Vogelkolder in de polder

Het geluid van de polder

Ik denk dat de reden van mijn polderliefde een combinatie van bovenstaande is, maar met stip op één staat het geluid. Hoe de polder klinkt moet je zelf maar eens ervaren en als je dat gedaan hebt weet je wat ik bedoel. Regelmatig bevind ik mij in een ander deel van Nederland of andere omgeving en kan ik oprecht genieten van ander landschap en een andere vegetatie. Glooiende heuvels, heidelandschap of sprookjesachtige bossen, ik geniet ervan. Regelmatig denk ik dan dat ik in zo’n omgeving best zou willen wonen en ben ik in gedachten al een leuk optrekje ergens in een bos aan het zoeken.

Maar zodra ik weer terugkeer in mijn eigen platte Noord-Holland gaat mijn hart toch weer open en kom ik thuis. Je kunt het meisje uit de polder halen maar nooit de polder uit het meisje. “Kleine Greetje uit de polder” kan zo weer een hit worden al maken we er “kleine Plientje uit de polder” van.

Schuilhut op wielen

Het klinkt misschien onlogisch maar om te fotograferen in de polder neem ik meestal de auto. Op een steenworp van mijn huis rij ik via smalle landweggetjes langs weilanden en slootjes met mijn raam open en de camera op schoot in de aanslag. Omdat ik graag vogels fotografeer heb ik zo altijd mijn mobiele schuilhut bij me. Zo kan ik stapvoets rijden en midden op de weg stoppen als ik iets zie en ben ik geen bedreiging voor de meeste fauna in mijn omgeving. Zelden kom ik iemand tegen, hooguit een agrarisch voertuig, en wanneer dat wel zo is geven we elkaar geduldig de ruimte. Zo moet ik weleens achteruit over een smal stukje en hang ik soms met mijn banden ergens scheef in een zachte berm of moet ik keren op een weggetje van twee meter breed maar tot nu toe is het nog altijd goed gekomen. Je wil alleen niet weten hoe de onderkant van mijn auto eruit ziet.

Te land, te water en in de lucht

Er is altijd wat te zien of, zoals gezegd, te horen want met mijn raam open en radio uit luister ik naar de geluiden die ik passeer. In de rietkragen langs de sloot zit vaak wel een of ander klein bruin vogeltje, in de sloten zelf krioelt het van de eendjes, fuutjes, reigers en andere watervogels en in de lucht is er een variatie van groepen weidevogels tot een rover op jacht te zien.
De weilanden zelf zitten vol met muisjes, konijnen en hazen en andere lekkernijen voor de laatstgenoemde zodat de torenvalk, buizerd, havik en bruine kiekendief met regelmaat voor mijn lens verschijnt. Wanneer een prooi gevangen is en ik ze langzaam met de auto benader kan ik ze ook tijdens de maaltijd fotograferen.

Badeendjes en fluitketels

In het voorjaar val ik met mijn neus in de grasboter wanneer de grutto’s massaal neerstrijken in mijn achtertuin, daar heb ik eerder een column aan gewijd.

Als er sneeuw valt terwijl de grutto’s er nog zijn kan ik snel voor het werk nog even naar de polder. Dit was een uniek moment om vast te leggen. Wanneer die uitgevlogen zijn ben ik echt altijd een beetje van slag maar mijn voorliefde voor grote groepen vogels wordt ruimschoots goedgemaakt als de smienten in het najaar weer hun vaste plek, mijn polder, weten te vinden. Honderden of misschien wel duizenden piepende badeendjes verzamelen zich in de slootjes op mijn en hun vaste stek aan het einde van de landweggetjes op een doodlopend stuk. Daar kan ik dan uren staan met mijn arko (alle ramen kunnen open) om te genieten van het bad ritueel.

Kun je je voorstellen hoe duizenden piepende eendjes bij elkaar klinken? Daar kan geen top 2000 tegenop! Ultiem voor mij als fotograaf is als dat gepiep overgaat in een soort van fluitketels en ze opeens met z’n allen tegelijk de lucht in gaan. Chaos en paniek heerst en meestal zie ik dan ergens een rover wegvliegen.

Hitchcock in de polder

Wat die grote groepen betreft heb ik dit najaar bij toeval ontdekt dat er wel heel veel spreeuwen in de weilanden zitten. Op een van mijn smientenvoorstelling-middagen streken er wel heel veel neer in het stuk gras ernaast. Tot mijn verbazing en verwondering groeide het aantal steeds aan en zag ik ze massaal naar een plek verderop vliegen. Voordeel van mijn mobiele schuilhut is dat ik ze zo kon volgen. Al rijdend over de boerenweggetjes ontdekte ik dat ze zich in de grassen naast een weiland verzamelden. Juist op het moment dat ik de camera in de aanslag legde vlogen ze massaal uit het gewas over mijn auto (en bijna door mijn auto) heen waardoor ik me in de Hitchcock film “Birds” waande…

Ik zat middenin een zwerm van duizenden vliegende spreeuwen in een oorverdovend kabaal. Dit viel met mijn teletoeter niet eens vast te leggen maar de beleving was op zijn zacht gezegd heel intens!

Toen ze verderop de bomen in vlogen, heb ik er nog wat van kunnen maken op beeld en dat is best wel knap want de adrenaline gierde door me heen. Wat een belevenis!

Ik moet gewoon met regelmaat even een rondje door de polder. Er is altijd wat te beleven bij mij om de hoek en dat is voor mij de ultieme ontspanning. Dus zie je een lichtblauw poldermodel in de berm staan en denkt die spoort niet. Dat klopt. Ik hou van die kolder in de polder!