Dromen van later
Ik zie ze voorbij komen. Prachtige landschappen en beelden van betoverende oorden en dito onderwerpen. Van adembenemende vergezichten, van een berglandschap tot bijzondere diersoorten in een werelddeel waar ik alleen maar van kan dromen.
En geloof me, dat doe ik regelmatig. Ik zie mijzelf wel in een jeep in Afrika zitten of op een gletsjer in IJsland rondlopen en ooit als ik groot en rijk ben misschien wel mijn fotodroomreis naar Patagonië maken. Maar wat als deze dromen nooit uitkomen?
Reizen zonder rollator
Ik hoor je denken, dan spaar je daar toch voor en ga je toch je dromen verwezenlijken? Natuurlijk kan dat al ben ik ook realistisch en hoop ik dat ik in de gelegenheid ben om die reizen ooit zonder rollator te maken.
Het is er laten we maar zeggen financieel en praktisch niet van gekomen om dit te doen. Nog niet. Al blijf ik dromen.
Soms heb je door omstandigheden even wat minder te kiezen en moet je roeien met de riemen die je hebt. Of, om in scheepstermen te blijven, gooi je het roer rigoureus om en ga je nieuwe horizonnen ontdekken. Maar dat lef heb ik simpelweg niet, of nog niet. Noem het koudwatervrees.
Figuurlijke grenzen
Als fotograaf heb ik altijd dromen en ben ik altijd bezig om nieuwe doelen te halen door mijzelf te blijven uitdagen. Ik wil steeds een stapje verder komen in mijn fotografische ontwikkeling en blijf ontdekken.
Dat dromen doe ik in mijn hoofd en die grenzen zijn mijn beperkingen op dat moment. Dat heeft dus niets met reizen, landsgrenzen en afstand afleggen te maken. Nee, de kunst is voor mij om deze beperkingen om te zetten in mogelijkheden. Omdenken dus.
Toen ik een tijdje terug helaas geveld was door het gevreesde virus kon ik natuurlijk niet op pad met de camera, ik lag echt ziek op bed. Net toen ik me een klein beetje beter voelde maar nog niet de deur uit mocht was het perfect weer om met de camera op pad te gaan: mooi licht, een beetje mistig en windstil. Natuurlijk baalde ik enorm en in plaats van in mineurstemming te blijven heb ik de camera gepakt en ben ik in mijn achtertuin door mijn lens gaan kijken. Nu is tuin een groot woord voor mijn compacte stadstuintje (al woon ik in een dorp) en valt er niet zo heel veel te zien met die anderhalve struik en bloempot maar toch keek ik anders. Door mijn letterlijke beperking in vrijheid en ruimte zag ik de schoonheid van mijn postzegeltuintje in detail.
In een hoopje bladeren vond ik tientallen springstaartjes en slakjes en met het mooie licht van die dag heb ik best aardige plaatjes kunnen maken.
Op expeditie door eigen tuin
Ik genoot weer van het buiten zijn en al zittend op mijn tuinbankje voelde ik mijn energiepeil heel langzaam weer wat omhoog gaan. Al spelend met het licht en mijn kleine ienemienie vriendjes ontstonden er landschapjes op mijn scherm waar ik geen meter voor hoefde te reizen. Gewoon dichtbij, lekker goedkoop en met een boterhammetje op een bordje in plaats van uit een zakje.
Toen ik me na een tijdje weer wat beter voelde, de deur weer uit mocht maar nog niet zoveel energie had ben ik dicht in de buurt gebleven. Sowieso ben ik al een voorstander van je eigen omgeving meer te ontdekken waardoor je meer de verdieping kunt opzoeken en zie ik dat niet als een beperking. Nu voelde het helemaal als een verrijking om mijn vertrouwde omgeving weer te zien en vast te leggen. Ik waardeerde het zo dat ik mijn eigen plekjes weer met hele andere ogen zag en ook weer andere foto’s maakte.
Rijkdom zonder geld
Een paar dagen later was het wederom een prachtige dag maar ik besloot om thuis te blijven. Geheel vrijwillig. Vanaf het tuinbankje was ik een beetje door mijn lens aan het kijken. Toen ik, tevreden met mijn beslissing om thuis te blijven, opeens boven mijn hoofd een groepje lepelaars over zag vliegen wist ik dat het goed was en voelde ik me rijk. Rijk met mijn gezondheid en alles wat ik wel heb. En ik besefte me nogmaals dat alle beperkingen die er zijn altijd weer mogelijkheden opleveren en soms hele mooie en onverwachte.
Door me te hebben verdiept in het kleine is het voor mij groot geworden en juist waardevol. Inmiddels heb ik een schatkistje vol aan pareltjes uit eigen tuin en eigen buurt, soms gecreëerd door beperkingen. En soms ook gewoon uit vrije keus omdat het zo fijn en vertrouwd voelt.
Ondertussen droom ik gewoon door…
14 reacties
Fijne column Pauline…. herkenbaar….. ik droom ook even weg tijdens het lezen 🙂
Dank je Dave! Leuk dat je herkent en blijf lekker dromen! 🙂
Heerlijk verhaal Pauline. Wijze woorden en prachtige foto’s.
Dankjewel Peter voor je mooie compliment en reactie!
Prachtig Pauline als je dit kunt, dan ben je rijk want genieten kost inderdaad niets! Je foto’s zijn schitterend en daar geniet ik en velen met mij van. Liefs en blijf lekker dichtbij jezelf
Geweldig verhaal. Doe ik ook in de tuin springstaarten en slakken fotograferen, hoewel mijn droom Yellostone in de winter is
Dank voor je reactie, Pieter!
Heerlijk als je het mooie in de buurt kunt zien terwijl je blijft dromen!
Wat een lieve reactie en mooi compliment Anke, dankjewel!
En ja, ik voel me rijk met wat ik heb!
Liefs terug