Een volwassen vliegend hert word je niet zomaar. Het grootste deel van zijn leven is het diertje een onaanzienlijke larve. De larven komen uit de eitjes die het vrouwtje ’s zomers legt aan de voet van oude, aangetaste eik. Of soms in een rottende eikenhouten paal.
De larven leven in door schimmels aangetast eikenhout en brengen daar meerdere jaren door. Hoe lang precies verschilt en hangt af van de omstandigheden, maar soms is dat wel acht jaar. Elk jaar groeit de larve een stukje tot maximaal 10 cm. In zijn laatste jaar kruipt de larve de grond in en verpopt zich, dat gebeurt in de herfst. De jonge kever komt enkele weken later tevoorschijn en overwintert vorstvrij onder de grond. Pas in de zomer komt de kever uit de grond tevoorschijn.
Het leven van de volwassen kever is maar kort. De mannetjes slechts enkele weken, de vrouwtjes iets langer, een paar maanden. Haast is dus geboden, de voortplanting moet worden geregeld! Mannetjes ruiken de vrouwen al van verre en komen er op af. Vaak vind je de kevers bij elkaar zitten in kleine groepen in een boom.
Treffen de heren andere mannetjes aan op hun weg, dan ontstaat er vaak een gevecht. Dat bestaat er uit, dat ze elkaar proberen op te tillen en van de boomtak of -stam proberen te gooien. De meeste kans om dit te zien heb je in de avondschemering als de mannetjes het meest actief zijn.
2 reacties
“Een ontmoeting met het vliegend hert vergeet je nooit meer.”. Praat ajb voor jezelf. Ik heb ze gezien en natuurlijk, het was een belevenis. Maar ben ik daardoor gelukkiger geworden of een beter mens geworden? Ook niet. En wat ik me vooral herinner is hoe ze boven de grond kwamen aan de voet van de boom en hoe collega fotografen (en ook ik aanvankelijk) stonden te dansen rond diezelfde boom om een andere kever te kunnen fotograferen. En dus zal ik altijd moeten leven met de gedachte dat ook ik misschien wel, zonder nadenken, op zo’n kever heb staan dansen. Dus het was leuk om een keer mee te maken, maar voor de soort nou niet direct een pre. Gewoon met rust laten dus en zeker geen enthousiasmerende artikeltjes gaan schrijven voor natuurfotografie.nl, incl tips & tricks en aanbevelingen om er nog wat meer op te kruipen voor dat ‘andere shot’. Sorrie hoor, ik wordt een beetje zurig. Maar we hebben al zo weinig natuur in NL en om dan een zeldzame soort zo in de picture te spelen is mss niet erg handig. En jij weet (door ervaring wijs geworden???) langzamerhand wel hoe je je moet gedragen, er zijn duizenden ‘metoo’ fotografen die nog aan het begin van die leercurve staan en een significant percentage daarvan gaat er ook nooit doorheen komen. Want die zijn alleen in een plaatje geinteresseerd…
Beste Menno,
Je mening is dat we niet over zeldzame soorten moeten publiceren. In jouw vergelijkbare reactie op het artikel over de roodmus heb ik daarover de opvatting namens de redactie van natuurfotografie geplaatst. Die zal ik hier niet herhalen. Samengevat vinden we respectvol en zorgvuldig omgaan met de natuur net zo belangrijk als jij, maar vinden we juist wel dat je er dan over moet schrijven om dat uit te dragen. Zowel voor zeldzame als algemene soorten.
Je zegt dat je geen gelukkiger of beter mens wordt door de ontmoeting met het vliegend hert. Nou, ik wel. Niet alleen door het vliegend hert, maar wel door een leven lang ontmoetingen in de natuur met bijzondere en minder bijzondere medeschepselen. Natuurfotografie versterkt en intensiveert dat nog eens. Dat gun ik iedereen en ik deel het daarom graag. Ik hoop dat je ook die kant van de medaille ziet, juist om meer respect en minder verstoring van de natuur teweeg te brengen.
Groet, Ron