker gezamenlijk kunnen fotograferen, schouder aan schouder bij elkaar op het schermpje kijkend wat de ander gemaakt heeft. Samenkomen met mijn fotovrienden voor een gezellig foto avondje in plaats van achter de laptop met elkaar foto’s te bespreken. Een leuke lezing geven voor een groep gelijkgestemden. Ik kan het allemaal bijna niet afwachten. Op het moment dat ik dit schrijf worden veel regels versoepeld en komen er steeds meer mogelijkheden in binnen- en buitenland. De grenzen gaan over enkele weken waarschijnlijk weer open en wie weet kunnen we zelfs nog verantwoord op vakantie. Ik hoop het maar. Gauw terug naar normaal!
Fotogroet en hou jullie taai,
Jan
7 reacties
Absoluut mee eens. Uit het hart gegrepen