Verslaving, obsessie of “a way of life”

Onrust

Natuurfotografie is niet mijn fulltimebaan. Het is niet eens mijn baan. Maar het gaat verder dan een hobby, veel verder. Het is een passie en zelfs dat dekt de lading niet. Het is iets waarvan ik echt intens kan genieten, iets wat ik mis als ik het niet kan doen en iets waar ik dagelijks mee bezig ben. Dat laatste betekent niet dat ik elke dag ergens buiten ben met mijn camera. Maar ook het lezen van fotografieboeken, het bekijken van werk van andere fotografen, het lezen van artikelen, het aanpassen van de instellingen van mijn camera, of bijvoorbeeld het kijken van YouTube vlogs horen daarbij. Maar ook het steeds opnieuw bekijken van mijn eigen foto’s.

Juist als ik onrust voel in mijn hoofd, helpt het om terug te gaan naar die mooie rustige momenten die ik in mijn foto’s probeer vast te leggen. Opnieuw genieten en weer dat gevoel van rust en ruimte ervaren. En dat kan bijna overal, in de trein op weg naar mijn werk, in de wachtruimte ergens of gewoon thuis op de bank of in de tuin.

Proces

Natuur en fotografie horen voor mij wel echt bij elkaar. Niet dat ik niet alleen van de natuur kan genieten zonder de camera, maar het vastleggen van de natuur maakt het voor mij wel compleet. Want ook al draait het bij mij niet alleen om dat uiteindelijke beeld dat uit de camera komt, ik word wel heel blij van een foto die goed gelukt is. Het proces van buiten zijn, de camera instellen, compositie bepalen en uiteindelijk een beeld creëren, ik kan me niets beter wensen. Alleen of met een fotomaatje genietend van wat er om me heen gebeurt, heerlijk!

Fotograferen vanuit rust

Dit jaar heeft me wel geleerd om eerst de rust te vinden voor ik ga fotograferen. Eerder waren fotografie en buiten zijn voor mij vooral bedoeld om de rust te vinden die ik even niet voelde. Tijdens mijn laatste Schotlandreis ervoer ik dat als ik eerst de rust tot me liet komen, ik de natuur nog meer binnen kon laten komen, nog intenser ervoer en voelde. Dat maakte weer dat ik beelden zag die ik eerder niet zag en dat gaf mijn fotografie een boost. Ook van het fotograferen ging ik nog meer genieten. Waar ik eerder al mijn spullen meesjouwde op een wandeling en ik niet altijd de tijd nam om te stoppen voor een foto, vind je me nu veel vaker ergens op een bankje of krukje achter mijn camera. Niet dat ik niet meer van wandelen geniet, integendeel! Maar ik stop nu vaker voor dat beeld dat ik tegenkom en de afstand van de wandeling vind ik lang niet meer zo interessant.

Verslavend of een obsessie geworden?

Voor velen zal bovenstaande klinken als een verslaving of obsessie, zeker voor niet-fotografen. Het is misschien ook lastig uitleggen. Want natuurfotografie is voor mij geen middel of hobby meer om rust en energie te krijgen. Het is ook zeker geen doel op zich. Ik word onrustig als ik het niet kan doen, kribbig zelfs misschien. Daarmee is het zeker een soort van verslaving of obsessie te noemen. Maar het is vooral iets dat ik intens beleef, dat onderdeel is van mij, dat mijn hoofd los weet te maken van mijn denken en waar ik maximaal van geniet. Voor mij is natuurfotografie een wezenlijk onderdeel van mijn leven, een levenswijze of way of life zelfs. Het zorgt voor rust en balans.

Wat betekent natuurfotografie voor jullie, verslaving, obsessie, “a way of life” of misschien wel wat anders? Laat het hieronder weten in de reacties!