Obsessie
Je kunt gerust stellen dat ik een obsessie voor waterrallen heb. Sinds 2013 ben ik met deze vogelsoort bezig. Door lang naar een soort te kijken ontwikkel je een idee over wat je wil met een foto. Waterrallen hebben iets geheimzinnigs, ze willen zich niet laten zien en als ze uit het riet komen rennen ze meestal plotsklaps terug. Dat snelle en schichtige gedrag is heel karakteristiek voor de soort.
De ene ral is de andere niet. Sommigen zijn zo druk en schichtig dat je er niets mee kunt, andere zijn rustiger, maar komen niet uit de begroeiing. Ook houdt de ene ral meer van meelwormen dan de andere. Ik ontdekte dat op mijn voerplek voor zangvogeltjes waterrallen bleven komen vanwege het gevallen voer zoals kruimels vetbal en zonnebloempitten. Toen ik dat door had heb ik dat voer op de overgang van riet naar water gehangen.

Menselijk?!
Ik vind een vogelfoto geslaagd als je er iets menselijks in denkt te herkennen: op de uitkijk staan, een schaatsenrijder of ‘een sprongetje wagen’. In mijn foto’s probeer ik bovendien ‘dichtbij’ te komen, zodat je kijkt vanuit het oogpunt van een andere denkbeeldige ral, dit geeft iets intiems. Bij het zoeken naar een plek voor een hutje is het dus voorwaarde dat ik laag kan fotografen. Andere voorwaarden zijn een achtergrond die ver weg ligt en goed licht in de ochtend of avond.

Volle vaart!
Een van mijn doelen was om een waterral in volle vaart rennend te fotograferen. Om dit voor elkaar te krijgen liet ik ze over een balkje lopen, want dat doen ze liever dan door het water lopen. Uiteindelijk heb ik de stok waarover ze liepen gebroken en de afstand tussen beide helften steeds groter gemaakt. Het lopen ging zo over in een stap en vervolgens een sprong.
Ik houd niet van het harde zonlicht, maar het probleem is dat je bij snelle bewegingen wel een korte sluitertijd nodig hebt. Het zoeken was dus naar het juiste moment bij genoeg mooi licht rond zonsopkomst en tijdens regen, sneeuw en ijs.
Mijn projecten groeien altijd ter plaatse. Het leukste vind ik om iets te verzinnen en dat dan lekker buiten in elkaar te knutselen. Vaak op dezelfde plek zitten is geen straf, integendeel.
Een dergelijk fotoproject is voor iedereen haalbaar. Ik ben er overigens van overtuigd dat er in elke wat bredere rietkraag een ral woont, zelfs in Amsterdamse parken.
3 reacties
Hoi Ton,
Ik kende deze serie van je maar het blijft zo leuk om te zien wat je in die jaren voor elkaar hebt gekregen,nogmaals mijn complimenten!!
Zit je er af en toe nog steeds of heb je alweer een ander plekje gemaakt,
Succes verder,
groetjes LidideBoer
Wat een mooie vogels en schitterende foto’s Ton!
Wow ! Heel apart !