Robertskruid

De roze bloemkroon is het opvallendste van deze sierlijke plant. De vijf helderroze kroonbladen zijn wit gestreept en in het midden zie je de donkere helmknoppen er uit steken. Een lust voor het oog. Overigens, witte bloemen komen ook voor. Een zeldzaamheid als je die vindt! In het bos ziet de plant er hoofdzakelijk groen uit, hooguit de stengels en bloemstelen lopen rood aan. Heel anders is het als je deze soort op een open zandgrond tegenkomt. Dan is de kleur van de hele plant knalrood. Soms zie je hele spoorwegen rood gekleurd door het robertskruid dat tussen de rails groeit.

Het is een eenjarige plant, hij kiemt en sterft af in hetzelfde jaar. Tweejarig komt ook voor, als de jonge planten een winter overleven. De bladeren zijn samengesteld, dat wil zeggen dat ze onderverdeeld zijn in kleinere blaadjes. De hoofdvorm van het blad is driehoekig, onderverdeeld in een eindblad en twee zijbladen. Deze zijn op hun beurt ook weer onderverdeeld in kleinere bladen en inkepingen. Best een mooi gevormd blad, goed beschouwd.

Kenmerkend is ook de beharing. De plant heeft overal beharing maar op de kelk zijn het echt lange haren. Tussen de haren zitten ook klierhaartjes, die een onaangename geur verspreiden, de bekende geraniumlucht. Vandaar de bijnaam, stinkende geranium.

De vruchten zijn opvallend van vorm. De bloem groeit uit tot een langwerpige snavelvormige vrucht. Onderaan die snavel vind je vijf “kluizen” waarin het zaad zit. Bij rijpheid krult de snavel met de daar aan vastgehechte kluis om en wordt de vrucht ver weg geschoten.

Robertskruid is een in het wild levende verwant van de geranium, de overbekende kamerplant. De naam geranium is afgeleid van geranos, wat “kraanvogel” betekent. Die heeft de familie te danken aan de vruchten die aan lange snavels doen denken. In Nederland vind je dat ook in de naamgeving van de familie terug: de ooievaarsbekfamilie met de plantengeslachten ooievaarsbek en reigersbek.

De naam robertskruid dankt het plantje vermoedelijk aan sint Robert van Molesme (1028-1111), de stichter van de kloosterorde van cisterciënzers, die de geneeskrachtige werking van deze soort al onderkende. Er zijn echter nog meer plausibele verklaringen over de naamgeving in omloop.