Onrust
Natuurfotografie is niet mijn fulltimebaan. Het is niet eens mijn baan. Maar het gaat verder dan een hobby, veel verder. Het is een passie en zelfs dat dekt de lading niet. Het is iets waarvan ik echt intens kan genieten, iets wat ik mis als ik het niet kan doen en iets waar ik dagelijks mee bezig ben. Dat laatste betekent niet dat ik elke dag ergens buiten ben met mijn camera. Maar ook het lezen van fotografieboeken, het bekijken van werk van andere fotografen, het lezen van artikelen, het aanpassen van de instellingen van mijn camera, of bijvoorbeeld het kijken van YouTube vlogs horen daarbij. Maar ook het steeds opnieuw bekijken van mijn eigen foto’s.
Juist als ik onrust voel in mijn hoofd, helpt het om terug te gaan naar die mooie rustige momenten die ik in mijn foto’s probeer vast te leggen. Opnieuw genieten en weer dat gevoel van rust en ruimte ervaren. En dat kan bijna overal, in de trein op weg naar mijn werk, in de wachtruimte ergens of gewoon thuis op de bank of in de tuin.
Proces
Natuur en fotografie horen voor mij wel echt bij elkaar. Niet dat ik niet alleen van de natuur kan genieten zonder de camera, maar het vastleggen van de natuur maakt het voor mij wel compleet. Want ook al draait het bij mij niet alleen om dat uiteindelijke beeld dat uit de camera komt, ik word wel heel blij van een foto die goed gelukt is. Het proces van buiten zijn, de camera instellen, compositie bepalen en uiteindelijk een beeld creëren, ik kan me niets beter wensen. Alleen of met een fotomaatje genietend van wat er om me heen gebeurt, heerlijk!
Fotograferen vanuit rust
Dit jaar heeft me wel geleerd om eerst de rust te vinden voor ik ga fotograferen. Eerder waren fotografie en buiten zijn voor mij vooral bedoeld om de rust te vinden die ik even niet voelde. Tijdens mijn laatste Schotlandreis ervoer ik dat als ik eerst de rust tot me liet komen, ik de natuur nog meer binnen kon laten komen, nog intenser ervoer en voelde. Dat maakte weer dat ik beelden zag die ik eerder niet zag en dat gaf mijn fotografie een boost. Ook van het fotograferen ging ik nog meer genieten. Waar ik eerder al mijn spullen meesjouwde op een wandeling en ik niet altijd de tijd nam om te stoppen voor een foto, vind je me nu veel vaker ergens op een bankje of krukje achter mijn camera. Niet dat ik niet meer van wandelen geniet, integendeel! Maar ik stop nu vaker voor dat beeld dat ik tegenkom en de afstand van de wandeling vind ik lang niet meer zo interessant.
Verslavend of een obsessie geworden?
Voor velen zal bovenstaande klinken als een verslaving of obsessie, zeker voor niet-fotografen. Het is misschien ook lastig uitleggen. Want natuurfotografie is voor mij geen middel of hobby meer om rust en energie te krijgen. Het is ook zeker geen doel op zich. Ik word onrustig als ik het niet kan doen, kribbig zelfs misschien. Daarmee is het zeker een soort van verslaving of obsessie te noemen. Maar het is vooral iets dat ik intens beleef, dat onderdeel is van mij, dat mijn hoofd los weet te maken van mijn denken en waar ik maximaal van geniet. Voor mij is natuurfotografie een wezenlijk onderdeel van mijn leven, een levenswijze of way of life zelfs. Het zorgt voor rust en balans.
Wat betekent natuurfotografie voor jullie, verslaving, obsessie, “a way of life” of misschien wel wat anders? Laat het hieronder weten in de reacties!
9 reacties
Ik wou hier niet reageren maar de vondst vanmorgen van Clogmia albipunctata, een soort van motachtig vliegje op het eerste gezicht, inspireerde weer 🙂
Ik had er nog nooit van gehoord, van dat prachtige vliegje, gezien nog minder laat staan gekiekt. Opgezocht op internet blijkt dat het heden als cosmopoliet en algemene soort beschouwd – en “WC motmug” genoemd wordt. Echter ook dat het voorkomen van de soort (in 2009, Boumans, UvA) tot voor kort nog niet eens in NL bekend was! Dat vind ik toch wel heel vreemd, zou geen enkele entomoloog in NL zoiets niet ergens melden??? Niets in collecties??? Overigens, met ook in Duitsland (Berlijn: Werner 1993) en België (2004) als eerste waarnemingen lijkt de soort toch echt behoorlijk nieuw aanwezig.
Ik doe dit natuurbekijken en -fotograferen nu al ruim 50 jaar… en nog steeds bijna iedere dag wel iets nieuws; niet altijd een (voor mij) nieuwe soort, ook nieuw gedrag en andere nieuwe dingetjes. Eindeloos! Over eindeloos gesproken, wisten jullie dat er verschillende waarden van “oneindig” zijn? Wiskundig bewezen! Eveneens aldus bewezen dat alles met zekerheid onderbouwd weten een onmogelijkheid is, kan nooit gebeuren dus ben ik gedoemd een onbestemd oneindig aantal reïncarnaties natuur te bekijken en mij te verwonderen…. Dat fotograferen is daarnaast ook wel geinig en behulpzaam, de kans dat Kraak – met 2 profi opleidingen en 50 jaar ervaring – met een kiek thuiskomt als je hem om een kiek stuurt is ongeveer even groot als dat Verstappen momenteel autoraces wint, maar zonder die natuur zou het mij niet eens interesseren en was ik er nooit aan begonnen!
Ik maak mij hier vast niet populair met mijn frequente stellingname dat natuurfotografie primair over natuur moet gaan, maar ik bedoel het toch echt positief: natuur is véél interessanter en oneindiger dan wat ook.
Voor de verandering op mijn naam eens niet de link naar mijn website maar naar mijn pagina op waarneming met Clogmia albipunctata, ingeflitst op het raam van de openstaande keukendeur met het groen van de ponywei als achtergrond. Het bleef bij 1 kans en weg was het weer 🙂
Beste Renate,
Het lijkt wel of je voor mij een autobiografie hebt geschreven,ik kan mij in alle woorden terugvinden…..
Vooral in deze drukke wereld waar alles sneller, beter en anders moet ,is het heerlijk om met mijn rugzak met camera,lenzen enz.het liefst al voor dag en dauw de natuur in te wandelen of te fietsen en te fotograferen,soms blijf ik wel uren op een plek hangen,omdat er bijvoorbeeld veel insecten te vinden zijn.De zon op of onder kan ik ook elke dag van genieten….kortom wordt er rustig en ontspannen van.
Ben nu 60 en ongeveer 3 a 4 jaar aan het fotograferen,meeste geleerd van de kinderen en uitproberen en YouTube filmpjes en Zoom lezen….
Groeten,
Ron