In 2017 begon ik aan een fotoproject dat uiteindelijk ruim twee jaar zou duren. Mijn doel was om een verborgen wereld te portretteren die aan de meeste bezoekers voorbijgaat. Voor mij persoonlijk vormt het de ziel – de essentie – van Nationaal Park De Biesbosch.
Toen ik een paar jaar geleden een verdieping van mijn fotografie wilde, suggereerde Theo Bosboom dat focussen op een project een goede manier zou zijn om dit te bereiken en ik sloot mij aan bij zijn cursus, Mijn Project. De keuze om de Biesbosch als thema te nemen, werd snel gemaakt. Ik woon aan de rand van het gebied en had de magie van de rietvelden en water met hun bewoners al ontdekt.
Ik was reeds begonnen met het verzamelen van beelden toen ik eind 2017 een gebroken schouder opliep. Pas na een lange revalidatie, waarbij ik geen camera kon vasthouden, pakte ik het project eind 2018 weer op. Ik vertel dit, omdat de lange periode van afstand mij één ding heel duidelijk maakte: ik had teveel foto’s en te weinig focus. Mijn project ging over de essentie van de Biesbosch. Maar wat is deze essentie en hoe is het anders dan in de geijkte beelden die iedereen ervan maakt?
‘Essentie’ is een vrij persoonlijke keuze. Het ging mij er niet om te laten zien hoe de Biesbosch eruit ziet. Dat hebben andere, betere fotografen dan ik allang gedaan. Mijn beleving van de Biesbosch zit in kleine, anonieme details die meer zeggen over mijzelf dan over het gebied. Bovendien ben ik een vrij introverte fotograaf die eerder voor ‘quiet photography’ gaat dan voor ‘wowscapes.’
Dus wat is voor mij de essentie? Dat was het moment dat ik ervoor ging zitten om de tekst bovenaan dit artikel uit te schrijven. Deze tekst werd mijn leidraad voor de komende maanden. Deze stille, verdronken wereld van reflecties, licht en schaduwen zegt iets over mijn innerlijke beleving en wie ik ben.
Een project is meer dan een verzameling foto’s over één onderwerp. Het moet ook visueel consistent zijn. Gaandeweg leerde ik om me te beperken tot één beeldverhouding en alléén zwart-witbeelden (dus ook alleen beelden die geschikt waren voor zwart-witte composities). En toch bleek het moeilijk te zijn om tot een eindkeuze te komen. Het gaat dan niet om je mooiste foto’s, maar om beelden die bij elkaar passen. ‘Killing my darlings’ was een pittige klus.
Zoveel tijd besteden aan één onderwerp bleek verrassend verrijkend te zijn. Soms vroeg ik me af hoe het mogelijk was dat ik steeds met nieuwe beelden thuiskwam. Maar door steeds opnieuw te gaan, in alle weersomstandigheden, keek ik steeds beter en dieper naar mijn onderwerp en kwam soms met hele verrassende foto’s thuis. Na voltooiing van het project ben ik gewoon doorgegaan in het gebied. Door twee regels te hanteren: ‘fotografeer waar je blij van wordt’ en ‘maar blijf uit je comfortzone,’ kom ik nog steeds met beelden thuis die mij gelukkig maken.
Uiteraard, zoals bij alle natuurgebieden, is het van belang om het gebied toe te treden met een lichte stap. Soms ga ik met de auto, stapvoets door de Noordwaard, mijn auto gebruikend als schuilhut. Soms stap ik uit en neem één van de wandelpaden. Maar het liefst stap ik in de platbodem van een bevriende medefotograaf en snorren we zachtjes door de kreken. Ook al kom ik met geen enkele foto thuis, de rust die uitgaat van het gebied is weldadig. Uiteraard probeer ik er te zijn op tijden en dagen dat ik de recreërende meute kan ontlopen.
Als ik nu deze serie terugkijk, spreekt het nog altijd van mijn liefde voor reflecties, licht en schaduw. Ik kan elke natuurfotograaf aanraden om het werken met projecten te verkennen. Of je nou meer de artistieke of de journalistieke zijde kiest, het geeft een geweldige verdieping aan je fotografie.
18 reacties
Thank you, Madi. It is a personally important work. Perhaps for you, surely for myself. The use of textual reality adds to the artistic coherence and serves as the line for emotional invitation. Helpful to me personally as I recall your earlier writing, perhaps before you undertook photography because in my own bygone limitations –once described ‘a visual writer” –it affirms some hope that perhaps I, too, remain of some use. What.Are.Words.For? This work confirms my conviction that minimalism of words can augment the visual media, add to it, and foster an intimate relationship with a world we endangered. Cryable, as I have wept with young people at a place called Impact Hub, as with my own son, seeking to set things right. So very correct that it be achromatic as, at least for me, it speaks for a moment of respite, and a brief redemption. Nature First. I am so very glad I met you in peraon, in real time, and I wish you very well.
Thank you, Laszlo!
Erg inspirerend om dit te lezen!
De aanhouder wint, terwijl afstand nemen en focus jou enorm geholpen hebben. Juist de visuele herkenbaarheid spreekt mij aan!
Er bij alle weertypen op uit gaan vind ik zelf soms lastig. Ik betrap mezelf er op dat ik het licht soms niet goed genoeg acht. Maar juist als fotograaf speel je met licht en kan ik het dus zelf beïnvloeden.
Sinds vorig jaar ben ik ook aan een project begonnen. Soms heb ik het gevoel in de flow te zitten en soms heb ik het gevoel vast te lopen. Het “killen van darlings” valt mij zwaar. Maar daarbij realiseer ik me dat het doen en leren, misschien wel van grotere waarde zijn dan de individuele beelden.
Herkenbaar, Andius! Ik heb van een Engelse fotograaf geleerd, “There’s no such thing as bad light.” En ja, gewoon doen en leren. Sukses ermee!
Mooie beelden helemaal mijn ding.
Wij wonen in België en al meerdere malen de Bieschbossen bezocht.
Prachtig gebied
Dankjewel, Nadine!