wolken vlokken komen samen
betoveren de grauwe aarde
tot een wonderlijk wit dromenland
waar donker niet bestaat
Het vinden van de juiste setting
Gelukkig hoef ik niet ver, mijn tuin grenst aan een behoorlijk verwilderde groenstrook van zo’n 150 bij 50 meter waar normaliter met landschapsfotografie niet zoveel eer te behalen valt. Maar een beetje sneeuw maakt zelfs de meest onaantrekkelijke bosschage bijzonder. Het is wél de vraag waar ik nou net die juiste setting vind om het ‘magische’ gevoel dat ik altijd ervaar te kunnen vangen. Ik besluit om een rondje tegen de klok in te lopen omdat ik dan begin met de wind in de rug en vanaf die kant zijn de besneeuwde boomstammen zo mooi grafisch getekend. Ik kies voor mijn telezoomlens (80-400mm) omdat het kleine parkje zich niet leent voor weidse vergezichten maar wel voor intiemere ‘landschapjes’. Uiteraard op statief en met een draadloze ontspanner want een telezoomlens én vallende avond zorgt, ook bij een hogere ISO waarde (400 en 800), voor sluitertijden waarmee ik uit de hand geen scherpe foto’s kan maken.

Ook het terugbrengen naar de essentie van witte en donkere lijnen, door het op en neer bewegen van de camera tijdens het ontspannen, geven niet het gevoel waarnaar ik op zoek ben.
Het licht van de straatlantaarns
Ik loop daarom door naar de andere zijde waar het parkje op z’n smalst is; niet meer dan 30 meter diep. Het licht van de straatlantaarns net buiten de groenstrook zorgt voor een surrealistische sfeer. Ik begin aan de kant van het pad het verst van de lantaarns vandaan omdat daar een greppel loopt. Die greppel zorgt voor een mooi inkijkje en een verdwijnpunt. Het lukt mij echter niet om de foto’s goed scherp te krijgen. Dat blijkt het gevolg van de combinatie van lange sluitertijd (5 seconden), een onstabiele ondergrond en het nog aanstaan van de vibratiereductie (wat voor trillingen zorgt).

Om nog beter gebruik te kunnen maken van het vreemde schijnsel van de lantaarns, verplaats ik mijn activiteiten daarom naar de andere zijde van het pad.
Met de vibratiereductie uit, lukt het mij vaker om scherpe foto’s te krijgen, maar het lukt me nog steeds niet om het magische gevoel vast te leggen. Nu bieden sluitertijden van om en nabij zes seconden allerlei mogelijkheden om met beweging speciale effecten te creëren. In plaats van de veel gebruikte op-en-neer methode of in/uitzoomen gebruik ik het ‘wachten-en-langzaam-bewegen’. Ik tel tot 3-4 en draai de resterende sluitertijd de camera heel langzaam op het statief.

Meervoudige belichting
Ik loop daarom nog wat verder van het pad en kies mijn positie nu zo dat alle lantaarns buiten beeld blijven; net rechts buiten het kader of achter een boom. Ik vergroot de belichtingscorrectie van +0,3 naar +1,3. Hoewel ik onder normale omstandigheden in de sneeuw mijn camera altijd minstens met +1,0 overbelicht, had ik dat nu niet gedaan om de sluitertijden (met ISO 800 en diafragma f/7.1 en f/8) niet al te veel op te laten lopen. Met een grotere correctie zou ik kunnen kiezen voor nog een hogere ISO maar dat vind ik niet wenselijk vanwege de ruis. Dus dan maar wat minder scherptediepte (ik kies voor f/5). De sluitertijd blijft daardoor rond de 5 seconden. Dan doe ik nog één keer een poging om het magische gevoel te vangen.
Mijn keuze pakt goed uit want de combinatie van dichterbij de lichtbron en de grotere belichtingscorrectie geeft een mooi, vervreemd beeld maar nog net niet wat ik zoek. Wellicht dat een dubbele belichting uitkomst biedt. De eerste opname scherp en de tweede opname handmatig out of focus. Ik maak er een paar achter elkaar omdat het effect nooit helemaal hetzelfde is. Als ik dan op mijn lcd-schermpje kijk, zie ik dat het beeld eindelijk overeenkomt met het magische gevoel dat ik altijd krijg bij ‘sneeuw bij avondlicht’. Ik rommel daarna nog kort wat met allerlei bewogen foto’s en loop vervolgens al fotograferend naar huis (nog geen 100 meter). Maar al die beelden blijken alleen geschikt voor de prullenbak.
Nabewerken
Het kunstlicht van de straatlantaarns heeft een vreemde ’temperatuur’. Met de witbalans instellingen op mijn camera krijg ik dat nooit goed. Ik kies er daarom voor om de witbalans gewoon op automatisch te laten staan. Ik fotografeer altijd in RAW en kan dus achteraf op de pc de witbalans aanpassen. Een fluitje van een cent in Lightroom. Omdat het beeld wat flets was, heb ik ook nog flink met de witte en zwarte tinten geschoven.

9 reacties
Hallo Ronald,
Prachtig beeld heb je gemaakt en mooi om te lezen wat er allemaal aan vooraf gaat. En met sneeuw heb je in Nederland niet zo gauw een tweede kans. Je doorzettingsvermogen is zeer inspirerend.
Dag Roelie,
dankjewel voor je leuke reactie; héél fijn om te horen!