En dan zijn wij respectloze natuurterroristen?

Door de zoeker van de camera kijk ik naar een compositie van paddenstoelen, reflectie van herfstkleuren in een klein plasje water en zacht tegenlicht. Ik wacht heel geduldig en luister naar het steeds dichterbij komende gescharrel en dan ineens…. zie ik aan de rand van het plasje een egeltje met haar jong. Moeder kijkt voorzichtig om zich heen en aarzelt. Ik hou mij doodstil. Dan komen ze steeds dichterbij hopelijk om water te gaan drinken. Mijn geluk kan niet op, een mooie reflectie in de voorgrond en in de achtergrond een prachtige bokeh… Dit gaat een prachtplaat worden, ik voel het! Nog héél even wachten voor ik zal klikken, hoe mooi zou het zijn als ook het jong naast moeder van het water gaat drinken. Bijna… nog een paar centimeter. Alles is perfect, het jong komt dichterbij… ja, bijna…

“TAK!”, …“KIJK UIT!, .. ting ting…slippende banden en opdwarrelde bladeren.

Ik schrik, WTF… !? Ik durf amper mijn hoofd boven het maaiveld uit te steken.

‘Mountain’-bikers in het bos

Geschrokken en verbaasd over wat er net is gebeurd kijk ik toch op van de camera en zie in de verte met een enorme snelheid een groepje mountainbikers doorfietsen. Ik ben even uit het veld geslagen en kijk gauw door de zoeker. Moeder en jong zijn verdwenen en het plasje is verstoord door de neergekomen herfstbladeren.

Stil kijk ik voor me uit en voel dat ‘mijn water’ in een ketel op het fornuis wordt gezet. Niet zozeer dat mijn compositie nu is verstoord. Nee dat niet… Het is meer wat ik zojuist heb meegemaakt. Wat doen die ‘bergfietsers’ hier nu in het bos? Ze komen hier zeker niet voor het natuurschoon. Ze gaan veel te hard om maar iets mee te krijgen van al het moois om hen heen. Maar waarom moet dat met gekrijs en geschreeuw?

Knollenpad

Ik pak mijn tas in, kom weer tot rust en besluit verder het bos in te gaan. Nog steeds in gedachten verzonken over die crossers kruis ik zonder op te letten een ruiterpad. “Hé, kijk uit man!” hoor ik in mijn oren toeteren. Van schrik maak ik een sprong achteruit en een span met twee paarden draaft in volle snelheid langs mij heen. Ik kijk het span na en wil doorlopen, maar de grond onder mij is wel bijzonder zacht geworden. Voor mij op de grond ligt een traktatie. Een heerlijk dampende vlaai met een geur waar menig parfumerie niet van onder de indruk is. De indruk die ikzelf achterlaat is een afdruk van mijn schoen.

Het gas onder mijn ketel water wordt wat hoger gezet. Ik hou mij in en tel tot 10… toch maar tot 25 en loop verder. Het bos ziet er in dit mooie herfstlicht bijzonder fraai uit en al gauw ben ik vergeten wat mij in het begin van de ochtend is overkomen. Al speurend valt mijn oog op een grote tak op de grond. Een grote hoeveelheid porseleinzwammetjes staat fier overeind op de tak, smekend om gefotografeerd te worden.

Wodan

Voorzichtig haal ik de rugtas weer van mijn schouders en leg deze zorgvuldig op de grond wel uitkijkend dat ik geen verborgen paddenstoelen molesteer. Uiteindelijk heb ik alles in stelling, ga weer op de grond liggen en maak een proefbeeld. Achter mij hoor ik een hondenbezitter een hoop kabaal maken. Hij roept zijn hond waarvan ik het vermoeden heb dat hij achter mij aan het snuffelen is. Verder maar geen details. Ik besluit mij er niet aan te storen en probeer de compositie wat beter te maken. Ik kijk opnieuw door de zoeker en zie de hond er met de tak vandoor gaan. Over de camera heen kijkend naar ‘Wodan’ begint het water in mij een beetje te borrelen. Het raakt aan de kook.

“Goedemorgen!!” roept de hondenbezitter. Ik heb die ochtend nog geen woord gezegd. Mijzelf kennende denk ik dat dat een verstandige keuze is. Pak weer mijn tas in en loop de andere kant uit.

Nordic Walking

Aan het rand van het pad vind ik een enorm mooi en zeldzaam exemplaar van een paddenstoel. De omgeving is fraai en al gauw breng ik alles weer in stelling. “Hallllloooo jongeman, wat bijzonders te zien?” Alvorens ik antwoord geef, draai ik me om en zie ik een karavaan aan mensen in hun Human Nature jassen met, jawel, Nordic Walking sticks voorbij marcheren. Een van de stokken prikt pontificaal in de zwam die ik op de foto wil zetten.

Kookpunt

Mijn water kookt. Een inwendige fluit gaat continue af. Ik ga zitten op een boomstronk en pak een beker koffie. Wat gebeurt hier nu toch? (Natuur)fotografen worden afgeschilderd als ‘vernielers van de natuur’, maar als ik zo om mij heen kijk heb ik daar toch (hoe toepasselijk ook) een heel ander ‘beeld’ bij.

De ervaringen van hedenmorgen dragen er nu niet aan bij dat alleen de vinger naar de fotograaf kan worden gewezen. Oké, uitzondering is altijd een bevestiging van de regel, maar ik zie een mevrouw in een scootmobiel van het pad afgaan en het bos doorkruisen, ik zie kinderen in de bomen klimmen en verstoppertje spelen, Wodan loopt nog steeds met ‘mijn compositie’ rond. Mountainbikers schijnen altijd te moeten schreeuwen. Zo nu en dan hoor je flarden van de conversaties. Het 45ste couplet van het potje met vet wordt door de “Human Nature Jassen Club” in gang gezet. Ja, en je verzint het ook niet, een medewerker van de lokale boswachterij die met een bladerenblower het pad voor de mountainbikers schoon blaast. En dat alles moet dus met een hoop lawaai.

Beleid

Het beleid van Natuurmonumenten, SBB en de provinciale landschappen is er op gebrand de mens weer naar het bos te krijgen, te laten genieten van de natuur. Maar wel binnen de regels, tussen zonsop- en ondergang en heb het lef niet van de paden af te gaan! Hebben heren beleidsmakers en handhavers niets anders te doen dan natuurfotografen uit hun comfortzone te halen terwijl ze bezig zijn met het vastleggen van juist die mooie natuur?

Beste mensen, doe als ik. Ga eens op een boomstronk in het bos zitten, neem een bak koffie of thee en kijk eens een uurtje om je heen. Ik hoop dat het idee van de “destructieve fotograaf” eindelijk eens wordt bijgesteld. Want zeg nou eerlijk: Wie kijkt er nu niet graag naar die mooie beelden op social media? Nou dan!