Menu

Onderdeel van Pixfactory

Terreur in de tuin

Ik woon alleen in een huis met een tuintje. Nou ja, ik woon samen met mijn kat Nala. We hebben het goed samen en lekker rustig met z’n tweetjes. Tot een paar weken geleden…
Van je familie moet je het maar hebben. Kibbelen om rozijntjes hoort daarbij. Fotograaf: Pauline Rote

Muts, merel en mijzelf

Zoals gebruikelijk is met katten, is zij natuurlijk de baas en ik het personeel. En ik vind die rolverdeling prima. Nala vindt dat ook natuurlijk.

Sinds een jaar of twee krijgen we regelmatig bezoek in de tuin in de vorm van een merelkoppeltje die ik rozijntjes voer. Zo nu en dan, als traktatie, en dat is alleen maar gezellig. Zodra het mannetje in broedtijd wat vaker komt wordt die regelmaat wat opgevoerd en propt ie meerdere rozijntjes tegelijk in zijn bekkie. Vervolgens vliegt hij dan weer weg om zijn kroost en waarschijnlijk vrouw te voeren want die zie ik minder als er gezinsuitbreiding is. Ik red het wel met een klein zakje rozijntjes per maand dus ik kan er niet op leeglopen.

Het mannetje is inmiddels zo tam dat hij de rozijntjes naast mijn voeten wegpikt en zich totaal niet stoort aan mijn nabijheid. Hij komt me zelfs halen door voor het raam te gaan zitten wanneer ik binnen aan de eettafel zit. En Nala weet al dat ze naar binnen moet wanneer het merelvoedertijd is en volgt mijn commando “ga naar binnen” braaf op. Hierin ben ik de baas want natuurlijk wil ik het jachtinstinct niet tarten. Al had Nala beter “Muts” kunnen heten want behalve mekkeren doet ze niets naar vogels en meneer Merel heeft dat al door. Maar: better safe, than sorry.

“Mijn” trouwe mereltje is inmiddels al twee jaar een vaste bezoeker in mijn tuin en weet de dagelijkse portie rozijntjes te waarderen. Fotograaf: Pauline Rote

Slaaf in eigen tuin

Zoals gezegd werd onze rust een paar weken geleden opeens verstoord. Toen ik de eerste gasten in mijn tuin vond was ik verrast, want die had ik hier nog nooit gezien. Ik gaf ze dus ook een rozijntje. Nou dat heb ik geweten want de hele kolonie werd opgetrommeld en zo had ik in één keer een complete familie spreeuw op bezoek. Nooit geweten dat die zo konden schreeuwen en zo gulzig waren… Waar mijn mereltje genoegen neemt met wat hij krijgt hadden deze gasten hun zinnen gezet op meer. Veel meer en dat werd mij luidkeels duidelijk gemaakt. Toen de rozijnenvoorraad op was kon ik kiezen tussen oordoppen of een nieuwe voorraad halen. En zo werd ik slaaf in eigen tuin.

De schreeuw van de spreeuw

Eén exemplaar was duidelijk de baas, ik noem hem de directeur. Luidkeels trommelt hij een paar keer per dag zijn hele bedrijf op om de krenten uit de pap te halen. Wanneer ik even lekker rustig in mijn tuinstoel wil gaan zitten krijg ik duidelijk te horen dat dat niet de bedoeling is en er NU! iets te eten moet komen. En als ik denk dat ik ervan af ben door toe te geven is het aantal medewerkers in de tussentijd verdubbeld en laat zelfs Nala zich naar binnen schreeuwen door de baas. Er wordt gepropt en geschrokt en elk minuscuul verdwaald rozijntje wordt gevonden. De rust in de tuin is ver te zoeken en de voorraad is niet aan te slepen.

De leader of the gang, ofwel “de directeur”, laat luid en duidelijk horen wat hij wil. Fotograaf: Pauline Rote

Decibellen en kwantumvoorraden

Inmiddels is de kolonie in de tuin uitgebreid met babyspreeuwtjes. Superschattige wollebolletjes zijn het om te zien, maar ze zijn duidelijk allemaal van de directeur want ze winnen het met donslengte in decibellen. Wat kun je anders als je duidelijk wilt maken dat je honger hebt en nog gevoerd moet worden? Je voelt al aankomen wie degene is die voor dat voer moet zorgen. Zodoende heb ik er ook een dagtaak bij en loop ik inmiddels wel leeg op de rozijnen. De supermarkt legt ze al bijna klaar voor me.

We zijn allemaal druk met voeren. Moeders met de kleintjes en ik met de rozijntjes. Fotograaf: Pauline Rote

Nu ze wat zelfstandiger kunnen eten heeft een babyspreeuwtje mij een soort van geadopteerd als mama. Hij loopt naar me toe, achtervolgt mij als ik in de tuin loop en eet zelfs uit mijn hand.

Super schattig die kleine donzige babyspreeuwtjes, nog zo onbevangen en niet bang voor mij of de kat. Fotograaf: Pauline Rote

Poepschrobben

Voor mijn rust ga ik af en toe lekker binnen zitten. Zelfs Nala zoekt liever de vensterbank op vanwaar ze liever mekkert naar de vogels achter het raam dan toegeschreeuwd te worden. Natuurlijk geniet ik er ook van en voel ik me tevens vereerd dat ze mijn tuintje uitgekozen hebben als restaurant en speeltuin. En ik heb de kans om leuke plaatjes te schieten van dichtbij. Al hoop ik ook nu de kleintjes zelfstandig kunnen eten en vliegen ze straks de wijde wereld weer intrekken en misschien nog af en toe komen zwaaien.
Pas dan zal ik mijn volgepoepte terras gaan schoonschrobben. Dan hebben Nala en ik de tuin weer voor onszelf en kunnen we de merel weer mooi hóren fluiten.

Een beetje uitsloven hoort erbij, alles voor een rozijntje! Fotograaf: Pauline Rote

Geef een reactie

20 reacties

  1. Superleuk geschreven Pauline uiteraard de mooie foto’s. En zo wordt ‘jullie gezin’ steeds uitgebreider????
    Warme groet, Tanja

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

20 reacties

  1. Superleuk geschreven Pauline uiteraard de mooie foto’s. En zo wordt ‘jullie gezin’ steeds uitgebreider????
    Warme groet, Tanja

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Pauline Rote

Pauline Rote

Pauline Rote is een bevlogen natuurfotograaf met een voorkeur voor vogel- en highkeyfotografie. Daarbij probeert zij haar gevoel en passie over te brengen, het liefst overgoten met een creatief sausje.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: