Zuiderheide
Het is nog erg vroeg in de ochtend wanneer ik mijn auto parkeer tegenover het Sint Janskerkhof. Met een beetje fantasie zou deze omgeving een decor kunnen vormen voor een spannende thriller of horrorfilm. Maar vandaag ben ik daar niet mee bezig. Het is koud maar heerlijk om buiten te zijn. Ik adem een diepe teug frisse ochtendlucht in, loop het bospad op en verheug mij op een fijne ochtend buiten. Ik ben blij dat ik mijn hoofdlamp heb, want in het donkere bos zie ik geen hand voor ogen. Na circa vijf minuten, zie ik een zwak licht gloren aan het einde van het pad. Voor mij het teken dat ik de grote open vlakte nader. Vanaf hier is het heuvelafwaarts, want het gebied daalt richting de Eemvallei. Aan de zuidkant van de hei ligt de grootste zandverstuiving die het Gooi nog kent. En dit is mijn bestemming voor de ochtend.
Vooral in augustus, de bloeiperiode van de heide, is het hier prachtig, maar ook de rest van het jaar is de Zuiderheide de moeite waard. Het gebied is van archeologische waarde omdat er grafheuvels van ongeveer vierduizend jaar geleden te vinden zijn. Deze grafheuvels heten De Zeven Bergjes. Hier begroeven de eerste bewoners van het Gooi hun doden, zo’n 4500 jaar geleden. Even denk ik dat mijn ogen mij voor de gek houden, wanneer ik al iets verder de heide op gewandeld ben. Waar ik donkere tinten van de niet bloeiende heide verwacht, is nu een lichte witte gloed zichtbaar. Wanneer ik de heide van iets dichterbij inspecteer, zie ik wat dit verschijnsel veroorzaakt. Rijp! De koude nacht heeft er voor gezorgd dat de takjes van de heide bedekt zijn met een dun laagje witte rijp. En dit witte laagje reflecteert het eerste ochtendlicht. Dat belooft veel moois voor tijdens de zonsopkomst.
Zonsopkomst
Aangekomen bij de zandverstuiving besluit ik mijn spullen op te stellen. Verspreid over het terrein staan enkele solitaire krentenboompjes die een mooi onderwerp kunnen vormen voor een foto. In het oosten laat de opkomende zon al enige kleuring aan de lucht zien. Maar het duurt nog zeker wel 15 minuten alvorens dit zijn piek bereikt. Daarom richt ik mij eerst naar het westen. Daar is de (bijna) volle maan aan de hemel te zien. Mijn meeste landschapsfoto’s maak ik met mijn groothoeklens. Wanneer ik die hier zou gebruiken, zou de maan door de eigenschappen van de lens slechts een klein deel van de foto beslaan. Door wat meer in te zoomen, verandert het perspectief en lijkt de maan groter. Daarom schroef ik mijn zoomlens op de camera en bepaal ik mijn compositie. Hierbij kies ik voor een foto in portretstand, met de berijpte heide op de voorgrond, dan de solitaire boom en tot slot de maan in de bovenhoek. In de verte, richting een wat lager gelegen en natter deel van de hei, is een dun laagje mist zichtbaar. Dit is precies genoeg om de boom op de voorgrond los te laten komen van de achtergrond. Snel druk ik af en bekijk het resultaat op het scherm van mijn camera. Het beeld drukt mooi de sfeer van de ochtend uit.
Met een eerste fatsoenlijke foto op zak, richt ik mij nu op het oosten. Daar is de zon inmiddels al aan het opkomen en aan de horizon zijn rood en magenta gekleurde wolken zichtbaar. Om zoveel mogelijk van deze lucht vast te leggen, kies ik nu weer voor de groothoeklens en een foto in landschapsstand. Verder hou ik de compositie eenvoudig. Ik kruip met mijn lens dicht op een opvallend bosje heide en plaats deze in de linkerhoek van de foto. Een krentenboompje plaats ik in de rechter bovenhoek waardoor er een denkbeeldige lijn naar de horizon ontstaat en je blik de foto ingetrokken wordt, richting de gekleurde horizon.
Dikke mist
Met een tweede geslaagde foto op zak kan ik nu volledig ontspannen genieten van de mooie omgeving. Na wat rondgelopen te hebben, valt mij op dat het dunne laagje mist naar een ander gedeelte van de heide is getrokken en daar niet zo dun meer is. Snel verplaats ik mij, in de hoop een mooie tegenlichtopname te maken van twee boompjes met de mist op de achtergrond. In deze situatie werkt de zoomlens weer het beste. Door in te zoomen, worden de mistdeeltjes als het waren samengedrukt en lijkt de mistlaag nog dikker. Daarom wissel ik snel van lens en druk af. Wat een mooie dromerige sfeer, mijn ochtend kan niet meer stuk!
Vertekend beeld
Inmiddels is de zon in kracht toegenomen en is het licht te contrastrijk geworden om een goede tegenlichtfoto te maken. Met de gedachte om in te pakken, draai ik mij om en zie dat mijn kansen op een mooie foto nog steeds niet over zijn. Het warme strijklicht van de zon accentueert fraai alle structuren en kleuren in het landschap. Snel speur ik de omgeving af naar een geschikte voorgrond en het duurt niet lang voor ik iets gevonden heb wat zou kunnen werken. Helaas gaat dit alleen met de groothoeklens. Toch maar wisselen weer. Het onderwerp van de foto wordt een pol pijpenstrootje, welke ik centraal in de compositie plaats. Door dicht op het pijpenstrootje te kruipen, kan ik gebruik maken van de vertekening van de groothoeklens. Door het perspectief, lijkt het nu alsof de pol bijna even groot is als twee krentenboompjes, die ik aan weerszijde van de pol in de compositie heb opgenomen. Hierdoor is de foto mijn inziens meer in balans en worden tevens de structuren op de voorgrond benadrukt. Het mooie licht maakt het plaatje compleet.
Een laatste wissel
Voldaan en hongerig pak ik mijn spullen in en begin ik mijn terugtocht. Daar staat een lekker ontbijtje op mij te wachten. Het was een schitterende ochtend waarbij beide objectieven goed van pas kwamen. En als klap op de vuurpijl kan ik ook nog eens een paar mooie foto’s aan mijn portfolio toevoegen. Vooral met de laatste foto ben ik erg tevreden. Maar was het wel de laatste foto? In mijn ooghoek zie ik een aantal met rijp bedekte spinnenwebben hangen tussen de heideplanten. Aangezien ik hier een zwak voor heb, spreek ik met mijzelf af nog één foto te maken, alvorens echt naar huis te gaan. Snel pak ik mijn camera erbij, maar je raadt het al, hier heb ik toch echt weer de zoomlens voor nodig. Na een laatste wissel zoom ik in op het web, welke door de lichtval fraai afsteekt tegen de donkere heideplantjes. Talloze dauwdruppels (het zonlicht doet de rijp snel verdwijnen) glinsteren in het vroege ochtendlicht. Ze fungeren als een soort prisma’s die het witte licht breken in zijn componenten. Mijn zoomlens verandert deze druppels in een kleurig bokeh, welke lijken te zweven in het web. Wat fijn zo’n lens, waarmee je de aandacht kan vestigen op allerlei details waaraan je anders snel voorbij gaat. Zal ik dan ook nog even dat mooie berijpte takje vastleggen? Nee, afspraak is afspraak, ik pak mijn spullen in en vertrek.
8 reacties
Mooie serie foto’s van zo te zien een prachtige ochtend 🙂
Gr. Wouter
Hoi Wouter,
Ik heb me inderdaad prima vermaakt deze ochtend. Dank voor je reactie! Gr Arnoud