De P-vogel

Waarneming versus verrassing

De enige keren dat ik op Waarneming kijk is als ik speciaal voor bepaalde soortgroepen naar een gebied afreis zoals tijdens mijn tripje naar Texel. Dan vind ik het nuttig om te weten waar de meeste vogels bij elkaar zijn gezien. Ook dan laat ik mij graag verrassen door wat ik dan zoal tegenkom. Het waarnemen doe ik dus liever zelf en het vinden van een soort, welke dan ook, voelt dan als een trofee. Tenslotte heb ik daar dan moeite voor gedaan in de vorm van uren rondlopen, luisteren, wachten, observeren of de zoveelste keer (ook vaak voor niets) een klere-eind lopen.

Het verrassingselement vind ik nou eenmaal leuk. Het is net zoals een verlanglijstje met kerst of een verjaardag. Precies aangeven wat je graag wilt, geeft een hele andere beleving bij het krijgen ervan dan krijgen van iets waarvan je het niet al weet. Het is de moeite die ervoor gedaan is die dan beloond wordt in een warmer gevoel van dankbaarheid, zo werkt dat tenminste bij mij. Eerder schreef ik al een column over die kadootjes.

Geluksvogel

Ik ben ook een mens van principes maar wel één met een zwakke ruggengraat in bepaalde situaties. Want toen ik een privé tip kreeg waar deze emmerlijstsoort zich zou kunnen bevinden stond ik al in de startblokken. Alleen op dat moment kon ik vanwege andere verplichtingen niet direct de auto inspringen wat mij lichtelijk onrustig maakte. De 2 opvolgende dagen herhaalde zich deze situatie maar op dag 4 blokte ik mijn agenda om vol goede moed en opwinding naar de plek der verwachting af te reizen. Drie kwartier heen en drie kwartier terug, in totaal anderhalf uur voor één vogel had ik er voor over. Een normaaldenkend mens zou me echt voor gek verklaren.

Vandaag ging het gebeuren, vandaag was ik een geluksvogel!

Pechvogel

Blijkbaar was ik niet de enige met die gedachte. Ik had natuurlijk kunnen vermoeden dat er meer gelukszoekers waren voor dat ene vogeltje. Alsof de goudkoorts was teruggekeerd begaf ik mijzelf tussen statieven, camouflagekleding, grootspraak en camera’s met behoorlijke teletoeters. Alle sterke verhalen aanhorend van de hoeveelheden reeds gefotografeerd in diverse gouden omstandigheden bleek dat het enige was wat ik kon doen. Ik voelde aan mijn water en ijskoude tenen na een paar uur dat de P vandaag stond voor Pechvogel. Hij was gevlogen en bleek later ook niet meer teruggekeerd. Ik had best wel de P in.

Toen zich korte tijd later een nieuwe kans voordeed op een andere locatie, ook via een tip verkregen, wilde ik het lot niet meer tarten en sprong ik direct in de auto. Ter plekke kon ik me nog net tussen een paar statieven wurmen waarbij ik mij probeerde af te sluiten voor succesverhalen van mijn collega’s. Die bieden geen garantie zoals een Oud Hollands spreekwoord zegt.

Al tijdens mijn jeugd bleek ik geen meeloper. Waar de meesten links gingen, ging ik rechts of gewoon niet. Die eigenschap heeft vaak anderen verbaasd en geërgerd en mijzelf niet de makkelijkste weg naar een voor mij voldoening gevend doel geleid. Zo gebeurde ook tijdens mijn pestvogelavontuur. Opstellen in rijen van 8 om met een gelijkend resultaat de perfecte haarscherpe pestfoto te maken was niet mijn doel. Ik wilde andere beelden maken, geen plaatje voor het biologieboek.

Het perfecte P-plaatje?

Dat ik geen statief bij mij had zette mij sowieso in een minderheidsgroep. Dus toen de hoofdrolspeler van de dag zich eindelijk aandiende en al fladderend van besje naar besje in de struik zijn hapje bij elkaar scharrelde deed ik hetzelfde maar dan op de grond zonder besjes. Wanneer meneer P. Vogel elders in een struik of boom vloog was ik er zonder statiefgesjouw als eerste bij en kon ik toedoen met een minuscuul stukje grond om mijn voet of voeten op te zetten. Dat ik daarbij bijna mijn nek verrekte en mijn camera boven mijn macht met moeite stil kon houden nam ik maar voor lief. Tenslotte was mijn doel niet het perfecte P-plaatje.

Stiekem heb ik mijzelf wel een beetje vervloekt toen ik de resultaten terugzag. De bewegingsonscherpte was aanwezig op behoorlijk wat foto’s die daardoor direct in de prullenbak belandden. Ter compensatie had ik de ISO dermate opgeschroefd zodat er wel wat ruis in het struikgewas en op de foto’s te zien was.

De P-manier

Maar ik had de beleving, de gekte, die vogel en het circus meegemaakt. Gelukkig had ik wel de “andere” foto’s kunnen maken die ik wilde en ook een paar leuke kiekjes. Het kon beter. Dus ik moest terug. Ik stond een week later bijna weer in de startblokken maar waar een ander gegaan was ging ik niet. Was ik tevreden? Was ik voldaan? Heb ik het antwoord? Allemaal niet.

Het was in ieder geval uniek en het was een beleving. Gelukkig heb ik de foto’s nog. De P-vogel op de P-manier.