Drie-en blauwe tenen

Het is half januari. Nederland is in de ban van een kougolf met de nodige sneeuwval. Die laatste is erg kieskeurig want de Noordwestelijke provincie komt er bekaaid vanaf met die witte deken. Naar Limburg afreizen vind ik te ver en de koukleum in mij zegt dat ik lekker warm binnen moet blijven. Toch loop ik ineens te blauwbekken op het strand terwijl een gigantische hagelbui striemend in mijn gezicht snijdt.

Tweestrijd

In mijn ooghoek zie ik een groep sneeuwgorsjes, jippie, maar een torenvalkje heeft ze ook in de gaten en scheert laag over de grond waardoor de gorsjes hoger de sneeuw in vliegen. Pech voor de valk en voor mij. Een oeverpieper staat wat verbaasd bij een half bevroren poeltje naar zijn eigen spiegelbeeld te kijken, waarschijnlijk denkend dat hij roos heeft. Het begint nog wat harder te waaien en de hagelstenen worden groter, kouder en vooral harder. Ik sta in tweestrijd tussen een jengelend kind dat naar huis wil en een overmoedige fotograaf die niet wil opgeven. De laatste wint.

Voordelen

Ik loop het strand op, mijn muts nog verder over mijn oren trekkend en mijn capuchon eroverheen. Schuin achterstevoren weliswaar zodat ik met één oog dicht de andere om zich heen laat kijken. Die ziet dat het strand wit maar ook leeg is, dat wil zeggen geen mens te zien in de wijde verte. Het is duidelijk ook geen hondenweer want die zijn er ook niet om vogeltjes op te jagen. Ik voel me een overwinnaar, niemand anders die het in zijn hoofd haalt naar het strand te gaan onder deze omstandigheden. Elk nadeel heeft z’n voordeel gaat zeker in deze op.

Die positieve benadering blijkt ook als ik richting de zee loop en opeens tientallen drieteentjes dicht bij elkaar gepakt zie zitten vlakbij de branding. De Stones zongen er al over, Gimme shelter, wat duidelijk het geval was voor deze leukerds onder deze omstandigheden. Of, voor de nog ouderen onder ons Schuilen bij elkaar al konden ze natuurlijk nog wel vluchten wat ze zo nu en dan ook deden, waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat ze niet vastvroren in het zand. Ook hier wint de fotograaf het van de sneeuwpop want ik zie mijzelf op mijn buik liggen op het besneeuwde zand en al tijgerend richting de witte bolletjes kruipen met de telelens in de aanslag. Althans, ik doe een poging om wat te zien want de tranen met zout en zand maken dat niet echt makkelijk.

Blauwe tenen

Mijn hart maakt een sprongetje als blijkt dat mijn modelletjes zich niets aantrekken van die langzaam sluipende snottenbellende zand/sneeuwvrouw die er nu niet echt op haar aantrekkelijkst bij ligt. Lekker boeiend, niemand die me ziet. Wanneer ik even later opsta zit het zand werkelijk overal en voel ik zeewater in mijn schoenen waar ondertussen ook mijn tenen aan het bevriezen zijn. Ze zijn vast blauw en straks heb ik er ook nog maar drie. Echter voel ik meer adrenaline dan kou en verwarmt dat vuurtje mij inwendig, ik ben als een kind zo blij. Ja, hier doe ik het dus allemaal voor

Inmiddels heeft de hagel en harde wind plaatsgemaakt voor een steeds blauwer wordende lucht vergezeld door een schraal winterzonnetje en ik vergaap me aan de kleuren van de regenboog samen met nog wat flarden bui tegen deze setting van een leeg strand. Wat een kadootje!

Nieuw vriendje

Ik besluit mijn spieren op te warmen en te gaan wandelen over de pier. Een enkeling durft het inmiddels aan en ik ben niet meer de enige. Er is genoeg te zien langs de basaltblokken waar het zeewater tegenaan klotst waaronder een eidereend met vers gevangen krab, zeekoet, aalscholvers in winterkleed, middelste zaagbekken en wat scharrelende paarse strandlopers, plevieren en steenlopers. Wanneer ik halverwege een pitstop maak en wat tegenlichtopnames neem word ik vergezeld door een steenloperexemplaar die gedurende een kwartier bij me in de buurt blijft. Hij maakt nog net geen praatje, zit zelfs even op mijn schoen en ploft gezellig naast me. Ik besluit dan ook maar wat portretjes te maken van mijn nieuwe vriendje.

Nadat ik opgewarmd en wel geniet van het zonnetje zie ik een zeehond regelmatig zijn koppie uit het water steken. Daarachter zwemt iets zwarts die als het dichterbij komt een zee-eend blijkt te zijn. Wat een feestje is dit!

Bonus

Opgewarmd maar nog schraal van zout en opgedroogd traan-en neusvocht loop ik terug. Daar staat een groepje fotografen en vogelaars door telelenzen en verrekijkers op een rijtje naar de zee te turen. Behalve een zwart stipje in de verte zie ik niks bijzonders en ik vraag of ze iets leuks gezien hebben. Ze blijven allemaal richting zee kijken en gaan door waar ze mee bezig waren wanneer een mannelijk exemplaar zich naar mij omdraait, breeduit lacht en zegt: “ja jij!”… Aangezien er niemand achter mij liep moest hij het wel tegen mij hebben, een “doorgewinterde” schrale sneeuwpop met tranen en rode neus, volledig ingepakt als maanvrouw met muts en zandoutfit.

Mijn dag was al goed maar kreeg nu een bonus. Glimlachend liep ik richting mijn auto. Het was een mooie dag, dáár doe ik het voor!