Vogelaar voor een dag

Soundtrack

Bij vossenwelpjes fotograferen hoort doorgaans veel wachttijd. Meestal biedt dit ruimte om de zin van het leven weer eens onder de loep te nemen of een nieuwe bedrijfsstrategie te ontwikkelen, maar dit keer werd mijn oor getrokken door een nogal aanwezig geluidje. Ik kon heus wel horen dat het een vogel was, maar geluidstechnisch kan ik nog geen roodborst van een struisvogel onderscheiden, dus het bleef een soort achtergrondruis. Een fijne vossenfotografie-soundtrack.

Ineens, terwijl ik daar in alle onschuld stond te genieten van een kalme lenteavond, duwde deze vrolijke fluiterd zijn blauwe borst nog net niet in mijn gezicht. De hint was duidelijk, daar had ik zelfs geen ObsIdentify voor nodig!

De Roelvink

Goed, een blauwborst dus. Tof, maar mijn missie was en bleef toch echt oranje en ik besloot dit ietwat opdringerige vogeltje maar een beetje te negeren.

Dan kende ik de blauwborst nog niet! Het is een beetje de Roelvink onder de vogels: Al doen ze helemaal niets bijzonders, ze moeten en zullen gezien worden. En – toegegeven- ze hebben een punt. (die vogels, niet Dries!) Die prachtige blauwe borst is wel gemáákt om bewonderd te worden, maar then again, zo’n fluffy oranje welpenvachtje ook! Dus nee. Ik zwichtte niet voor dit charme offensief. Blauwborst, go home!

Pretpakket

‘Wie niet luisteren wil, moet maar zien’, moet de blauwborst gedacht hebben. Wéér kwam hij in mijn blikveld zitten en vulde mijn frame met een flinke klodder blauw. Lichtelijk geïrriteerd wendde ik mijn lens af en zocht naar een welp om me van deze druktemaker te kunnen bevrijden.

Plotseling vloog de blauwborst weg. Kort lontje? Gaf hij het nou op?

Integendeel. Hij kwam terug met nog grover geschut! Daar zat ie dan, met zijn bek vol pretpakket: Rupsen, torren en spinnen, en een hele riedels ondefinieerbare vliegbeestjes, het kon niet op. De uitslovert. En alsof dit nog niet genoeg was haalde hij zelfs zijn vrouw erbij, die hem weer probeerde te overtroeven door háár vangst te laten zien. Toen hij met een heuse libel aankwam, had ik het best even lastig; die stond hem goed! Ik ben tenslotte niet van steen en zo’n vogel die zich van zijn beste veren laat zien stug negeren is ook niet mijn hobby. Maar ja, vossen gaan nu eenmaal vóór het vogeltje. Waar bléven ze nou?

Nieuwe trend

En toen besloot de zomerzon Team Blauwborst bijval te verlenen door hem prachtig in de spotlight te zetten. Terwijl de stralen zijn blauw langzaam goud verfden, voelde ik mijn innerlijke vogelaar -doorgaans zeer diep weggestopt- haar armpjes uitrekken en langzaam maar zeker ontwaken. Voor de vorm speelde ik nog even hard to get en keek wantrouwig naar een pluim in perfect tegenlicht. Wetend, dat als hij dáár zou gaan zitten, mijn laatste restje weerstand gebroken zou zijn. Ik wierp nog één hoopvolle blik op de wel heel onzichtbare welpen, maar alsof de blauwborst zijn cursus telepathie zojuist had afgerond, landde hij prominent op die pluim…. Blauwborst:Roes, 10:0. Ik ben tenslotte de beroerdste niet en wilde hem heus wel even vereeuwigen, voor het nagebroed. En die avond werd ik even vogelaar.

Eerlijk gezegd vind ik het wel een toffe nieuwe trend: Als ik niet naar de vogels kom, dan komen de vogels maar naar mij! Dus het wachten is tot de roerdomp, de velduil, de bijeneters, de hop en het woudaapje dit concept ook snappen. Mijn vogelaar en ik zijn de tent alvast aan het opzetten!