In een voor mij nieuwe polder in de buurt van Tienhoven ontdek ik prachtige bankjes om lekker te zitten en inspiratie tot me te laten komen.
Ik kijk naar 4 buizerds die zo kort na de vorstperiode aan het schroeven zijn en al een beetje beginnen op te scheppen voor de vrouwtjes.
Plots wordt mijn aandacht getrokken door wat ik eerst denk een watersnip te zijn met een sperwer er achter, maar ze zitten hoger dan ik denk. Met de kijker zie ik dat het een houtsnip met een mannetje havik erachter is.
Ik had dit tafereel al eens eerder gezien, maar dan met een vrouwtje havik. Dat vrouwtje bleef heel rustig achter de houtsnip aanvliegen, met lange glijvluchten en af en toe een licht aanzetten totdat de houtsnip naar de grond ging. Dit mannetje leek een andere tactiek te hebben. Hij zette steeds flink aan en leek de houtsnip als een slechtvalk te gaan slaan. Maar hij bleef steeds op afstand. Hij sloeg niet toe. De paar aanvallen wisselde hij af met rustig onder de houtsnip vliegen, op cruise snelheid. Hij sloot de weg naar beneden af. Hij leek de houtsnip uit te putten. Uiteindelijk zag ik in de verte het onvermijdelijke, de houtsnip ging dalen. De havik volgt rustig. Naar de grond… waar de waarschijnlijk al aardig opgewarmde maaltijd zich zal presenteren.
Het is bijzonder te zien hoe de houtsnippen bij bosjes zijn binnengedragen bij de vogelopvangcentra tijdens de recente strenge vorst. Hoe mensen ze op kunnen pakken, verkleumd door de kou. Dan te zien welke krachtsinspanning deze vogel nog ten toon kon spreiden zo kort na de vorstperiode, om aan deze havik te ontkomen, is indrukwekkend.
Geef een reactie