Vanuit de beschutting van een donkere bosrand kijk ik uit over het weitje. De herten zijn er al en hebben mij niet gezien, gehoord of geroken. Stilletjes neem ik plaats achter mijn statief. De regen deert me niet. Over mijn camera en lens hangt een waterdicht camokleedje. Na een tijdje gaat het steeds harder regenen en rond half vijf daalt de temperatuur richting het vriespunt. Dikke ijskoude druppels dringen door mijn kleding. Even denk ik dat de herten zich laten ontmoedigen door het gure weer, maar dan zie ik dat het een groepje zwijnen is waardoor de geweidragers zich terugtrekken in het bos. Omdat het inmiddels ook wat schemerig begint te worden wacht ik niet tot de zwijnen dichterbij komen. Nat tot op mijn ondergoed en nagenoeg onderkoeld druip ik af richting de warmte van de kachel en koffie.
Maar juist als ik bijna thuis ben verandert alles ineens. De dikke regendruppels gaan over in grote zware sneeuwvlokken. De situatie die ik zojuist achtergelaten had omdat ik er fotografisch niets mee kon is nu ineens heel interessant. Witte vlokken, tegen een zwarte achtergrond met daarin zwarte zwijnen!
Vlug terug dus want het zal nu snel donker worden. Terwijl ik terugloop denk ik na over de mogelijkheden. Dat ik het erg koud heb ben ik door de opwinding even vergeten. Ik bedenk hoe ik dit gevecht tegen de elementen kan weergeven, hoe ik deze oernatuur kan vertalen naar een aansprekend beeld.
Aangekomen bij de wei zet ik snel mijn statief op. Nu op een lage stand zodat ik de zwijnen mooi tegen het donkere bos in de achtergrond kan fotograferen. Door de sneeuw voor en achter de dieren komen ze hopelijk voldoende los van de achtergrond.
Het fotograferen tijdens deze omstandigheden vormt een uitdaging. Al snel merk ik dat ik handmatig scherp moet stellen, de autofocus weet geen raad met de harde sneeuwval en stelt scherp op de sneeuwvlokken in plaats van op de bosnozems. Omdat ik geen afstandsbediening heb meegenomen gebruik ik de 2 seconden ontspanvertraging van de camera om trillingen van de camera te voorkomen. In eerste instantie gooi ik het diafragma wagenwijd open en de ISO hoger dan ik gewoonlijk durf bij deze ruisgevoelige camera.
Als de zwijnen zich even iets meer verspreiden kies ik voor meer scherptediepte door meer te diafragmeren en zet ik de ISO op 4000. Ik zoom uit zodat ik veel sneeuw in beeld heb en plaats de figuranten helemaal onder in beeld.
3 reacties
Henri, echt geweldig.
Door en door nat en koud en dan toch terug gaan en ook nog een beeld kunnen vormen van hoe het anders en beter kan.
Dat is je zeker gelukt.
Het is een prachtplaat. Dank je voor je uitleg.
Heel mooi Henri
Een fantastische foto, mooi beschreven.