Een paar weken geleden was ik op reis naar een mooi stukje Duitse kustlijn. Doel: stenen in een eindeloze zee vastleggen. Een foto is altijd maar een platte weergave van de werkelijkheid. Alleen onze visuele zintuigen spelen nog een rol. Op het steenstrand gebeurde uiteraard van alles. Allereerst was daar het constante klotsen van het water, meestal niet heel ruw, maar soms toch net onverwacht iets harder. Zoals dat gaat aan een zee werd de eindeloosheid af en toe even kort onderbroken door een schip dat zich traag over de horizon voortbewoog.
Hoewel de foto bestaat uit levenloze elementen, wat wier daargelaten, was de omgeving alles behalve leeg. De zee vormt daar een favoriete plek voor romantische stelletjes, knobbelzwanen welteverstaan. Maar er waren meer verliefde koppeltjes. Twee witte kwikstaarten achtervolgende elkaar om beurten speels, soms even uitdagend poserend op een steen om dan snel weer op te vliegen.
In het voorjaar wordt de stilte soms ook doorbroken door groepjes kraanvogels die richting het hoge noorden vliegen. Hoewel ik al heel veel kraanvogels gezien heb, sta ik aan de grond genageld wanneer het eerste groepje overvliegt. Ik kijk ze na totdat de stipjes aan de hemel voor mijn oog te klein zijn geworden. Prachtig! Even geen foto’s, maar puur genieten. Die emoties zie je niet in een foto, maar verrijken het maken ervan des te meer. Vergeet dus zeker niet te genieten!
Eén reactie
Goed artikel Bob. Inderdaad vergeet ik ook wel eens gewoon te ontspannen. Dan ben ik te veel bezig met alle technieken en instellingen. Terwijl genieten van de omgeving en een ontspannen gevoel ook voor betere foto’s zorgt, maar ook voor een rustige geest.