Menu

Onderdeel van Pixfactory

Release Blik over de schouder

Dit weekend vindt de release plaats van Blik over de schouder. Onze lustrum-uitgave omdat Natuurfotografie.nl dit jaar haar eerste lustrum viert. In deze uitgave geven 50 bekende natuur- en landschapsfotografen jou een blik over hun schouder én in hun hoofd. Hoe gaat ze te werk in de praktijk en hoe komen ze tot een topfoto? Als voorpublicatie publiceren we hier het artikel van Thijs Glastra.
Klapekster aan het ontbijt op een koude ochtend. Canon 5D Mark IV, Sigma 150-600mm Sports op 600mm; 1/160s bij f/7.1; ISO 2000. 20-1-2019. Vanaf statief vanuit een Buteo-schuiltentje. Fotograaf: Thijs Glastra

In de zomer van 2012 verhuisde ik vanuit de Randstad naar het Hoge Noorden (Groningen). Ik zat op de middelbare school en ging van de tweede naar de derde klas. Een frisse start, alles was nieuw. Best spannend! Al gauw werden de eerste vrienden gemaakt, maar daar kwam in het begin van de winter een speciale ‘vriendin’ bij. Toen arriveerde er namelijk een klapekster in een ruig gebiedje vlak achter de nieuwbouwwijk waar ik net woonde. Ook voor de vogel was alles nieuw; ze was die zomer uit het ei gekropen, waarschijnlijk ergens hier ver vandaan. Gedurende heel wat winters hebben we elkaar kunnen volgen, met uiteindelijk een meerjarig fotoproject waar ik met veel plezier op terugkijk. Ik neem jullie graag mee naar het Hoge Noorden, om mijn ‘relatie’ met en het fotoproject rondom de klapekster uit te lichten!

Allereerst vraag je je misschien af hoe ik weet dat het een ‘ze’ is en dat ze in 2012 is geboren. Sinds 2012 zat er dus een geringde klapekster achter mijn huis. De jaren daarop keerde ze telkens weer terug naar hetzelfde gebiedje, met het ringetje keurig om haar rechterpoot. Pas in de winter van 2016/2017 kwam ik met het idee dat het wel leuk was om die ring een keer af te lezen. Het gebied was zo goed als geëgaliseerd, waardoor de meeste struiken en bomen die er eerst stonden, verdwenen waren. Samen met mijn vader zaagde ik enkele boompjes van een paar meter om en plaatste die verspreid door het gebied. De klapekster maakte er diezelfde dag nog gebruik van en dat bleef ze doen. Ik plaatste een tentje bij een van de uitzichtpunten en dat was ook gelijk het begin van het fotoproject. Vrijwel de eerste poging was een succes: de klapekster was weinig schuw voor mijn tentje, ging mooi in het topje van het uitzichtpunt zitten en zo kon de ring worden afgelezen. Daardoor wisten we dat de vogel bij toeval gevangen werd in datzelfde gebied, aan het begin van de winter van 2012, tijdens een ringactie van een ruigpootbuizerd. Op basis van kleedkenmerken werd de vogel als een eerste kalenderjaar (1KJ) vrouw gedetermineerd.

Klapekster met ring. Fotograaf: Thijs Glastra

Honger naar meer

Nadat de ring was afgelezen, wilde ik eigenlijk meer. Betere foto’s, zonder blauwe lucht, op ooghoogte en het liefst op een mooi takje. Diezelfde winter heb ik nog geprobeerd met wat meelwormen de vogel omlaag te krijgen, maar dat mislukte. Echter, de drang naar betere foto’s bleef. Het was de volgende winter afwachten of de klapekster zou terugkeren. Bekend met de leeftijd en het geslacht van de vogel, kreeg ik toch best een band met dit specifieke dier. Het was niet meer zomaar een klapekster, het was inmiddels ‘mijn’ Klappie. De opluchting was dan ook groot toen de vogel terugkeerde!

In de loop van de winter wist ik na veel observeren waar de vogel sliep. Ik heb het tentje vlak bij haar slaapbosje geplaatst en een setting neergezet. Het slaapbosje in de achtergrond (Groningen is vrij vlak en leeg, dus het was even zoeken naar een mooie achtergrond) en de setting stonden zo dat ik met zonsopkomst de zon in de rug had. Na een tip dat de vogel mogelijk met muizen te lokken was, haalde ik diepvriesmuizen bij een aquaria-en-terrariawinkel. Dit bleek al gauw te werken. Voordeel: ik had de vogel op ooghoogte, op de plek waar ik haar wilde (takje, achtergrond, afstand). Nadeel: de muizen waren niet natuurlijk en de vogel vloog er snel mee weg. Om die reden zette ik een netwerkje op om aan natuurlijke prooien te komen; denk aan mensen met katten (muizen) en bevriende fotografen (hadden soms nog wel wat vogeltjes liggen). Ik heb zelfs een keer een dood dwergmuisje uit de bek van een kat gegrist … Op die manier kwamen de prooien langzaam binnen en de eerste foto’s met een natuurlijke prooi (nu beter vastgemaakt) konden gemaakt worden!

Klapekster met bosmuis. Fotograaf: Thijs Glastra

Weekendkansen

Het projectje kreeg steeds meer vorm. De uren die erin gingen zitten, resulteerden in diverse foto’s met diverse weersomstandigheden. De setting werd meermaals veranderd, om niet telkens met dezelfde foto’s terug te komen. Zo werden er ook takjes uit de uiterwaarden van Wageningen met het openbaar vervoer mee naar Groningen genomen (vrij idioot, daar ben ik mij bewust van, maar de korstmosjes, besjes en vormen van de meidoorns in de uiterwaarden troffen mij). Doordeweeks studeerde ik inmiddels namelijk in Wageningen en in de weekenden probeerde ik naar Groningen te gaan voor het project. Dat ik afhankelijk was van de weekenden was een belemmering, maar direct ook een groot pluspunt.

Ik voerde extreem onregelmatig een muis of vogeltje, waardoor de klapekster absoluut niet afhankelijk werd van de aangeboden prooien. Dat was voor mij een belangrijk aandachtspunt; zo bood ik alleen prooien aan die ik 100% vertrouwde en in zeer beperkte mate. Wordt de vogel afhankelijk van de prooien, dan zal dat later resulteren in zijn of haar dood.

Setting en tentje. Fotograaf: Thijs Glastra

Koud

In de winter van 2017/2018 maakte ik al foto’s waarvan ik niet had durven dromen deze ooit te maken. De vogel was inmiddels al best op leeftijd (6 jaar) en een zevende winter leek bijna te veel gevraagd. Maar ook in de winter van 2018/2019 kwam ze weer keurig terug naar het gebiedje vlak achter mijn woonplaats. De nieuwbouwwijk rukte steeds verder op, maar de klapekster gaf geen krimp. Door de ervaringen van de voorgaande jaren, de aanschaf van een nieuwe body (full frame) en met het idee dat dit de laatste winter kon zijn, moest dit de winter van de ultieme foto worden!

Een koude periode in januari resulteerde in enkele ochtenden kou lijden. Rond zonsopkomst is het vaak op zijn koudst, dus veel laagjes kleding aan en een warme kruik mee was wel vereist. De klapekster zag ik vanuit mijn schuiltentje elke ochtend wakker worden, om vervolgens enkele minuten in het topje van haar slaapbosje te zitten voordat ze actief werd. Soms begon ze zelf met jagen, maar af en toe kwam ze direct naar de setting als ze zag dat er activiteit was (ik liet me dan doelbewust even zien). Op de ochtend van 20 januari 2019 was het dik onder nul en had de klapekster blijkbaar zin in een lekker muisje. Nog voordat de zon op de setting stond, kwam ze al smikkelen van de muis, die ik op een takje uit de Wageningse uiterwaarden (met wat korstmos en besjes) had geprikt. Door de kou was het takje licht berijpt, wat de foto in mijn ogen zeker wat extra’s geeft. Ook de achtergrond was berijpt en een fraai ochtendzonnetje zette deze gedeeltelijk in vuur en vlam.

Vanuit mijn ijskoude tentje was het alleen maar genieten geblazen. Zo’n mooi vogeltje in zulke fraaie omstandigheden, precies op de plek waar ik de vogel wilde… als fotograaf ben ik in zo’n situatie intens gelukkig! Door de fraaie omstandigheden hoefde ik ook nauwelijks iets te doen aan de foto: hij is enkel wat opgelicht en een beetje bijgesneden. Het is de kers op de taart geworden van een zeer geslaagd project!

Klapekster aan het ontbijt op een koude ochtend. Canon 5D Mark IV, Sigma 150-600mm Sports op 600mm; 1/160s bij f/7.1; ISO 2000. 20-1-2019. Vanaf statief vanuit een Buteo-schuiltentje. Fotograaf: Thijs Glastra

Afscheid

Afgelopen winter (2019/2020) duurde het lang voordat er weer een klapekster verscheen. Uiteindelijk zaten er zelfs twee, waarvan eentje duidelijk verzwakt. Doordat deze vrijwel continu met de veren bol zat, kon ik de pootjes niet checken op ringen. Gedurende de winter verdween deze vogel; hoogstwaarschijnlijk heeft hij het loodje gelegd. Vermoedelijk was dat onze Klappie, die jarenlang trouw terugkwam naar het steeds kleiner wordende stukje ruigte achter mijn woonplaats. Ik had nog veel nieuwe ideeën, maar het mocht niet zo zijn. Wellicht vind ik ooit weer een nieuwe vriend(in) in de vorm van een klapekster, want deze soort blijft een van mijn favoriete vogels en er zijn nog genoeg nieuwe foto’s te maken. Voor nu ben ik meer dan tevreden en kijk ik met veel plezier terug op het project klapekster!

Nog meer inspiratie!

Wil jij nog 49 van zulke inspirerende verhalen lezen? Je bestelt deze uitgave los via onze webshop.

Eén reactie

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Geef een reactie

Eén reactie

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Deze artikelen vind je vast ook interessant: