Vakantiedeal, een geluksdag en McDonalds’ egels

The big deal

Afgelopen juli zijn mijn vriendin (hierna te noemen Melissa) en ik op vakantie geweest naar Zuid-Limburg. Om op vakantie ook nog eens een gezellige partner te zijn hadden we deze keer een afspraak gemaakt. Mijn vorige artikel over Siberische taferelen op Texel was hiervoor de aanleiding. Dat was zo indrukwekkend en zo’n bijzondere gelegenheid dat ik grotendeels met fotografie bezig was. Niet bepaald gezellig, wel goed voor mijn portfolio. Deze vakantie wilde ik dat anders doen. Geen camera mee was geen optie, dus kwamen we tot een compromis; om de dag fotograferen. De ene dag ben ik een gezellige partner en de andere dag met Melissa en camera de natuur in. Het ging de hele week voortreffelijk! Ik kwam tot rust, we waren beide gelukkige mensen. Het plan liep op rolletjes, tot deze ener laatste dag.

Geluksdag

Deze dag was een geplande fotografievrije dag. Gewoon wandelen en genieten van de rust. Toch was er een niet te negeren innerlijk stemmetje dat riep ‘NEEM JE CAMERA MEE’. Ik kon Melissa overtuigen dat ik de camera maar ‘gewoon’ meenam voor bijzondere gevallen. Achteraf gezien loog ik niet, maar ik wist dat ik hier al de fout in ging. Als natuurfotograaf heb je één keer in de zoveel tijd een geluksdag. Hopelijk herkennen jullie dit, je teert hier tijden op! Op zo’n geluksdag zit werkelijk alles mee, het houdt gewoon niet op. Je valt van de ene verbazing in de andere. Onverklaarbaar en het overkomt je, je anticipeert erop en profiteert ervan. Snel naar huis gaan is eeuwig zonde. Maar zo’n dag zal vast niet op onze fotografievrije dag vallen, toch?

We lopen het gebied in en binnen enkele minuten stuiten we op de rode vuurvlinder, uitgestorven in Nederland! Sorry schat, maar deze moet ik ‘even’ vastleggen. Een goede foto maak je niet in één keer, dat kost tijd. We lopen verder en binnen no time een spartelend blauwtje, ten dode opgeschreven in een spinnenweb, wat een verhaal! Duizend foto’s verder word ik er vriendelijk aan herinnerd dat het geen fotografie dag is.

We vervolgen ons pad, Melissa gaat wandelen en ik praat en trek wat op met een Duitse local. Op het moment dat Melissa is uitgewandeld en de ‘fotografievrije dag’ wel ten einde lijkt, zie ik grauwe klauwieren hun jongen voeren op een prachtige vliegden. Mijn eerste grauwe klauwieren ooit! Dit kon ik niet laten schieten. Ik hoor een zucht en een steun en weet hoe laat het is, tijd om te gaan. Na flink treuzelen en geen afscheid kunnen nemen loop ik toch mee. Mijn ogen naar de grond gericht op de terugweg, zodat ik niets zie, totdat Melissa bijna op een joekel van een hazelworm stapt. Mag ik deze vastleggen vraag ik met grote ogen. Een hele gevaarlijke vraag, uiteindelijk wist ik het voor elkaar te krijgen en vloog de tijd zo voorbij.

Goedmakertje

Intussen is Melissa niet meer in uiterst vrolijke stemming. Begrijpelijk, ik was al lang gegaan en had gezegd ‘pak de bus maar naar huis’! Wel dubbel, zoveel geluk, maar niet op de juiste dag. Helaas houdt de natuur daar geen rekening mee. We stappen de auto in om eindelijk naar huis te gaan. Om discussies te vermijden zet ik de radio aan en gebruik mijn tactiek om haar op te vrolijken en doe een voorstel om naar de Mac te gaan, dat klaart de lucht. Onderweg naar ons avondeten maak ik nog een grapje dat het geluk niet ophoudt totdat we thuis zijn.

Onverwachte verrassing

Na ons romantische diner zitten we weer in de auto, de stemming is verbazingwekkend goed! We genieten nog van een ijsje en ineens zegt Melissa: loopt daar nou een egel? Ja! Roep ik. Mag ik een foto maken? Ze voelt de bui al hangen. Terwijl ik de auto uit vlieg hoor ik ‘ja prima, maar niet te lang hè!’. Hoogstwaarschijnlijk een registratiemoment en ik zit weer in de auto. Ik kan er ook niks aan doen, maar ze zijn totaal niet bang en lopen gewoon de groothoeklens in! Ik had nog nooit egels kunnen vastleggen en dan nu dit, na zo’n dag! Uit het niets komt er een tweede egel uit de ‘bosjes’. Hun habitat is in blokvorm gesnoeide heesters van een halve meter hoog en slechts een paar vierkante meter groot. Ze scharrelen tussen houtsnippers op zoek naar eten. Koude patatjes, pissebedden, restjes milkshake? Daadwerkelijk geen idee wat ze daar deden en hoe ze er kwamen, maar weg gingen ze niet. Hun bizarre leven fascineerde mij enorm, uiteindelijk heb ik er mij te goed vermaakt.

Op een gegeven moment komt de manager zelfs naar buiten en vraagt ‘wat doen jullie hier nog?’. Ik wijs naar de egels en hij kijkt me verward aan en vraagt of dat bijzonder is. Wat een vraag. Kijk ze nou, deze kleine wezentjes met hun vrolijke en nieuwsgierige karaktertjes! Melissa heeft er inmiddels een boek bij gepakt en kijkt met een scheve, maar ook bewonderende blik richting mij hoe ik iedereen in mijn slechte Duits enthousiasmeer over de egels. Mobieltjes worden tevoorschijn gehaald en ook ik weet niet van ophouden, kan nog wel uren blijven! De auto wordt gestart en ook aan dit avontuur komt een einde, de koek is op. Op de weg terug (nu zonder uitzonderingen) was de sfeer goed. Gemengde gevoelens, maar buiten de regels om hadden we samen toch best een leuke dag gehad, aldus Melissa. Maar persoonlijk had ik deze geluksdag liever op een ‘legale’ fotografie dag gehad!

Melissa bedankt!

Bij deze wil ik het artikel opdragen aan de liefste en meest geduldige vrouw ter wereld. Zonder jou geen rode vuurvlinder, grauwe klauwieren, hazelworm, egels en nog veel meer. Bij deze wil ik ook niet horen ‘Leuk artikel Danny’, ik ben maar ondergeschikt in dit verhaal, maar zal het erg leuk vinden als jullie een duimpje opsteken voor Melissa’s geduld!