Menu

Onderdeel van Pixfactory

Opeens weet je het…

Natuurfotografie begint meestal als een onschuldige hobby. Je neemt de familiecamera een keer mee tijdens een wandelingetje door park of bos op dat ene verloren uurtje op een zondagochtend. Vrouw (geslacht naar keuze) en kinderen vinden het prima: je bent even uit huis en van de straat en het kost verder niks. Ze moesten eens weten.
Als je die eerste keer dat je met de gezinscamera op pad gaat zo'n ochtend treft, is het beginpunt van het einde gemarkeerd. Er is geen weg meer terug. Fotograaf: Marijn Heuts

Net zoals die eerste slok alcohol of die eerste trek van een sigaret het startsein kunnen geven voor een levenslange (en levensverkortende) verslaving, kan bij die eerste wandeling-met-fototoestel het natuurfotovirus ongenadig hard toeslaan. In eerste instantie is er nog weinig van te merken, hoogstens verandert het spontane verloren uurtje in enkele structurele uren. Prima, zolang hij (of zij, deze column is genderneutraal) maar aanschuift voor het gezamenlijke zondagontbijt. Op de achtergrond is er echter veel meer gaande en ontwikkelen de symptomen zich tot ze sterk genoeg zijn om zich in al hun hevigheid aan de gezinsleden te openbaren.

Feit of fictie? Lees en huiver.

De halve zondagochtend wordt al gauw een hele zondagochtend en het gezamenlijke ontbijt is het eerste dat sneuvelt. Een gebutste thermosfles lauwe pleur en een gauw bij elkaar gegrist handje droge crackers winnen het gek genoeg van een glaasje verse jus, een zachtgekookt eitje en de zondagkrant. Onbegrijpelijk, maar soit. Verjaardagen en afspraken met familie en vrienden op zondagochtend zijn ineens ‘not done’ en als het weer op de zondag tegen dreigt te gaan vallen, worden hemel, aarde en agenda bewogen om het bos-moment naar die andere ochtend in het weekend te verschuiven.

Het wordt al wat vervelender als in de lente de dagen beginnen te lengen en het ineens begint op te vallen dat manlief met de week vroeger opstaat. En zelfs op zijn niet-vrije ochtend staat hij voor dag en dauw door de gordijnen naar de lucht te turen, om dan vaak binnensmonds vloekend de klamme lappen weer op te zoeken. Iets met verkeerde keuzes of zo. Ze had nooit in de gaten gehad dat hij steeds meer leefde naar het ritme van de zon en zich zo druk kon maken om diens aan- of afwezigheid. Als eind juni de wekker al om 4 uur staat te zoemen, wordt eerst nog gedacht aan een foutje, maar zelfs haar lieve ezel zette niet per ongeluk week in, week uit de wekker om 4 uur. Wie gaat er nou zo vroeg in de ochtend door het bos lopen, behalve stropers, stumpers en dumpers van illegaal afval? Ze maakt zich nog net geen zorgen, maar heeft inmiddels wel enkele prangende vragen voor haar bosjesman.

Hem er hartig edoch hartelijk op aanspreken is echter niet eenvoudig, want de laatste tijd zit hij toch wel erg veel avonduren, en soms tot diep in de nacht, eenzaam op zolder achter zijn aftandse pc. Hij heeft toch geen digitale penvriendin? Had hij trouwens laatst niet een keer heel voorzichtig gepolst of we niet ook vonden dat Apple computers zo’n mooi design hebben? Doorgaans was hij niet zo van de grote uitgaven, maar ze had er toen niks achter gezocht. Als het een penvriendin was, had ze in elk geval stijl. En waarom moest het oude Nokiaatje ineens worden vervangen door een hypermoderne smartphone zodat hij constant zijn pas geopende Facebook-account kon vullen en checken? Vindt ze niet leuk. De aanwijzingen dat er ‘iets’ aan de hand is stapelen zich op, maar ze kan er nog geen vinger achter krijgen. Naar later zou blijken, was een vinger ook nooit genoeg geweest.

Aha-Erlebnis

Als hij het volgende weekend weer de hele ochtend op pad is om Joost-mag-weten-wat te doen, besluit ze op onderzoek uit te gaan. Eenmaal op zolder moet ze zich eerst een weg banen door een stapel camouflage-artikelen, nog in de verpakking, alvorens ze een blik op het scherm van zijn pc kan werpen. Huh? Blijkt haar man bezig te zijn met het maken van een heuse website. Hij is nog niet heel ver, maar in prachtig gele Comic-Sans letters, formaatje Telegraaf, prijkt bovenaan de pagina ‘Voornaam Achternaam Nature Photography’. De rest van de pagina heeft een legergroene achtergrond met, ietwat ongeordend, enkele amateuristisch ogende en te fel gekleurde foto’s van vogeltjes, insecten en plekken die ze niet kent en ook niet wil kennen. Ietwat verward haalt ze uit de kast een stoffig vakantiewoordenboek Engels-Nederlands. Als ze eindelijk de twee woorden heeft gevonden en in de juiste volgorde heeft gezet, valt ineens alles op zijn plek. De rillingen lopen over haar rug.

Opeens weet je het, hij is natuurfotograaf.

Een onschuldige wandeling met een compactcamera kan uitlopen op een gezinsvakantie naar Afrika. De zwaarste tas bevat enkel fotospullen. De compact gaat nog steeds mee, maar is over gegaan in (veel) kleinere handen.
Een onschuldige wandeling met een compactcamera kan uitlopen op een gezinsvakantie naar Afrika. De zwaarste tas bevat enkel fotospullen. De compact gaat nog steeds mee, maar is over gegaan in (veel) kleinere handen. Fotograaf: Marijn Heuts

Het vervolg

Het beestje mag dan wel een naam hebben gekregen, daarmee zijn de problemen de wereld nog niet uit. Sterker nog, het beestje zal een huisdier worden en de problemen zullen alleen nog maar verder toenemen. Alleen weet ze dat nog niet.

Die al genoemde Apple gaat er hoe dan ook komen, hoegenaamd om alvast voorbereid te zijn op de vele megapixels die de gewenste nieuwe camera (met de oude kun je geen goeie foto’s maken) er in zal gaan spuwen. En bij zo’n nieuwe camera hoort ‘natuurlijk’ nieuw glas, want de oorspronkelijke lenzen laten volgens mensen die dat onderzoeken met foto’s van bakstenen (zoals hij dat met een ernstig gezicht verkondigt) vooral in de hoeken een serieus tekort aan scherpte zien. Ze zal hem eens serieus alle scherpe hoeken van een baksteen laten zien!

Hoe durft hij trouwens voor te stellen de kinderen maar in een stapelbed op één kamer te proppen, omdat hij een kamer voor zichzelf en zijn uitdijende verzameling fotospulletjes wil hebben. De kinderen zijn verdorie al 15 en 17, dat past nooit!

Daarover gesproken, als ze straks gaan studeren, wie betaalt dan het collegegeld en de kamerhuur? Dit is toch niet het juiste moment om minder te willen gaan werken en meer tijd in dat donkere bos van hem te gaan doorbrengen? Het is dit jaar de laatste keer dat de kinderen mee gaan op vakantie, en waar ze normaal altijd drie weken in een koepeltentje bivakkeren op een Catalaanse camping, wil hij nu ineens naar een verlaten plek midden in de Scandinavische wildernis waar hij elke ochtend en avond gemakkelijk even weg kan om foto’s te maken. Omdat het licht daar dan zo lang goed is, volgens hem. Wat een flauwekul, wat haar betreft is licht er óf wel óf niet. Ze wenst hem er in gedachten ter plekke met de snelheid van het licht naartoe. Alleen.

Slachtofferhulp

Achteraf zal de partner altijd zeggen dat zij het niet aan zag komen, omdat hij zo’n gewone jongen was waaraan ze nooit iets geks had gemerkt. En ook de buren zullen meewarig hun hoofd schudden en fluisteren dat hij wel de laatste was waarvan ze dit hadden verwacht. Ze dachten dat hij viste, of misschien in het leger zat. Maar ja, stille wateren hebben nu eenmaal diepe gronden en bij doorgaans zwijgende natuurfotografen is de bodem niet in zicht.

In mijn geval twijfelde ik ooit over de aanschaf van een serieuze telelens. Dat ding kostte nogal wat houten guldens (om het tijdperk te schetsen) en ik ben nu eenmaal een type dat meer overpeinst dan overmaakt. Mijn echtgenote was degene die me uiteindelijk overhaalde het gewoon te doen. Spijt als haren op haar hoofd, nog elke dag. Het begon met die lens en eindigt (althans voor nu) met deze column, die natuurlijk volledig fictief is. Echt waar. Heus. Geloof me maar. Ik zweer het.

Enige gelijkenis met bestaande personen berust niet op toeval, maar is uitdrukkelijk niet persoonlijk bedoeld. Je weet waarschijnlijk heel goed waar in dit spectrum je je momenteel bevindt. Weet je (en je partner) meteen waar het nog heen kan gaan. En de lijst is niet eens limitatief en kent een open einde / is eindeloos.

Thuisfront, sterkte.

Geef een reactie

19 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

19 reacties

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Marijn Heuts

Marijn Heuts

Marijn Heuts is een natuurfotograaf die met een creatieve insteek zowel landschappen, dieren, planten als abstracten fotografeert.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: