Sorry, ik ben een soortenjager

Mijn eerste soort

Reeën hebben me er 20 jaar geleden toe aangezet om op een 2e hands beurs een fototoestel en een telelens te kopen. Een Nikon F70 en een Sigma 70-300. Trots en vol verwachting trok ik de wilde natuur in… een natuurreservaat in Turnhout waar ik een jaar werkte en wist waar de reeën zaten. Ik had ze daar al regelmatig gezien en gevolgd, ik kende hun routes, een fotootje nemen zal dan wel meevallen zeker? Nou, dat viel uiteraard zwaar tegen en het was pas na vele dagen en weken van proberen en volhouden dat ik uiteindelijk mijn eerste deftige natuurfoto kon maken: een redelijk beeldvullend beeld van een reebok die recht in de lens keek. Het moment vergeet ik nooit meer… het oogcontact, het wederzijds perplex staan, het afdrukken, het blaffen en wegrennen (van de reebok welteverstaan), het knikken van de knieën (yep, de mijne inderdaad…). Een passie was geboren en mijn eerste soort kon ik dus afvinken!

De ene zwam is de andere niet

Een tijdlang heb ik me op die manier enkel en alleen bezig gehouden met reeën fotografie, maar al snel kwam ook de interesse om andere zaken te ontdekken en vast te leggen. Op het vlak van macrofotografie waren de zwammen voor mij een heel uitnodigend en dankbaar onderwerp. Een buitenaardse schoonheid van kleuren en vormen, al vond ik ze niet allemaal even mooi. Vooral de kleinere Mycena’s trokken mijn aandacht en het was vooral naar hen dat ik op zoek ging. Ik verdiepte me verder in de wereld van de funghi en kwam in veldgidsen intrigerende soorten tegen die iets triggerden in mij. Zodoende ben ik eigenlijk stilletjes aan een soort van soortenjager geworden. Niet om lijstjes af te vinken dus, maar ik ging wel op zoek naar bepaalde funghi die ik graag eens in ’t echt wilde zien en uiteraard fotograferen…

De vogel-fase

Op dezelfde manier keek ik naar vogels. Sommige soorten spraken me gewoon meer aan dan andere. Dicht bij huis is er keuze genoeg. Van de kuifmezen en boomklevers aan onze werkloods tot de blauwborsten en roodborsttapuiten in de aangrenzende Kalmthoutse Heide. Maar ook nu is er de invloed van allerlei kanalen. Je bladert door de veldgids van Europa, je surft op het internet, je zit op sociale media… en voor je ’t weet boek je een reis naar een ander land! Want zo’n papegaaiduiker, die wilde ik absoluut wel eens in ’t echt waarnemen. Op een eiland voor de kust van Ierland kwam een droom uit. Een grote kolonie jan-van-genten, heel veel alken en zeekoeten en hier en daar die pareltjes van Papegaaiduikers… op en top natuurbeleving! En zonder een echte soortenjager te zijn die per se elke soort wilde afvinken, maakte ik dus al wel mijn eigen lijstje van vogelsoorten die ik in het wild wilde waarnemen.

Libellen afvinken

Sinds een kleine 3 jaar zit ik dus in mijn libellen-fase. Al moet ik toegeven dat deze fase anders is dan de vorige fases. Extremer en gerichter. Want nu ben ik dus wel degelijk een ‘echte’ soortenjager geworden. Ik geef het toe en schaam er me zelfs niet over… Ik wil elke Europese soort gezien en gefotografeerd hebben! Zit er in het oosten van Europa een blauw-zwarte waterjuffer die een streepje of vlekje meer of minder heeft dan de blauw-zwarte waterjuffer in mijn tuin en die dus een andere soort is… dan ga ik naar het oosten van Europa om die te zoeken. Lijkt het ondertussen misschien voor sommigen dat ik dringend professionele hulp nodig heb? Geloof me, het geeft me dezelfde kick als bij die eerste ontmoeting met die reebok in Turnhout om in het verre Bulgarije plots een juffer voor de lens te krijgen met ‘gevleugelde achterhoofdvlekken’: de vogelwaterjuffer!! Kicken!!

Afvinken is niet het einde

Uiteraard stopt het niet bij het afvinken. Net zoals een ware vogelfotograaf nog altijd zou moeten kunnen genieten van de kleurenpracht van een pimpelmees, zo zal ik steeds blijven genieten van het fotograferen van elke libel die m’n pad kruist. Onderstaande viervlek is de meest gefotografeerde soort in m’n arsenaal aan libellenfoto’s en nog steeds vind ik nieuwe invalshoeken, lichtsituaties en compositie-mogelijkheden om die bepaalde soort vast te leggen. Blijven verwonderen en blijven genieten…

Soortenjager of jager op soorten?

Het is duidelijk: als je elke Europese soort van libellen wilt fotograferen, ben je een soortenjager! Ik geef het voor mezelf graag toe, al is het niet gemakkelijk in een tijd waar ‘sfeer boven alles’ primeert en natuurfotografen trots verkondigen dat ‘de soort er niet toe doet, zolang de sfeer maar goed zit’. Maar als die sfeer-fotograaf nu zelf een lijstje klaar heeft? Een lijstje met bijvoorbeeld bosanemoon, het Hallerbos, de boomkikker, het burlende edelhert en ga zo maar door. Het Facebook lijstje als het ware… Is hij of zij dan ook niet iemand die jaagt op bepaalde soorten? En dus een soortenjager? Of is er toch een verschil? Wat mij betreft zijn we toch allemaal soortenjagers, vrouwen en mannen natuurfotografen… Hebben we niet allemaal ons lijstje dat we willen afvinken. Geef het maar gewoon toe, het is niets om je over te schamen en het werkt heel bevrijdend…