Zo zoon, zo vader

Eind april is mijn zoontje David – zes jaar – besmet geraakt. Met het vogelaarsvirus. Niet een beetje, maar zeer ernstig. De basis voor de besmetting is een eigen vogelgidsje eind vorig jaar. Een gidsje waar hij toevallig tegen aanliep, een gidsje dat anders naar een tweedehandswinkel was gegaan, maar dat hij mocht hebben. In de tijd daarna openbaarde het virus zich nog niet, maar het broeide wellicht al wel. Eind april echter was het helemaal mis. Hij kon lezen en begon zijn gidsje van voor tot achteren uit het hoofd te leren. En begon papa vragen te stellen als “wat is het verschil tussen een grauwe kiekendief en een steppekiekendief?”.
Samen besmet met het vogelaarsvirus. Fotograaf: Martin van Lokven

Vaccinatie tegen vogelaarsvirus?

Weken later blijkt het virus niet meer te stoppen. Nu ben ik een groot voorstander van vaccinaties en vind dat vele net zo verplicht moeten zijn als veiligheidsgordels in de auto. Maar voor dit virus maak ik een uitzondering, want het is het liefste virus dat er is. Het ziektebeeld bestaat uit een drang om naar buiten te kijken, naar buiten te gaan, vogels kijken, vogels horen. Met als gevolg een verhoogd omgevingsbewustzijn, een verhoogde mate van alertheid, vrolijkheid, passie en goede zin. Beter nog dan de serotonine en endorfine na het hardlopen en je hoeft er niet of nauwelijks wat aan te doen. Je wordt er een completer mens van, een echt mens, terug naar het jager-verzamelaar zijn. Of sla ik nou door?

Vaderdag

Normaal een dag met tekeningen, knutsels en wat lieve kleine dingetjes. Dit jaar was het echter anders. Ik zou op de zaterdag voor Vaderdag met David vogels gaan kijken in de Eempolder en de Flevopolder. We mochten van mijn meisjes niet vroeg thuiskomen. Oké, dat zou dus een kleine verrassing voor Vaderdag worden. Nou, dat werd het niet. De volgende ochtend – Vaderdag – was de ontbijttafel gedekt voor vijf, voor mijn vier kids en mijn vrouw, maar niet voor mij. Bleek dat ik voor mijn ontbijt naar buiten moest, de tuin in.

Nog niet helemaal af, wel operationeel. Fotograaf: Martin van Lokven

En daar stond hij. Mijn eigen fotohut met mobiele vijver. Mijn ontbijtje op een tafeltje in de hut. Een hut die uitzicht bood op een vijf meter lange vijverbak op schragen. Dat hadden ze dus zaterdag gedaan. Tezamen met vrienden en zwager had mijn vrouw een schuurtje in elkaar gezet en deze omgetoverd tot een heuse fotohut. Een reuze verassing!

Besmetting

Inmiddels heeft mijn mannetje mijn vogelboeken ontdekt. Hij kan nog wel even vooruit; er staan ruim zestig vogelboeken in de boekenkast. Fotograaf: Martin van Lokven

Het vogelaarsvirus bij David en de fotohut. Ik word er onwijs blij van. Ik merk dat mijn eigen besmetting zijn kop weer opsteekt. Een besmetting die met het begin van mijn professionele fotografie en daarna de komst van de kinderen nauwelijks meer zijn kop had opgestoken. Heb nu weer zin in vogels kijken én fotograferen! Inderdaad, papa is al heel lang geleden besmet geraakt met het vogelaarsvirus. Als peuter al.

Eerste resultaat vanuit mijn eigen fotohut. Fotograaf: Martin van Lokven

Geef een reactie

5 reacties

  1. Hallo Martin,

    Het is inderdaad prachtig als je je hobby met de kids kunt delen. En zo’n verrassing in de tuin…. in ere houden zo’n vrouw!
    Groet, Sjors

    1. Hoi Sjors,

      Had deze verrassing totaal niet aan zien komen! Ook erg blij met mijn vrouw ? Ze heeft ook veel werk en voorpret gehad aan het uitdokteren van deze fotohut!
      Hartelijk groet,
      Martin

  2. Mooi verhaal Martin, mooi ook dat eerst het virus wordt ‘doorgegeven’ aan het manneke en het manneke daarna jou weer heeft (her-)besmet :). Zeker geen middelen gebruiken om het virus in te dammen, uitbreiding is eerder gewenst. En met al die dappere mannekes (en meissies vanzelf) kunnen ook volgende generaties scherp het oog houden op de ontwikkelingen in de natuur en er wellicht voor zorgen dat er veel van behouden blijft. 🙂

    1. Dabk Douwe, voor je leuke reactie! Ik hoop dat deze nieuwe generatie mannetjes en meisjes niet alleen de ontwikkelingen in de gaten houden en sturen, maar ook heerlijk van de natuur kunnen genieten ?

Reageer op dit artikel

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

5 reacties

  1. Hallo Martin,

    Het is inderdaad prachtig als je je hobby met de kids kunt delen. En zo’n verrassing in de tuin…. in ere houden zo’n vrouw!
    Groet, Sjors

    1. Hoi Sjors,

      Had deze verrassing totaal niet aan zien komen! Ook erg blij met mijn vrouw ? Ze heeft ook veel werk en voorpret gehad aan het uitdokteren van deze fotohut!
      Hartelijk groet,
      Martin

  2. Mooi verhaal Martin, mooi ook dat eerst het virus wordt ‘doorgegeven’ aan het manneke en het manneke daarna jou weer heeft (her-)besmet :). Zeker geen middelen gebruiken om het virus in te dammen, uitbreiding is eerder gewenst. En met al die dappere mannekes (en meissies vanzelf) kunnen ook volgende generaties scherp het oog houden op de ontwikkelingen in de natuur en er wellicht voor zorgen dat er veel van behouden blijft. 🙂

    1. Dabk Douwe, voor je leuke reactie! Ik hoop dat deze nieuwe generatie mannetjes en meisjes niet alleen de ontwikkelingen in de gaten houden en sturen, maar ook heerlijk van de natuur kunnen genieten ?

Reageer op dit artikel

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Foto van Martin van Lokven

Martin van Lokven

Natuur is Martin’s grote liefde. Als professioneel fotograaf en schrijver deelt hij die liefde graag met anderen.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: