Keizersmantel

We lopen samen de begraafplaats op dat direct grenst aan de Veluwezoom. Helemaal achterin bevindt zich een natuurlijk bloemen- en kruidenveldje met daarin een paar solitaire, uit de kluit gewassen vlinderstuiken vol met bloeiende, paarse bloemen. Mijn oog valt direct op tientallen druk vliegende, grote vlinders. Prachtig feloranje gekleurd. Ja, dit zijn keizersmantels, niet te missen! Fantastisch, wat een groot geluk geeft het om dit te mogen zien in deze lastige vlindertijden, want dat vele vlinders het nu lastig hebben is helaas een feit. Hier vergat ik dat kortstondig en werd bevangen door de vele keizersmantels en ineens ervaarde ik het als een prachtplek, vredig door sierlijkheid en schoonheid en dat op een begraafplaats. Deze vlinder verdient toch een verdere kennismaking!

De keizersmantels lijken in een split second veel op de algemenere voorkomende distelvlinder. Je zal niet de eerste zijn die schreeuwt: Keizersmantel! O nee toch niet.. Het gebeurde mij helaas deze week nog. Beiden zijn overigens oranje, maar de keizersmantel is een veel grotere jongen (30 tot 35 mm) en natuurlijk niet gehakkeld. De bovenzijde van hun vleugels zijn oranje, het mannetje bevat opvallende zwarte (geur)strepen langs de aderen (ook wel bekend als feromeen strepen). Vrouwtjes zijn iets minder fel gekleurd. Beide hebben een patroon van zwarte, rondgevormde vlekken. De onderkant is prachtig olijfgroenachtig gekleurd met wit tot zilverkleurige strepen. Deze onderkant onderscheidt ze al heel snel van de parelmoervlinders. De keizersmantels zijn wel verwant aan de parelmoervlinders, ze behoren namelijk tot dezelfde familie, namelijk Nymphalidae (vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders).

De keizersmantels zijn standvlinders in onze lage landen. Dit betekent dat ze het hele jaar aanwezig zijn, natuurlijk niet constant als dagvlinder. Hun cyclus begint met eitjes afzetten op een ruwe schors, vervolgens blijven de rupsen ter plaatse zonder voedsel overwinteren. In het voorjaar (april) dalen ze af naar beneden om te eten van de viooltjes om daarna vervolgens volgevreten te kunnen gaan verpoppen in een strooisellaag van bladeren. In de zomer vliegen ze uit en laten ze zich eindelijk als volwaardige keizersmantel zien.