Waar moet je zijn?
De keuze van de plek is uiteraard belangrijk. Daarom heb ik het boek Wildlife Photography Hides in Europe van Bernard De Wetter aangeschaft met de hutten in Europa, die geschikt zijn voor fotografie. Verder struin ik op rustige avonden het internet af naar mooie plekken en kijk op de sites van natuurreisorganisaties om tot een goede keuze te komen.
Zo zag ik ooit een prachtige foto van een vos en steenarend in de sneeuw gemaakt in Zweden. Al snel kwam ik er achter dat er meerdere hutten zijn in Zweden, waar je ze kunt fotograferen. Het leek een lastige keus te worden. Kiezend voor de zekerheid van kwaliteit heb ik daarom geboekt via Wildpix.
Wat is de beste tijd van het jaar?
De steenarenden zijn vanaf oktober tot en met maart te fotograferen. Daar ik sneeuwgarantie wilde hebben, viel alles voor de kerst af. Ik koos voor begin maart in de hoop ook wat beter licht te hebben. De weken en dagen voordat ik op stap ging volgde ik het weer ter plekke. De minima kwamen soms onder de min 20. Warme kleding was dan ook mijn grootste zorg. Naast lang en warm ondergoed heb ik extra geld besteed aan echt warme laarzen. Verder geldt natuurlijk het principe van meer laagjes is beter. Zo droeg ik alle dagen twee paar sokken.
Wat neem je mee?
Uiteraard worstelde ik ook met de vraag welke lenzen er mee moesten. Mijn vaste 500 mm lens gaat eigenlijk altijd mee. Daarnaast besloot ik mijn 70-200 zoomlens mee te nemen. Voor diegene die een 100-400 zoomlens heeft, zou ik die aanraden. Lang twijfelde ik nog over mijn 24-70 zoomlens, maar gezien de toch al zware tas heb ik die thuis gelaten. Wel had ik zowel mijn 1.4 als mijn 2.0 converter mee. In de hut zijn al bonenzakken aanwezig en kun je jouw statiefkop los gebruiken. Voor het geval dat er Noorderlicht zou zijn had ik ook een niet al te zwaar statief meegenomen.
Hoe kom je er?
De vliegreis ging via Stockholm naar Skelleftea met SAS. De overstap in Stockholm was vrij kort, maar bleek prima te doen. Ook de bagage kwam goed door. Op het vliegveld in Skelleftea werd ik opgehaald door Conny Landstrom. Hij is een ervaren natuurfotograaf en heel prettige gastheer. Het verblijf is in een heel klein dorpje bij hem thuis. Zijn vrouw kookte en het eten was goed verzorgd. Conny brengt je de avond voor je bezoek goed op de hoogte over wat je te wachten staat en hoe je het het beste kunt aanpakken.
Geduld is een schone zaak
De dagen in de hut zijn in maart best lang. Om de vogels en vossen niet af te schrikken moet je de hut in ruim voor zonsopgang. Dat betekende alle dagen opstaan om 4 uur (een kleine tegenvaller), ontbijten, eten klaar maken en met de auto en het laatste stuk lopend naar de hut. Een hoofdlampje is erg handig bij de wandeling en het klaar zetten van de apparatuur in de hut. Daarna kun je hem het beste uit doen om geen licht naar buiten te laten schijnen door de raampjes met gespiegeld glas. Het vertrek uit de hut is tegen 18 uur, als het weer donker is geworden.
Als je zoals ik alleen reist zul je vaak samen met anderen in de hut zitten. De eerste dag zat ik toevallig wel alleen. Het was die ochtend min 18. Doordat het hout voor het kacheltje niet erg droog was en ik niet de hele tijd met de kachel bezig wilde zijn, werd het behoorlijk koud. Het licht was ondanks het bewolkte weer goed. Heel even brak de zon door, maar die is in maart nog niet zo fel dat je daar last van hebt.
Geduld is erg belangrijk in de hut. De steenarenden, maar ook de vos laten zich alleen zien als ze de situatie vertrouwen. Ze letten daarbij op de raven. Als die niet op de grond zijn bij de neergelegde visresten of het bevroren vlees, vertrouwen ze het niet en blijven weg. De raven op hun beurt komen alleen op de grond als de eksters op de grond zitten. Begin je te snel met fotograferen, dan heb je daar later last van. Wel kun je kleine vogels fotograferen in de sneeuw vlakbij de hut.
De tweede en derde dag waren er nog drie gasten afkomstig uit Nederland. Er werd geloot om de plekken, waarbij er voor iedereen twee plekken zijn. Je lens moet daar de hele dag blijven zitten, om niets te verjagen. De tweede en de derde dag in de hut waren ook succesvol en zeker gezelliger dan alleen in de koude hut. Het hielp daarbij dat het hout nu wel droog was en dat de steenarend zich beide dagen lang liet zien.
Dat een hut als deze altijd kan zorgen voor een verrassing bleek de derde en laatste dag. Ineens doken er pestvogels op bij de voederplek voor de kleinere vogels. Die had Conny zelf nog nooit voor de hut gezien! Net zo snel als ze kwamen verdwenen ze weer. Waarschijnlijk door de komst van de steenarend. Na enige tijd begon de steenarend te schreeuwen naar zijn partner, die verder op in de boom zat. Hij stak ondertussen zijn tong uit en zorgde daarmee voor een passende afsluiting. Ik moest immers terug naar huis.
4 reacties
Lijkt me leuk