Wildcamera’s in de natuur: de steenuil

Uilskuikens

Enkele jaren geleden fotografeerde ik bij kennissen in een weiland achter hun huis de steenuiltjes die er al jaren broedden in een nestkast hoog in een berk. Op enig moment kreeg ik een vervelend bericht. Ondanks dat deze mensen nogal achteraf woonden, was mannetje steenuil aangereden en dood gevonden op de weg voor hun huis. Omdat ik bij het ringen was geweest, wist ik dat er vier uilskuikens in de nestkast zaten. Omdat het ook nog eens een beroerd muizenjaar was, zou moeder steenuil er een flinke kluif aan krijgen de jongen groot te brengen. Ik besloot de natuur een klein beetje te helpen en het menu van regenwormen aan te vullen met een bakje meelwormen, dat ik elke avond plaatste vlakbij de nestkast.

De wildcamera plaatste ik er vlakbij, zodat we konden zien of de meelwormen (die elke ochtend weg waren) in de smaak vielen bij moeder steenuil, of dat andere buurtbewoners er mee vandoor gingen. Gelukkig bleek uit de beelden dat de meelwormen door de steenuil werden opgehaald. Dat was natuurlijk goed nieuws. Interessanter was het dat een nadere bestudering van de beelden leerde dat mevrouw steenuil elke avond op precies hetzelfde moment bij de buurtsuper kwam winkelen, en de wormpjes een voor een ophaalde. Dat waren een boel vliegbewegingen van nestkast naar wormpjes en terug, een afstand enkele reis van nog geen 10 meter. Zou er geen fotografische potentie in zo’n voorspelbaar gedrag zitten?

Een fotografische uitdaging

Fotografisch was het een lastig verhaal, want mevrouw kwam pas in de schemering. Het gebrek aan licht en de camera’s van toen betekenden dat vliegbeelden niet mogelijk zouden zijn. Tenzij ik mijn eigen lichtbronnen zou meenemen. Ik besloot met drie draadloos aangestuurde flitsers te werken. De camera plaatste ik op statief nabij de landingsplek, zelf zat ik in mijn tentje enkele meters verderop, afstandsbediening in de hand. In de late schemering kon ik de schim van de landende uil nog net ontwaren. Zou mevrouw iets later op het toneel verschijnen, dan was ik kansloos omdat ik geen idee had wanneer ze zou aanvliegen. Geluid maken deze nachtelijke jagers immers in het geheel niet. Drie avonden heb ik foto’s van de steenuil gemaakt op deze manier. Ik hield enkele dagen tussen de sessies om de uil wat privacy en rust te gunnen. De avonden dat ik wel ging drukte ik niet elke landing af, maar elke derde landing. De steenuil bleek geen enkele last van de flitsers te hebben en nam de meelwormen dankbaar in ontvangst. De jongen zijn succesvol uitgevlogen. Wellicht was dat zonder onze hulp ook gelukt, maar dat zullen we nooit weten.

In dit geval werd de wildcamera ingezet om te monitoren of het aangeboden noodpakket aan voedsel in de juiste klauwen terecht zou komen. Toevallig bleek uit de beelden een behoorlijk strak schema, dat enkele bijzondere fotosessies mogelijk maakte.