Winter kanotocht in de Biesbosch? Goed idee?

Er is iets met kanoën. Misschien vergelijkbaar met te paard edelherten kijken, of tijgers zoeken op een olifant in India. De dieren lijken me niet te zien, of in elk geval niet als gevaar. Dat geeft een inkijkje dat ik wandelend niet krijgt. Los daarvan ben ik laag en helemaal omgeven door water waardoor de beleving extra speciaal wordt. De cadans van zo’n 14 peddelslagen per minuut, lijkt de rust van de Biesbosch nog rustiger te maken.

Een kop zo groot als een labrador

Nog geen 100 meter gevaren tekent zich een dunne lijn af in de verte. De boeggolf van een bever! Onmiskenbaar. Bij vertrek heb ik mijn camera op de bodem van de kano klaargelegd en een steun voor me geplaatst met een rijstzak. Ik doe nog twee onhoorbare peddelslagen en laat de kano in de richting van de bever drijven. Vooraan de “golf” de kop, en een flinke, sommige bevers lijken wel een kop zo groot als een labrador te hebben. Ik leg mijn camera op de rijstzak en schiet een sfeerplaatje op 6400 iso.

Een groepje krakeenden en vier futen liggen nog liefelijk naast elkaar te slapen in de schemer, in de luwte van een overhangende wilg. Een eindje verderop een koppel zwanen met 1 jong; dit setje ligt juist midden op met water. Waarschijnlijk veiliger voor zo’n grote vogel. Af en toe gaat er een oog open terwijl ik rustig langs ze glijd.
Er vallen langzamerhand wat gaten in de bewolking en het riet begint goudgeel te kleuren. Als ik een bocht om vaar scheert een ijsvogeltje geruisloos voor me langs en gaat in een vlierboomtakje zitten; ook al wakker!

Alsof je er helemaal niet bent

Op weg naar een beverburcht kom ik grote groepen meerkoeten tegen die zich hier verzamelen tijdens de winter. Als een witte deken “flutteren” ze half vliegend half watertrappelend voor me uit.
Vijftig meter voor de burcht steekt een bever vanuit de kant over. Ik leg de steekpeddel zachtjes neer. Ieder geluid zal hem doen duiken of wegzwemmen. Hij heeft me hoogstwaarschijnlijk niet gezien want hij komt langszij zwemmen, zo dichtbij dat ik een kopportret schiet op de stille stand van mijn camera. Wat is dat toch mooi met een kano, alsof je er helemaal niet bent, of juist wel, maar volledig geaccepteerd.

Baardmannetje op mijn schoen

Dan hoor ik een heel bekend “ping ping” uit het riet: baardmannetjes! Bij een strandje leg ik aan. Gelukkig heb ik een statief bij me zodat ik ook buiten de kano kan fotograferen. Ik herinner me dat ik, toen ik 14 was, aan een plasje stond op een soortgelijke plek om waterrallen te zien. Ik stond al zeker een uur stil toen ik iets kleins voor me zag bewegen. Eerst dacht ik aan een muis of rat. Maar tot mijn grote verrassing was het een baardmannetje, en nog een, en nog een. Een groep baardmannetjes bewoog zich laag door het riet in mijn richting, waarbij ze veel op de grond zaten. Na enige tijd wist ik me omgeven door de groep die mij blijkbaar door de korte afstand niet herkende als mens. Het moment dat een baardman, nota bene een mannetje, op mijn schoen ging zitten zal ik nooit vergeten.
Ik schuif mijn statief uit, camera erop, pak koffie, ga op de rand van de kano zitten en wacht af. Zouden ze weer per ongeluk vlak voor me opduiken? Dat deden ze niet, maar met mijn 500mm lens kan ik toch nog een leuk portretje maken van een mannetje dat boven in een rietstengel gaat hangen.

Het is al weer rond tienen als ik een breed water oversteek op weg naar het hart van de Biesbosch. De wind trekt wat aan en ik zet mijn koers voor een kreek in de verte. Gelukkig komt de wind recht van voren zodat ik geen last heb van de 20 cm hoge golven. Groepjes futen in winterkleed dobberen op de golfjes.

Amazone

In de beschutte kreek aanbeland vormt het spiegelglad wateroppervlak een prachtig contrast tot het ruwe water dat ik zojuist overstak, de kreek lijkt een el dorado.
De kreek meandert een paar kilometer tussen een veelheid aan landschappen van rietvelden, grienden, oude wilgen en veel wilde planten. Wat is het hier toch mooi! Tijdens dit Coronajaar heb ik wat meer Kanoworkshops gegeven dan normaal omdat veel mensen niet op vakantie konden. Steevast was de reactie: “dat we dit in Nederland hebben, het lijkt de Amazone wel, hier hoef je niet voor naar het buitenland!” Ik voel me dan extra bevoorrecht dat ik hier heb mogen opgroeien.
Om 11:00 uur is het tijd voor mijn tweede kop koffie. Nog niemand gezien vandaag.
Aan het einde van de kreek kom ik bij een uitkijkpunt waar in het najaar de Visarenden goed te zien zijn en het hele jaar de Zeearenden. Duizenden eenden, voornamelijk wintertaling en krakeenden, liggen als een groot vlot op de plas. Plotseling gaat alles de lucht in. En als “alles” de lucht in gaat, inclusief de blauwe- en zilverreigers, dan komt er een zeearend aan! En zo ook nu! De Biesbosch blijkt altijd de moeite waard, ook op de korte winterdagen.