Waar begin je dan zo’n column? Nou het is een heerlijke lentedag geweest en beiden zijn we graag buiten. Wie niet als natuurfotograaf? Dus een plekje is zo gevonden. Handig als je ook nog eens niet ver van elkaar woont. Dus in het gouden uurtje treffen we elkaar bij een (voor ons) wel bekend kapelletje op de heuvel. Onze fotospullen zijn uiteraard mee, want het kon weleens mooi worden. Een klein randje bewolking zorgt ervoor dat de kleuren ons vanavond niet afleiden. Wat overblijft is het goede gezelschap, de koffie en vooral een goed gesprek.
Scoringsdrift
Al direct komen we in gesprek over een mooie uitspraak van Laura Vink in het laatste Natuurfotografie Magazine, waarin ze zegt: “Daar sta ik weleens; niet omdat ik wil scoren, maar omdat het een mooi plekje is. Ik maak die foto omdat ik blij word van dat moment. Niet omdat het moet, maar omdat ik het wil.” Dave: “Ik word zo vrolijk van die laatste opmerking. Het valt me echt op dat er zoveel mensen zijn die stad en land afreizen om verschillende bekende plekjes vast te leggen. Op zich is daar helemaal niets op tegen, want als ik zelf in de buurt van de Zaanse Schans zou zijn voor werk zou ik ook kijken of ik dit zo kon timen, met de juiste condities om er te fotograferen. Maar wat ik wil zeggen is, ik mis dan vaak een eigen iets, een ziel, een gevoel bij de foto van de fotograaf. Het lijkt erop alsof in landschapsfotografie het steeds meer gaat om aftikken van locaties, seizoensdingen en scoringsdrift. Of zie ik dat te negatief?”

Soortenjagers
Renate: “Ik denk dat het hoort bij ons fotografen. In de vogelfotografie hebben we soortenjagers. Op dit moment zie ik de tijdlijnen op mijn sociale media platformen vollopen met foto’s van blauwborsten. Even denk ik dan wel: “Oh, ik heb nog geen blauwborst gefotografeerd dit jaar”. Maar eerlijk gezegd ben ik die gedachte ook weer heel snel kwijt. Ik maak me niet zo druk om wat ik niet zie of wat ik niet weet vast te leggen. Ik geniet gewoon maximaal van wat ik wel tegenkom. Hoe leuk is het om je te laten verrassen door wat de natuur je laat zien? Juist de “gewone” soorten op een buitengewone manier fotograferen, vind ik interessant. Die foto van de huismus die jij wist te maken bijvoorbeeld, hartstikke leuk! Ik zag deze houtduif in tegenlicht, net weer even anders.”

Honeypot locations
Wat jij trouwens zegt over het afvinken van bekende fotografielocaties, in het Engels noemen ze dat “honeypot locations”. Geen idee of wij daar ook een woord voor hebben. Honeypot locations zijn die iconische locaties die je een keer bezocht moet hebben, maar die al miljoenen keren gefotografeerd zijn. Denk aan Kinderdijk, de vogels in de Oostvaardersplassen, de edelherten tijdens de bronst in park de Hoge Veluwe of de vossen van de Amsterdamse Waterleidingduinen. Deze locaties zijn niet voor niets veel bezochte locaties, natuurlijk! Maar wil je ze als fotograaf nu ook vastleggen, of juist zoveel mogelijk vermijden?

Fotofix
Dave: “Renate ken je dat? Zit je te werken en ergens heb ik dan zo’n stemmetje in mijn hoofd die me zegt; “Dave, kijk naar buiten, ga naar buiten want het is er mooi”. Je draait je om, ik kijk op het westen vanuit mijn woonkamer en denk inderdaad verhip, dat is gaaf. Ik pak rustig mijn fototas, wissel van objectief. Op de een of andere manier zit dan toch altijd weer de verkeerde op je camera (28-200mm in plaats van 16-35mm) en rustig loop ik naar buiten. Nou ja rustig, ik ga steeds sneller lopen. En dan ben ik niet onderweg naar een of andere honeypot location, nee gewoon een paar huizen aan het water om de hoek. Hier is het voor mij altijd mooi. Het bevat alle ingrediënten die ik mooi vind in een foto. Duidelijk onderwerp, water, reflectie, lijnen en last but not least: licht en een kleurrijke lucht! Zulke momenten duren maar even. Het plezier wat ik daarna heb voelt als toegeven aan een guilty pleasure. Het smaakt telkens als zoete honing en dat het geen hotspot of honeypot location is, doet er voor mij niet toe.”

De beste foto’s ontstaan vanuit rust
Renate: “Ja, ik herken wel wat je zegt, maar eigenlijk heb ik lang niet altijd het gevoel dat ik dan móet fotograferen. Vaak kan ik ook echt genieten van gewoon observeren en blijft mijn camera wat langer in mijn tas. Ik kan in mijn enthousiasme en passie tijdens het fotograferen alle kanten opvliegen, maar ik heb inmiddels ook geleerd dat daar zelden echt interessante beelden uit voortkomen. Mijn recente reis naar Schotland heeft me juist nog een keer nadrukkelijk laten ervaren dat ik mijn beste foto’s maak vanuit rust. Ik vind het heerlijk om gewoon ergens te zitten of te wandelen om te zien wat er om me heen gebeurt. Dat wil overigens niet zeggen dat mijn hartslag niet omhoog gaat als er ineens echt iets interessants voorbijkomt, hoor! Zo zat ik in Schotland in de camper te wachten tot een flinke regenbui voorbij was getrokken, toen er ineens een parelduiker voorbijkwam zwemmen! Ook al ben ik geen soortenjager, maar die is zo mooi in broedkleed, daar ga ik graag voor in de regen op de grond liggen! Wat een stuitermomentje was dat!”

Vaste fotoplekken
Dave: “Gesproken over stuitermomentjes, ik had er met Koningsdag zo eentje. Alleen omdat ik naar een van mijn vaste plekjes toe ging in de vroege ochtend kon ik rustig mijn fotomoment pakken. Ik merk dat ik dit zo fijn vind aan vaste fotoplekjes hebben. Doordat ik er zo vaak ben geweest, weet waar de zon opkomt (of ondergaat) gedurende het jaar, welk objectief keuze, brandpuntafstand en filters ontstaat er een zekere rust al in het fotograferen.”

Renate: “Ja, vaste plekjes zijn fijn, omdat je het gebied goed kent en weet wat je kunt verwachten. Ook lekker als ze zo dicht bij huis zijn, want dan kun je er ook even naar toe als je tijd beperkt is. Maar nieuwe gebieden ontdekken, of zelfs bekende gebieden herontdekken, levert ook interessante beelden op. Het is mooi om het gebied steeds weer te bekijken alsof het de eerste keer is. Soms is het echt verrassend wat je ineens ziet, terwijl je er al tig keer langs gelopen bent. Fotograferen helpt mij mijn omgeving echt te zien, te voelen en te ervaren. En als ik dat dan ook nog mooi vast weet te leggen, beleef ik die stuitermomentjes steeds weer opnieuw. Wat mij betreft maakt het niets uit of je nu honeypot locaties bezoekt of de populaire vogelsoorten fotografeert. Maak er je eigen beeld van en geniet van wat je doet!”

Genieten
Renate: “Onze grootste overeenkomst is denk ik dat we allebei genieten van het buiten zijn en het fotograferen. Dat bindt ons als natuurfotograaf. De verschillen zijn eigenlijk helemaal niet zo relevant. Als landschapsfotograaf inspireer je me en geniet ik van jouw beelden.” Dave: “Ik heb hier alleen nog maar aan toe te voegen dat ik het vooral bewonder in je hoe je, zoals je in dit laatste beeld ook laat zien, de rust weet te visualiseren in je natuurbeelden en dat er in onze persoonlijke tegenstellingen veel overeenkomsten te vinden zijn.”
4 reacties
Leuk, dit gesprek in columnvorm…. en ook leuk dat de uitspraak van Laura in het interview weer tot denken aanzet….:)
Dank je wel, Roeselien! 🙂
Wat een heerlijke en herkenbare column, Renate en Dave! Ook al verschillen jullie qua eindresultaat en fotografische interesse, het gaat uiteindelijk om het genieten en dat komt goed naar voren in jullie 2spraak.
Leuk jullie samenwerking in deze!
Ah, dank je wel Pauline! 🙂