Op zoek naar de lente, een eerste column

Zorg dragen door fotografie

Als boswachter is je eerste rol zorg dragen voor de geweldige natuur in ons prachtige land. Die zorg kun je dragen door dagelijks het beheerwerk in de natuurgebieden zo goed mogelijk voor de natuur te doen. Het kan ook door je gedegen natuurkennis in te zetten om te monitoren of het beheer leidt tot de beoogde resultaten en te analyseren welke soorten daarvan profiteren of juist erdoor achteruitgaan.

In de huidige samenleving is het zorg dragen echter ook iets wat gebeurt door de verbinding tussen de natuur en de Nederlandse samenleving te versterken. Dat is misschien wat ambitieus dus richt ik mij in eerste instantie op de bezoekers in mijn eigen natuurgebieden. Mensen die op hun eigen wijze van de geweldige natuur gebruik maken. Van de vele middelen om dit werk te doen, is het schrijven van columns er één. Natuurfotografie is daarbij voor mij één van de belangrijkste middelen die ik benut. Als columnist voor natuurfotografie wil ik mijn ‘zorg dragen’ verder uitbreiden en jou, als lezer en misschien ook gebruiker met je camera van onze gebieden, meenemen in mijn vorm van natuurfotografie.

Kijkje bij de boswachter

Ik heb mij voorgenomen om jou een inkijkje te geven in de diversiteit van mijn werk als boswachter. Maar natuurlijk ben ik ook net zo benieuwd naar hoe jij als natuurfotograaf juist aankijkt tegen het werk van de boswachters. Zie mijn columns vanaf nu dan ook als uitnodiging om het gesprek aan te gaan.

Maar eerst eens een inkijkje in het werk van alledag. Nu het voorjaar echt begonnen is, verandert voor boswachters ook het werk. De afgelopen maanden lag de focus op regulier natuurbeheer, onderhoud van recreatieve voorzieningen en natuurherstelprojecten. Voor mij betekende dat werken aan communicatieplannen, informatieve bebording, persberichten en reageren op vragen en opmerkingen van bezoekers. Qua fotografie had ik mijn camera eigenlijk vooral bij de hand voor het vastleggen van grote machines en de hardwerkende mannen in het veld.

Eenpootstatief vanaf mijn heup

Dit jaar ben ik eens op onderzoek gegaan naar een nieuw standpunt. Geïnspireerd door fotograaf Vincent van den Hoven leek het mij interessant om de relatie tussen mens en het werk in het duinlandschap zichtbaar te maken. Gebruikmakend van de wifi mogelijkheid van mijn camera en de bijbehorende camera-app op mijn telefoon heb ik opnames gemaakt vanaf eenpootstatief die ik op mijn heup parkeerde. Het ‘vogelvluchtperspectief’ leidde tot enkele mooie opnames, maar vraagt echt nog meer aandacht . Maar eens verder oefenen en experimenteren is voor na het broedseizoen.

Fragiele begin van de lente

Nu de dagen lengen, verschuift de focus verder naar de ontluikende natuur. Naast me op de passagiersstoel ligt nu vaker de lange telelens en steeds meer zoek ik ruimte in mijn agenda om beelden te maken die de prille lente zichtbaar maken. De natuur in dit seizoen heeft iets fragiels, maar ook iets krachtigs, iets onontkoombaars. De lente maakt mij bewust dat de natuur in Nederland naar de uiterste randen van de samenleving is gedrongen. Maar juist ook in de lente laat zij zich zien in haar grootste kwetsbaarheid en kleurrijkste schoonheid. Het is iets wat me raakt. Mijn foto’s zijn nu dan ook een middel om mensen te laten zien wat er gebeurt in de Zuid-Hollandse Duinen, zonder dat ze daarbij direct op pad hoeven te gaan.

Eén zwaluw maakt dan geen zomer, de lente begint voor mij toch echt met vogels. In het duin is dat als de boomleeuweriken en roodborsttapuiten hun plekken weer innemen. Als ze na hun lange reis vanuit midden Afrika weer in onze duinen zijn aangekomen kan ik niets ander dan ze opzoeken. Voor mij als fotograaf is het dan ook prachtig dat ze zich de eerste tijd makkelijk laten fotografen terwijl zij zingend en volgens mij ook poserend hun broedgebied claimen.

Kleine plevier

De kwetsbaarheid van de natuur kwam dit jaar in het bijzonder op de foto toen ik op Lentevreugd een kleine plevier trof die al hinkend op zoek was naar voedsel. Probeerde hij energie te sparen of was dit nog geen 40gram wegende vogeltje een pootje kwijtgeraakt op zijn lange trekvlucht vanuit Afrika?

Het plasdrasgebied lag vlak langs het pad en door naast een duindoornstruik te gaan liggen kreeg ik een mooi laag standpunt. Op mijn buik liggend schoot ik enkele foto’s en toen ik na langzaam achteruit kruipend weer achter de duindoornstruiken stond scharrelde de kleine plevier rustig verder. De perfecte afsluiting van een natuurfotosessie. Het kan niet anders, het wordt een mooie lente dit jaar!

Fotograferende boswachter

Het fotograferen van vogels zal velen bekend voorkomen, maar anders dan misschien de vogelfotograaf die zich bezighoudt met speciale soorten of het juist zo mooi mogelijk vastleggen van een soort, ben ik juist bezig met datgene vast te leggen wat ik op dit moment in mijn werkgebied tegenkom. Doel voor mij is de bezoeker en lezer mee te nemen met waar je nu van kunt genieten en wat er zoal nodig is om de prachtige Nederlandse natuur in stand te houden. Zo hoop ik de lezer een kijkje te geven in onze gebieden, in ons werk en ze meer te verbinden met de natuur om ons heen. Mijn fotografie heeft een duidelijk doel… en ik hoop je hier de komende columns nog veel meer over te kunnen vertellen en te laten zien.

Heb je vragen voor mij als boswachter? Leuk! Stel ze hier!