Interview Alex van den Akker

Wie is Alex en hoe is jouw passie voor natuurfotografie ontstaan?

Mijn naam is Alex van den Akker, (57 jaar en ik kom) uit Rosmalen. Op mijn 16de kocht ik mijn eerste camera en ben ik voorzichtig begonnen met fotograferen. Ik hield altijd al van de natuur en wilde graag de mooie momenten die ik tegenkwam vast gaan leggen.

Fotografie is het bevriezen van een stukje tijd wat nooit meer terugkomt, een onvervangbaar moment en dat vind ik mooi. Het legt een herinnering vast in een tastbare vorm die we daarna altijd kunnen blijven bekijken. Door een foto kom ik weer terug in het moment van afdrukken en voel ik de sfeer van toen en kan ik nog een keertje nagenieten van dat moment.

18 jaar geleden ben ik helaas getroffen door een chronische ziekte en ben ik wat beperkt geraakt in wat ik nog kan. Je gaat door een rouwproces maar ik heb uiteindelijk de focus verlegd naar wat ik nog wel kan en ben mij weer wat meer gaan richten op de natuur en foto’s maken. “Fotografie als een soort therapie…” Als ik op pad ben met mijn camera kan ik even al mijn klachten negeren en dat voelt goed.

Waarom zou je meedoen aan een wedstrijd zoals de Groene Camera?

Waarom niet… Ook ik twijfelde vaak of ik mee zou doen omdat ik geen professionele fotograaf ben. Ik heb geen opleiding gehad voor fotografie dus noem ik mezelf geen fotograaf maar wel een fotoGRAAG. (Iemand die zijn kinderen helpt met huiswerk is toch ook geen leraar?)

Ik dacht eerst altijd dat mijn foto’s nooit goed genoeg zouden zijn om aan wedstrijden mee te kunnen doen. Zo’n 4 jaar geleden lid geworden van Natuurfotografie.nl. Wat een mooi en inspirerend magazine. En niet alleen gericht op de professionele fotograaf maar ook gericht op wat fotografie met je kan doen.

Ik heb besloten om toch een keer mee te doen en het eerste jaar kwamen er 3 foto’s van mij door de eerste juryronde. Wauw, dit had ik nooit verwacht! Het tweede jaar was ik minder succesvol. Afgelopen jaar heb ik besloten om wat andere soorten foto’s in te sturen. Foto’s die wat afwijken of meer op zouden kunnen vallen en dat heeft dus zijn vruchten afgeworpen. Nu kwamen er 7 foto’s door na de eerste juryronde en uiteindelijk met 2 foto’s de Runner up geworden.

Dus iedereen kan meedoen!

Het is lastig om een tip te geven voor een fotowedstrijd. Ik vind foto’s beoordelen subjectief en vergelijk het met kunst. Sommige beelden spreken de een meer aan dan de ander. Zolang je er zelf  een goed gevoel bij krijgt is het voor mij voldoende en als andere mensen dit vervolgens ook een mooi beeld vinden dan is dat natuurlijk fijn.

Hoe kies je zulke kanshebbers voor een fotowedstrijd, wat zijn voor jou de voorwaarden?

Tja, keuzestress…daar heb ik wel last van. Ik ben best wel lang bezig met het selecteren van de foto’s die ik in stuur. Ik maak een mapje met een voorlopige selectie. En daarna begint het “dubben”. Vervolgens schakel ik mijn gezin in voor advies.

De “spookboom “ heb ik op advies van mijn jongste dochter ingestuurd en daar ben ik haar dankbaar voor.

Bij het maken van de selectie heb ik ook proberen te letten op foto’s die meer zouden “opvallen” en minder vanzelfsprekend zijn. Dat zijn vaak de “toevaltreffers”, de foto’s die ik niet van te voren kan plannen. Dit zijn momenten die je overkomen en dat vind ik tevens het mooie van fotografie.

Ik werkte in het onderwijs en daar was toen de slogan: ”leraar elke dag anders”. Nu maak ik ervan: “Fotografie elke dag anders”… De onvoorspelbaarheid van wat je tegenkomt als je op pad gaat vind ik het leukste van fotografie.

Wat zou je als tip meegeven aan natuurfotografen die twijfelen om mee te doen met een fotowedstrijd?

Zelf zie ik mezelf meer als een intuïtieve fotograag, ik heb minder verstand van de techniek en “doe vaak maar wat”. Het belangrijkste gereedschap om mooie foto’s te maken blijven je ogen. Met jouw camera leg je dan jouw unieke perspectief vast.

Door veel op pad te gaan ontwikkel je jouw fotografische blik en komen de mooie foto’s vanzelf. (loop-zie-stop-en druk af ). Gebruik je ogen niet alleen voor het kijken maar focus dus meer op het zien. Fotografeer iets waar je blij van wordt. Dus niet alleen maar foto’s voor de likes op social media. Ik heb ook last van Fomo en ga ook vaak naar bekende hotspots waar veel fotografen naar toe gaan. Op zich is daar niks mis mee en ook daar kan ik van genieten. Maar probeer ook juist eens andere foto’s te maken zodat je je kan onderscheiden van de rest.

Wat zijn je dromen en ambities als natuurfotograaf?

Mijn droom is om nog lang te kunnen en mogen genieten van deze fijne hobby en ik hoop ooit nog eens de Groene Camera te winnen.

Ik hoop dat ik mijn ideale foto nog niet heb gemaakt. Geen idee hoe die eruit gaat zien maar daarom kan en blijf ik doorgaan met fotograferen. Misschien is de ideale foto een utopie en hoop ik hem nooit te maken zodat ik gemotiveerd blijf om op pad te blijven gaan want daar geniet ik het meeste van.

Hoe ga je te werk als je gaat fotograferen, laat je je verrassen door wat op je pad komt of heb je een project of plan voor ogen?

Meestal luister ik naar de weersvoorspellingen dat is voor mij vaak het uitgangspunt. Fotograferen tijdens mistige zonsopkomsten vind ik heerlijk. Dan visualiseer ik de avond vooraf al een plaatje in mijn hoofd over hoe de foto zou kunnen worden. Nadeel daarvan is dat het er in de praktijk altijd anders uitziet dan dat je verwacht had. Daarom ga ik ook juist zonder verwachtingen op pad en daar komen dan toch vaak de meest onverwachte foto’s uit. Dat vind ik dan nog mooier.

Hoe ver ga je voor die ene foto?

1) Ik ga best ver voor een foto maar wel altijd met respect voor de natuur. Soms klim ik wel over hekjes en spring ik over een slootje om een betere foto te kunnen maken. Bijvoorbeeld voor de foto bij de molen met zonsopkomst . Het was er toen ik die ochtend aankwam erg mistig, ik zag de molen amper. Ik ben toen over een hekje geklommen en dacht dat ik in een leeg weiland stond…
Totdat de mist optrok en ik ineens omringd was door schapen.
2) Afgelopen winter ook een foto gemaakt in de uiterwaarden, in de polder, die door het hoge water onder waren gelopen. Het had daarna enkele dagen gevroren en het werd dus ijs. Ik zag in een weiland in de verte een mooi ijzig kunstwerkje aan het prikkeldraad hangen dat ik graag vast wilde leggen. Dat werd klimmen over prikkeldraad en klunen door het weiland over het ijs. Maar doordat het grondwaterpeil aan het zakken was zat er lucht onder het ijs en zakte ik er telkens doorheen en kwam ik in de kleilaag eronder terecht. Bont en blauw kwam ik thuis maar ik heb wel de foto die ik wilde maken…

Heb je een leuke anekdote die je met ons wilt delen?

1) Toen ik 16 jaar was en op pad ging met mijn eerste camera zag ik een reiger bij een vijver. Sluipend over de grond door de brandnetels en bramenstruiken probeerde ik dichterbij te komen. Eenmaal dichterbij en mijn camera in de aanslag….bleek het om een plastic nepreiger te gaan…

2) 1 keer op pad geweest als paparazzi fotograaf, zonder succes…

Ik wilde kijken of ik, toen nog, prinses Maxima, kan vastleggen. Van te voren had ik een plek bedacht waar ik een mooie foto kon maken. Alles klopte; mooie locatie, prima lichtomstandigheden en ik had een kliko geconfisqueerd waar ik op kon staan zodat ik een mooi uitzicht had.

Toen Maxima mij passeerde keek ze mij recht in de ogen en lachte ze naar mij…of wist ze dat mijn accu op was en lachte ze mij uit?… Daarna heb ik meteen maar 2 extra accu’s aangeschaft.