Nostalgie
Vanaf mijn 20e heb ik gefotografeerd met een kanon van een camera. Net als veel fotografen ben ook ik als kind begonnen met vakantiekiekjes met een agfa clack boxje en heb me langzaam ontwikkeld tot serieus natuurfotograaf. Wat was ik zielsgelukkig met mijn eerste analoge spiegelreflex camera. Tig diarolletjes heb ik ermee verschoten. Dia’s, want die waren het goedkoopst en als scholier en later student had ik weinig guldens te besteden. Elke camera werd, zodra er weer wat geld over was, opgevolgd door een nog betere camera, met nog betere kwaliteit, scherpte, grotere sensor en meer pixels; ook ik ben gevoelig voor de mooie woorden van een fabrikant.
Ik ben ook meegegroeid, van eerst analoog naar later digitaal. De Eos 300D, dat was het je van het! Maar voor ik het wist kwam de “nog fantastischer” 400D uit. En zo ging het maar door. Via de “best of the best”, de 50D, en “de wens van elke fotograaf”, de 7D, kwam ik uiteindelijk uit bij het “ultieme camera gevoel”, een fullframe 5D mark III. Een topcamera waar ik de afgelopen jaren heel veel mooie foto’s mee heb gemaakt. Een camera waar ik, vanaf het verschijnen op de markt, verliefd op was en eigenlijk stilletjes nog steeds ben. Dat gevoel van kwaliteit dat ik in mijn hand hou, waarvan ik zelfs in het stikdonker elk knopje en schakelaartje weet te vinden. Een reisgenoot waar ik de mooiste avonturen mee heb beleefd in heel veel Europese natuurgebieden.
Afgelebberd en afgedankt?
Is mijn oude camera dan net als een oude liefde niet goed genoeg meer? Afgelebberd en afgedankt? Nee, het is nog steeds een fantastische camera, maar in tegenstelling tot de onverslijtbare camera wordt zijn baasje wel een dagje ouder. Tijdens diverse fototochten in het afgelopen jaar begin ik steeds meer klachten te krijgen van nek en rug. Als ik op stap ga in een natuurgebied dan wil ik altijd een heel scala aan lenzen mee nemen. Je weet tenslotte nooit wat je tegenkomt op zo’n trip. Een mooi dier in landschap, een prachtig macromoment of misschien wel een close encounter met de mooiste of zeldzaamste vogel die ik ooit heb gezien. Ik wil er op voorbereid zijn en dus moet alles in de fototas mee. Misschien wel een manco van een amateur fotograaf. De professional zal zich toeleggen op een bepaald onderwerp en gericht apparatuur meenemen. Ik niet, ik maak mijn dagtochten altijd met de volle 15 kg aan materiaal op mijn rug. Met als gevolg dat ik na weer een lange dag fotograferen met pijn in nek en rug en vaak een knallende koppijn weer thuis kom.
Wijsheid
Maar met het ouder worden komt eindelijk ook wat extra wijsheid. Heb ik eigenlijk wel die nóg betere sensor nodig? Moet ik zo nodig wel nóg meer pixels per inch hebben en die nóg hogere vrijwel ruisvrije ISO waarde (die overigens toch bijna altijd wel weer ruis te zien geeft). Wat ik als amateur met mijn fotografie doe blijft beperkt tot het geven van lezingen, zo nu en dan een foto die verkocht wordt voor een agenda, tijdschrift of reclamedoeleinden. Niet voor billboards van 8×10 meter of projecties op mega schermen. Nee, ik fotografeer voornamelijk voor mezelf, voor het plezier dat ik erin heb om de opnames te maken. Het struinen door de natuur. Er is voor mij geen enkele verplichting of noodzaak om iets te verkopen, dat is het fijne aan amateur zijn. Voor wat ik ermee doe heb ik al die superlatieven uit de reclamefolders niet nodig.
Kwaliteit of niet?
Dus ben ik terug gegaan in kwaliteit, omdat ik van een fullframe sensor ben overgestapt naar een sensor met een kleiner oppervlak. In de praktijk betekent dit dat de kwaliteit van de sensor minder moet zijn, tenminste volgens de vele reviews op het alwetende internet. Maar ik merk er tot dusverre in mijn eigen ervaring van de afgelopen weken nog niets van. Mijn opnames zijn nog steeds razend scherp, hebben nog steeds een hele mooie kleur, een geweldig breed dynamisch bereik en bij projecties met de beamer op mijn 3×4 meter scherm zie ik geen enkel verschil met de opnames uit het nabije verleden.
Speelgoedcamera
Er zit geen spiegel meer in de body van mijn nieuwe systeemcamera die daardoor veel kleiner is, bijna niets meer weegt en volgens mijn vrouw en kinderen op een speelgoedcamera lijkt. Ook de lenzen zijn door het kleinere glaswerk veel kleiner en lichter dan die van een fullframe camera, omdat ze maar een kleinere sensor hoeven te belichten. Waar ik heel gelukkig van word is dat ik nu met minder dan 5 kilo op mijn nek loop, hetzelfde bereik in mm’s bij me heb als mijn fotovrienden met hun nog steeds 15 kg en dezelfde kwaliteit foto’s kan maken als voorheen. Mooiste is echter nog dat ik na een dag in de natuur nog steeds fris thuiskom met nog mooie foto’s ook! Laat mij maar fijn spelen met mijn speelgoedcamera en laat de omgeving maar lekker lachen, deze camera gaat niet meer foetsjie.
Ik ben heel benieuwd hoeveel amateurfotografen en misschien zelfs professionals, er net zo over denken en dat gesjouw ook helemaal zat zijn. Laat het hieronder weten!
Groet Jan
60 reacties
Hi Jan, ik ben blij eindelijk eens zoveel positieve reacties te lezen naar systeemcamera’s toe. Heb zelf een Fuji XT2 en recent een Xe3 bijgekocht. Deze laatste is nog veel lichter en super handig in gebruik en met dezelfde sensor als de Xt2 . De prijs van de body is ongeveer de helft van die van de Xt2. Dus als tweede body en dan samen in de tas met de nodige lenzen kom je nog niet in de buurt van het gewicht van mijn vroegere Nikon uitrusting. De kwaliteit van de foto’s is er zelfs beter op geworden door de betere beeldstabilisatie van Fuji.
Nog veel fotoplezier zonder nekpijn ?
Grtz Leslie
Systeem camera Olympus
Olympus OM-D M1
Ik gebruik al 4 jaar de systeemcamera’s camera’s van Olympus M1 en M1 mark 2, met fototas weegt 7,5 kg met 3 pro lenzen, flitser, lader, reserve batterij en nog andere toebehoren, als liefhebber van vogels haal ik in beweging mijn camera met 300 mm lens en 1,4 converter samen goed voor 840 mm met de 2x kropfactor. voor mij geen dikke zware reflex meer.
Mvg, Patrick
Helemaal ook mijn idee Patrick
Dank je Leslie, ik ben de laatste keren zonder nekpijn thuis gekomen van mijn foto uitstapjes. Super. Wat betreft de kwaliteit, ook deze is super van de Fujifilm X-T2, maar dat was de canon ook. Ik denk op de pixel beschouwd zelfs nog iets beter dan de Fuji, maar op het nivo waarop ik fotografeer heb ik deze laatste paar procent verschil niet nodig.
Mijn laatste spiegelreflex was ook de Canon 5D MkIII. Ik kocht twee jaar geleden de Canon compactcamera PowerShot G3 X “voor erbij” en na enkele weken daarmee gefotografeerd te hebben besloot ik om alle spiegelreflex spullen te verkopen. Kijk voor het hele verhaal over de overstap en de resultaten op:http://www.natuurfoto.nl/augustus-2015/
Goed verhaal Frans en mooie bijgeplaatste foto’s.
Hallo Jan, wat een druk mail verkeer. Iedereen wil jou wel iets vertellen.
Ik heb een vraag: al jaren met een Nikon D80 en Later D5200 geschoten. Nu een kleine maar fijne sony DMC RX 100 M4 aan de slag. En telkens weer de vraag: welke camera neem ik mee? En ook een beetje belerkt in het zoombereik (24-70)
Zou ik de hele handel inruilen voor een (speelgoed) systeemcamera?
Ans dat is natuurlijk een hele persoonlijke vraag. Mij bevalt de camera uitstekend, maar dat is ook afhankelijk van het verwachtingspatroon dat je ervan hebt. En natuurlijk van je doelstellingen. Wil je zo nu en dan een leuk plaatje maken, of wil je serieus fotograferen op amateur nivo of misschien wel op professioneel nivo. De Fujifilm X-T2 is natuurlijk weer een hoop meer mee te nemen spullen dan je huidige Sony. Maar daar staat tegenover dat je mogelijkheden ook fors toenemen, zeker als je er een aantal verschillende lenzen bij aanschaft. Kwalitatief is het echter een uitstekende camera waar je naar mijn idee zeker geen miskoop aan zult hebben. Maar of het ook het type camera is dat jij nodig hebt dat zul je zelf moeten bepalen. Leen/huur er anders eens eentje bij de gerenomeerde fotozaak. Er zijn meerdere zaken die dit doen.