Op naar Texel
Voorbereidend op Texel pak ik mijn reistas in met de gedachte dat we op een Noordpoolexpeditie gaan. Volgens alle weervoorspellingen schijnt het toch flink te gaan stormen, sneeuwen en vriezen met gevoelstemperaturen van -15. Voor het eerst naar Texel met deze vooruitzichten. Dat zou wat zijn, maar deze omstandigheden vragen ook hoge verwachtingen. Deze zijn bij mij vaak op zijn zachts gezegd onverstandig. Toch dringen er twee ‘kleine’ verwachtingen in mij op, de strandleeuwerik en sneeuwgors in de sneeuw! Met vooral veel kleding vertrokken we vrijdag 5 februari naar Texel. De eerste dagen waren grijs, winderig en waterkoud. Rotganzen, een kleine zilverreiger, een dode blauwe reiger en wat drieteenstrandlopers kwamen op mijn pad. Zeker leuk, maar niet de hoofdprijs.
Sneeuwkoorts
Tijdens de tweede nacht ben ik drie keer het bed uitgegaan om te kijken of er sneeuw lag, maar helaas. Om 06.00 uur schrok ik wakker en ging ik in mijn badjas in galop naar het raam en zag warempel een laagje sneeuw! De sneeuw kreeg niet de kans om te blijven liggen en waaide direct weg. Stormen deed het wel, minstens windkracht acht! Intussen stuurde half Nederland mij berichtjes met overal minstens dertig centimeter sneeuw. Jaloers denkend aan de grote hoeveelheid sneeuw, zag ik vanuit mijn ooghoek een verkleumd konijntje in een laagje sneeuw tussen kale rozenbottelstruiken. Een potentiële sneeuwfoto! Via het keukenraam probeerde ik het dier vast te leggen. Een koud uur later, nog steeds in badjas, kwam er een tweede bij en warmden ze elkaar kort op. Prachtig! Mijn eerste geslaagde winterfoto op Texel was een feit, mijn jaloezie verdween als sneeuw voor de zon.
Door weer en wind
Diezelfde middag stond het fotograferen van sneeuwtaferelen op het strand op de planning. Ik kleedde mij snel aan, minstens vier lagen. Onderweg fotografeerde ik nog een verkleumde ijsvogel, die mij enthousiasmeerde en moed gaf. We kwamen aan bij de vuurtoren, het meest noordelijke en winderigste puntje van Texel. Ik liep het strand op en werd compleet weggeblazen. Mijn uitgeschoven statiefpoten vlogen werkelijk alle kanten op en intussen werd ik compleet gezandstraald door een fijne mix van ijs, sneeuw en zand. Die -15 gevoelstemperatuur geloofde ik toen wel! Ik deed een poging om het verstuivende zand vast te leggen, best lastig met zoveel wind en mijn hoofd vertikte het om helder na te denken. Terwijl ik daar krampachtig foto’s maakte bekroop mij langzaam een gelukkig makend en overweldigend oer gevoel, ik wende zelfs aan de omstandigheden. Verderop lag een rij basaltblokken waar ik kans maakte op paarse strandlopers. Kansloos natuurlijk, geen vogel te bekennen in deze sneeuwstorm. Ik schuifelde langs de blokken en ineens zag ik een groepje van zeven schuilende, verkleumde en ineengedoken paarse strandlopers bij elkaar. Ze streden samen tegen het natuurgeweld, hun ogen dicht voor het zand, snavel in het verenkleed zich schrap zettend tegen de wind. Ik heb er uren met verbazing naast gelegen om ze met mijn groothoeklens in hun omgeving vast te leggen. Het voelde alsof ik even onderdeel van het groepje mocht zijn en een uniek kijkje in hun leven mocht nemen. Ze dachten: deze gek ligt hier ook te schuilen, maar niets was minder waar. Een complete zandbak achter mijn oogleden met als gevolg een wazige blik en drie dagen zandkorrels tranen. Mijn materiaal stoorde aan alle kanten door de barre omstandigheden, op het strand had ik geen idee of mijn foto’s succesvol waren. Thuis sprintte ik naar de computer en gelukkig pakte alles positief uit. Helaas kreeg ik mijn telelens niet meer aan de praat, de camera gelukkig nog wel. Gehavend kon ik verder met mijn macro- en groothoeklens. Ik sloot deze dag af door met mijn statief te badderen. Zout en zand vind je statief namelijk niet leuk. Eén ding heb ik wel geleerd: wanneer je staat hap je minder zand dan wanneer je ligt.
Winterse verrassing
In de tweede helft van de week ontstonden er Siberische taferelen, overal sneeuwduinen en drijvende ijsschotsen. Het scheen daar sinds 1997 niet zo koud meer te zijn geweest. IJsschotsen en -platen ontstaan tijdens eb, wanneer het vloed wordt komen ze los en gaan ze drijven. Dit gaf een antarctisch gevoel met strakblauwe luchten. Ik vroeg mezelf hardop af: hoe vaak maken we dit nog mee? De hele week was ik al op zoek naar de sneeuwgors, ook vandaag geen succes. Onverwachts ontdekte ik een dobberend mannetje eidereend tussen de ijsschotsen. Beeld het je even in, een fel wit verenkleed met een olijfgroene hals vlek en geelzwarte snavel. Prachtig contrasterend tussen de ijsschotsen, het leek wel een BBC opname! Ik gleed de dijk af en ging succesvol los met de 150 mm macrolens. Een dag later ging ik terug, wederom geen sneeuwgors, maar de eider dreef langs de kant en ging flink tekeer tijdens zijn krabbenjacht. Ondertussen viel mijn oog op wat steenlopers verderop die aten van een kadaver van een dode eider. Helaas heeft het koude weer ook een keerzijde, opvallend veel dode vogels op het eiland. Het leverde wel voedsel op voor de steenlopers. Urenlang lag ik horizontaal in ijs en sneeuw bij de steenlopers. Totdat een vrouw verschrikt riep of ik nog leefde, ik leek op een aangespoelde drenkeling. ‘Tja, die steenlopers’, wees ik haar onhandig aan. Een dag later was mijn gestuntel in het dorpje verderop het gesprek van de dag. Ik had meerdere inwoners de stuipen op het lijf gejaagd. Vreemd, dacht ik. Scharrelende steenlopers op een armlengte afstand, wie wil dat nou niet?
Texel bedankt!
Tijdens de laatste avond stond ik aan de Noordzee met mijn groothoek om met langzame sluitertijden een rustige zee vast te leggen. Het weer was rustig, de lucht helder en de zonondergang warmde je van binnen op. Wat een contrast met de afgelopen dagen. De sneeuwgors en strandleeuwerik hebben zich niet laten zien, maar verder zijn mijn verwachtingen overtroffen!
24 reacties
Prachtige belevenis. De foto’s zijn stuk voor stuk enorm goed gelukt! Complimenten Danny
Dank je wel Lucy voor je mooie complimenten! Mooi om te horen van je.
Mooi bericht Danny en prachtige foto’s. Die van de konijntjes is zo aandoenlijk.
Vast onvergetelijke dagen die je daar hebt beleefd en zo beeldend beschrijft. Inderdaad, zul je dit ooit nog eens meemaken?
Met plezier gelezen!
Dank je wel voor je mooie berichtje Silvana! Ja die konijntjes was even genieten, een prachtig teder moment. En inderdaad deze week op Texel zal ik niet snel vergeten en denk dat de omstandigheden erg uniek waren, wie weet of ik het nog meemaak 😉
Gewldig verhaal. Prachtige foto”s. Zoo trots op mijn neef
Je tante Ada
Dank je wel Ada, wat leuk dat je het vanuit Albanië gelezen hebt. Dat maakt mij erg trots, super!