Zweten
Zwetend sta ik in de rij, buiten is het 20 graden ‘plus’. Spreekwoordelijk vallen de mussen dood van het dak en ik heb een dikke winterjas aan. Niet omdat het kan, maar omdat het moet.
Moet? Ja kijk, mijn ruimbagage weeg 22,9687 kg. Ik blijf daarmee ruim binnen de marge van 23kg. Daar maak ik me geen zorgen om. Maar mijn handbagage, ja dat is toch wel een ander verhaal. Je vertrouwt nu eenmaal je dure lenzen en camera’s niet toe aan de gasten die je (bijna) 23 kg wegende koffer als oefenobject voor een wedstrijdje kogelstoten gaan gebruiken. Vooral tijdens de binnenlandse vlucht zie ik met angst en beven dat de bedreven laadruim-laders met gemak deze projectielen (lees: koffers) door de lucht werpen alsof ze op het strand aan het overgooien zijn.
Nee, ik moet iets anders verzinnen. Een tip van de kwartiermaker “hij-die-niet-genoemd-wil-worden”: zakken proppen, volstouwen die handel. 8kg handbagage is toch echt ‘the limit’.
Na de auto geparkeerd te hebben, loop ik de enorme vertrekhal binnen. Op een verlaten plekje in de vertrekhal open ik de fototas en begin mijn zakken vol te stoppen met lenzen, accu’s en flitser. Het microfiber doekje om de lens te schonen zal wel geen zoden aan de dijk zetten, dus dat laat ik maar zitten. Nòg niet genoeg. Gelukkig zijn die outdoor-broeken ook lekker voorzien van ruime zakken-aan-de-zijkant. Dan maar in elke broekzak op het bovenbeen een camerabody. Ik heb er spijt van dat ik geen riem om heb, het zal af en toe hijsen worden.
Al gauw zie ik eruit als zo’n vliegenier uit vroegere tijden met een pofbroek aan. Géén gezicht! Ik laat de rugtas hangen aan mijn arm als een geïmproviseerde weegschaal en gok dat de tas weleens 8 kg zou kunnen wegen. Het sein staat op groen.
Lijden
Nu wachtende in de rij begin ik het erg warm te krijgen. Niet alleen door het feit dat ik me helemaal dik heb aangekleed, maar ook door de kinderen die vanwege het lange wachten tikkertje zijn gaan spelen en om mijn benen heen aan het manoeuvreren zijn. Angstzweet: als al dat glaswerk breekt! Hoe leg ik dat de verzekering uit?
Uiteindelijk zet ik de ruimkoffer op de lopende band. Normaliter heb ik altijd een vriendelijk lachende dame die je aan je ticket helpt en de bagage incheckt. Nu heb ik een chagrijnige buldog op pensioengerechtigde leeftijd die me doordringend aankijkt. Ze geeft me het idee al die trucjes die fotografen hebben om de limiet van de handbagage wat op te rekken te kennen. Ik zweet nog meer, de Niagara-watervallen zijn er niets bij. Al spreek ik niet uit ervaring, ben er nog nooit geweest.
Fingers crossed
Ik geef de papieren aan de dame in kwestie en ook de handbagage wordt gewogen. 8.05… Arrrghhh! Gauw pak ik de chocoladereep uit het zijvak van de rugtas en stop hem in de enige zak in mijn jas waar ik nog geen bestemming voor had. Nu is het 7.99kg. Nèt onder de 8. Ze kijkt me aan en zei niets. Tergend langzaam controleert ze alles. Uiteindelijk geeft ze me de papieren terug en kan ik eindelijk verder. Gauw loop ik door.
“Ho meneer! Komt u even terug?” hoor ik haar ijskoude, grillige en messcherpe stem door de hal schallen. Lood… Heel veel lood in mijn schoenen en glas in mijn jas. Ik draai me om en loop terug.
“U vergeet uw handbagage!” zegt ze met een beminnelijke glimlach.
Dit verhaal is niet helemáál verzonnen. Die reep chocola heb ik erbij bedacht, dat geef ik toe. Maar ik denk weleens bij mijzelf: “Ik ben toch niet de enige fotograaf die met deze bagageproblematiek te maken heeft? Die elke keer weer tegen deze hindernis aanloopt?”
Vertel eens? Hoe doen jullie dat?
16 reacties
Leuk geschreven stuk, en erg herkenbaar!
Gelukkig is bij mij de handbagage nog nooit gewogen, laten we hopen dat dit zo blijft…
En in het ergste geval zal mijn vrouw haar lichte rugzakje vol moeten stoppen met mijn zware fotospullen 😉
Inderdaad Wouter! Je zou de hulptroepen kunnen inschakelen 🙂 !
zooo herkenbaar ;-). Voor het eerst heb ik een grote lens in een houten box met deksel (dun hout als triplex, bekleed met stootmateriaal als bv ondervloer voor laminaat, en alle ruimtes met klein spul en met zacht materiaal gefixeerd ) met riemen vastgemaakt op de rails van de koffer vervoerd. griezelig maar goed gelukt
Hoi Lidwien, ook nu verbaas ik mij weer hoe creatief je als fotograaf wel niet moet zijn. Een ding scheelt in jouw geval… Breekt het glas toch onverhoopt; een kistje zit er al om heen. Maar een goede tip! Dank je wel ;-)!
het is wel iets dat iedere keer bij een vliegreis een punt van aandacht is. mijn rugtas past binnen de formaten van de handbagage maar qua gewicht zeker weten van niet. op vluchten naar scandinavie is het tot op heden goed gegaan en overigens ook naar schotland. moet er wel bij zeggen dat lijnvluchten vermoedelijk minder problemen geven dan de bekende prijsstunters. goed om te lezen dat je bv je 600mm 0p schoot kan nemen, weegt toch ook al snel een 3,2kg . kortom maar hopen dat het in het voorjaar naar noorwegen weer lukt zonder toestanden.
Dag Bart, dank je wel voor je reactie. Het is inderdaad ook in mijn beleving dat de ‘gewone’ vluchten waar je je toch al scheel aan betaald daar wat makkelijker mee omgaan. Of misschien beter gezegd: Een oogje toeknijpen. Mijn rugzak is ook aan de maat, maar qua gewicht altijd weer een uitdaging. Hoe je het ook bekijkt, het zal voorlopig altijd fingers crossed blijven. Goed glaswerk is nu eenmaal zwaar en laat je niet graag in het ruim plaatsen. Dus: Zwaarste body met zwaarste lens nonchalant over je schouder hangen is al een goede stap in de richting ….