Jaren geleden kocht ik mijn eerste wildcamera. Een apparaatje in het formaat van een pak suiker dat door middel van een licht- en warmtesensor, zoals die ook gebruikt worden voor buitenlampen die automatisch aangaan, een foto maakt of even filmt.
In een bosje aan de rand van het dorp probeerde ik hem uit. Ik plaatse het zo’n 20 meter van het voetpad in een open stukje bos. Twee dagen later bleek dat ik aan het eind van de eerste nacht al een das vlak voor de camera had, een vos, een rustig langslopend ree en overdag meesjes, merels, weer een vos en een roodborst! Ik was als een kind zo blij! Hoe handig, spannend, leerzaam en gaaf is dit!? Ik had ook geen idee dat er dassen zaten!
Ik woonde toen al zo’n 10 jaar bij mijn, naar ik dacht, bekende bosje en had opeens hernieuwd kennisgemaakt met de plek.
Een serieuze natuurfotograaf, en dan praat ik hier eigenlijk over de gepassioneerde dierenfotograaf, weet hoe belangrijk het is om tijd te steken in het verwerven van veldkennis met betrekking tot zijn/haar onderwerp. Dat is niet alleen een soort aangeboren interesse, een liefde voor de natuur, maar ook cruciaal om verantwoord en succesvol bezig te zijn met natuurfotografie. De wildcamera kan je hier enorm bij helpen. Door middel van de wildcamera kan je met heel weinig moeite nóg meer te weten komen over je onderwerp en het habitat. Het is bijna verslavend. Wellicht een beetje zoals een visser zijn net ophaalt: wat zit er deze keer in? Uiteraard hoeft en zal het je veldwerk niet vervangen, daar is het te leuk voor, maar het zal het zeker aanvullen en de tijd die je aan veldwerk besteedt doelgerichter maken.
Meer belevenissen van Arie lees je onder andere ook in zijn column: Natuurbeleving op de rug. Lekker liggen in lighut. Of niet?.
Eén reactie
Leuk ding zo’n wildcam. Zo ontdekte ik dat er in de tuin van mijn buurvrouw (ze heeft de tuin al jaren niet onderhouden) boommarters voorkomen. Prima habitat er komt nooit iemand en er leven genoeg prooien.