Menu

Onderdeel van Pixfactory

5 jaar haat- en jubelcolumns

Dat Natuurfotografie.nl inmiddels 5 jaar bestaat zal je niet zijn ontgaan. Dat we dit feestelijke eerste lustrum op een wat pandemische manier hebben moeten vieren ook niet. Dat er inmiddels meer dan genoeg corona-columns zijn geschreven kan ik mij ook voorstellen en dat er niets ergers is dan 'eindejaarslijstjes' kan ik ook alleen maar beamen (voor de verengelste lezers: dit spreek je uit als be-amen). Toch moeten ook de columnrubriek eraan geloven. Want ook die bestaat al 5 jaar en heeft inmiddels al behoorlijk wat voor haar kiezen gehad.
5 jaar van Natuurfotografie.nl... van spannend tot wow! Fotograaf: Johan van der Wielen

De indrukwekkende lijstjes

Ja, bijna eind 2020, zitten in lockdown en hebben toch niets beters te doen. Dan maar de krochten van Natuurfotografie.nl in om te kijken naar de indrukwekkende cijfers als het gaat over de columns:

Haat & jubel

Een column is iets speciaals. Waar een tutorial een uitleg is van een techniek, een reisverhaal een opsomming van avonturen en in de zoeker gaat over een soort… laat een column je de persoon kennen. Het gaat over meningen, over ervaringen en over persoonlijke verhalen. Soms ontroerend, soms prikkelend, soms aanvallend en soms met de billen bloot. Soms kregen ze geen enkele reactie, soms oogsten ze bijval en soms werden ze kritisch bekeken. Vaak kregen ze leuke reacties maar helaas soms ook ongefundeerde negatieve. En dat hoort er allemaal bij. Zoals Saskia Noort zegt over haar columns in het AD: ‘Haat is graadmeter van succes’. In onze columnisten-app hebben we het er wel eens over. Dat je je niets aan moet trekken van negatieve reacties want ook die getuigen van betrokkenheid. Iemand neemt immers de tijd om te reageren.

Het zou je eigenlijk niets moeten doen, reacties positief of negatief. Fotograaf: Johan van der Wielen

Natuurlijk is dat lastig te beseffen. Een compliment of veer maakt je dag een stuk leuker dan een ongefundeerde reactie als: “Verder vond ik het artikel onzinnig net zo als de hele organisatie die Natuurfotografie.nl heet.”. Want oh oh oh wat kunnen mensen ineens moraalridders zijn. Als je als columnist ineens een onderwerp aansnijdt wat schuurt tegen wat niet mag of zelfs met de billen bloot gaat dat jij wel eens een regel hebt overtreden om daarmee aan te geven dat wij dat eigenlijk allemaal wel eens doen dan staan ineens de moraalnatuurfotografen vooraan in de rij te vechten wie als eerste af mag fakkelen. En toch… eigenlijk is dat een enorm compliment want je hebt geraakt. Mijn moeder zei altijd: “mensen worden boos omdat ze diep van binnen weten dat je gelijk hebt…”. Zo lees ik het dus ook: hoe bozer de reactie, hoe meer ze zich persoonlijk geraakt voelen. En dat was ook precies het doel van de column.

Memorabele verhalen

Ik kan van niemand verwachten dat je nog alle 265 columns kunt herinneren of ze zelfs allemaal hebt gelezen. Zelfs als redacteur weet ik dat niet meer. En toch zullen er best een aantal verhalen zijn die je zijn bijgebleven. Als ik voor mijzelf mag praten haal ik speciaal voor jou, de lezer, een paar voor mij memorabele verhalen terug uit de krochten van Natuurfotografie.nl.

Fake news, foto-art” van Marijn Heuts. Marijn is een echte taal virtuoos en ik moest altijd 4x lezen als beroeps dislektikus om alle woorden corrrect in mij te hebben opgenomen. Feedback was er niet bij want alle taal- en schrijffouten waren altijd al onderdeel van het verhaal. Sterker nog, ik leef op de spellingscontrole van Word maar Marijn kan zoveel nieuwe woorden en samentrekkingen verzinnen dat alsnog de helft onderkringeld (is dat een woord?) was. Marijn was goed in het blootleggen van problemen, zo ook in dit verhaal. Het waard om nog eens naar boven te halen.

Waarom ik in JPG fotografeer” van Chris van Rijswijk. Als er iemand is met zelfspot die nooit te beroerd is om zijn eigen passie, kennis of fotografie met open humor te bekijken is het Chris wel. Waar veel natuurfotografen leiden aan het ik-voel-mijzelf-eigenlijk-best-wel-heel-goed-syndroom heeft Chris daar geen last van. Zonder schroom begaat hij één van de grootste doodzondes binnen fotografieland, fotograferen in JPG. En hij kan je nog uitleggen waarom ook!

Mijn trouwe (foto)maatje” van Noortje Russel. Haar schrijfstijl is ontwapenend en zij neemt je mee door de schoonheid van het alledaagse. Geen dure apparatuur, geen verre reizen, geen grootse bewoordingen, geen speciale toestemmingen maar delen in een ongekende passie. En dat samen met haar hond. Die zij wel eens losliet. Waar het niet mag. En oh wat viel men weer over haar heen. Heb jij nooit je hond los gelaten waar het niet mocht? Nou ik wel!

Onze husky ging mee op reis naar de Noordkaap. Hier ligt ze perfect in het landschap van Senja. Fotograaf: Johan van der Wielen

De optocht der landschapfotografen” van Dave Zuuring. Lekker uitgebreide verhalen met Couperus-achtige volle bijzinnen. Dit vermengt met zelfspot door een zelf-benoemd-landschapsfotograaf. En toch ook met een duidelijke boodschap. Sterker nog, we kennen de optochten des vogelaars naar zeldzame soorten maar sinds Dave zie ik ook colonnes van landschapsfotografen naar hotspots gaan…

Worstelen met de regels – klinkt dit herkenbaar?” van Renate van den Boom. Ook een verhaal vanuit een billen-bloot perspectief. Ik vind dat zo dapper dat je als auteur een onderwerp aan durft te snijden waarvan je weet dat het leger moraalfotografen je al staat op te wachten nog voor je verhaal goed en wel af is.

Het tweeluik “Eerlijk zullen we alles delen, zoonlief een paar lensjes meer dan ik…” gevolgd door “Delen? Ja duh…” van vader en zoon Peter en Youri le Fevre. Een humorvol en ontwapenend relaas van dezelfde mooie ochtend op Schokland vanuit twee perspectieven. Vader die zijn gevoel van trots op zijn zoon en diens jonge passie voor landschapsfotografie ziet overgaan naar afgrijzen als hij beseft dat zijn zoon er met zijn spullen vandoor is gegaan. De puberzoon die geniet van de ochtend en daarbij schaamteloos de fototas van zijn vader leegrooft…

Gepaste trots

Als je dat allemaal zo eens naast elkaar zet bekruipt mij best een gevoel van trots. Al deze mensen hebben zich geheel belangeloos ingezet om met jou en mij mooi verhalen en indrukwekkende beelden te willen delen. Als redacteur van het onderdeel columns heb ik niet alleen alle 265 verhalen gelezen en geredigeerd maar 42 ervan zelf mogen schrijven. Nog 8 en ik zie Abraham. Soms is het lastig om inspiratie te vinden, ik weet ook niet iedere 8 weken een nieuw prikkelend onderwerp. Ook waren lang niet al mijn columns even sterk of raakten ze de mensen zoals ik graag wil. Twee ervan deden dat wel en wil ik nog graag een keer naar boven halen.

In “Photoshoppen in het veld” probeerde ik op overdreven satirische wijze tips te geven hoe je de natuur kan manipuleren. Dat het niet serieus bedoeld was maar juist om mensen te laten schrikken en na te laten denken ontging in het begin veel van de lezers. Vooral op sociale media oogstte dit verhaal meer haat dan jubel. Had mijn moeder dan toch gelijk?

Nederlandse natuur: combinatie van gemaakt en natuurlijk. Fotograaf: Johan van der Wielen

Oostvaardersplassen: overmand door emotie“, geschreven uit verontwaardiging over hoeveel mensen een mening hebben zonder zich in het onderwerp te verdiepen. Ik was echt kwaad. Kwaad over zoveel domheid en vooral onwil tot slimmer worden. Niet wat je ervan vindt maakt mij uit, maar juist dat men zonder enige kennis van zaken achter de eerste best schreeuwer op de social media aanloopt. Dit verhaal ging mij echt aan het hart en ik heb het geweten. De leuke details zijn dat dit artikel niet alleen het best gelezen artikel uit de 5,5 jaar geschiedenis van Natuurfotografie.nl is met ook nog eens de meeste reacties. Het verhaal is enorm verspreid tot aan de gemeenteraad in de gemeente Almere aan toe. De andere kant van het verhaal was dat mijn telefoon een week lang roodgloeiend stond en mijn vocabulaire enorm is uitgebreid… ik heb met boze boeren te maken gehad en ben verrot gescholden door een paardenliefhebster. Laten we maar eindigen met de wijze woorden van mijn moeder “mensen worden boos omdat ze diep van binnen weten dat je gelijk hebt…”. Op naar de volgende 8 boze columns.

Ik wens jullie allen… Fotograaf: Johan van der Wielen

en sluit ik af met de vraag:

<man-bijt-hond-stem>

Wat was voor u de meest memorabele column van de afgelopen 5 jaar?

</man-bijt-hond-stem>

Geef een reactie

25 reacties

  1. Tja, wat moet je ermee? Hebben jullie weleens overwogen de reacties gewoon uit te zetten? Ik lees altijd met veel plezier de columns in de krant – maar geen enkele behoefte om daar een reactie op te plaatsen. Dat is ook niet de bedoeling: de columnist plaats zijn of haar verhaal en de lezer kan daar kennis van nemen. En iets van vinden. En mee doen. Of niet. Maar geenszins de bedoeling dat het ontaard in een discussie. Een beetje de diverse columns gevolgd te hebben hier op NF zie ik door de oogharen vaak het mechanisme dat, wanneer er kritiek komt op de tekst, de schrijver ook weer in de pen klimt – vaak om zijn gelijk te halen. In de traditie van de krantencolumn zou ik zeggen: slinger de wereld in wat je op je hart hebt en laat het daar gewoon bij. Niks geen haat of jubel. Voor applaus moet je op Facebook zijn. Gewoon de column dus zoals ‘ie is. Niks meer en niks minder. Wel zo rustig.

    1. Beste Hans, eigenlijk zou ik nu dus niet moeten reageren. Waarom doen we dat dan toch wel? Niet om mijn gelijk te halen maar eigenlijk als een bedankje voor de moeite die je als lezer neemt om te reageren. Of dat nou positief of negatief is, maakt niet uit. De lezer kruipt in de pen voelt zich dus betrokken. Daar zijn we blij mee en willen we met een reactie bedanken. Het uitzetten van reacties doen we niet, juist omdat we de interactie zoeken en het belangrijk vinden dat de lezer mag reageren. Over het algemeen zijn het goede inhoudelijke reacties waar iedereen wat aan heeft. En ach, die paar vreemde negatieve reacties die nergens op slaan hou je altijd 😉 Groet Johan

    2. Hahaha, ja, daar gaan we weer, en ik nu ook weer 😉 … Natuurlijk, ik vermoedde al zoiets (dat de interactie juist onderdeel is van etc). Ik blijf linksom of rechtsom toch wel lezen hoor. Maar ik vermoed zomaar dat ik na een prachtige column toch gewoon de laptop dichtklap. Zonder reactie. Maar wel met plezier gelezen. Grtz,

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

25 reacties

  1. Tja, wat moet je ermee? Hebben jullie weleens overwogen de reacties gewoon uit te zetten? Ik lees altijd met veel plezier de columns in de krant – maar geen enkele behoefte om daar een reactie op te plaatsen. Dat is ook niet de bedoeling: de columnist plaats zijn of haar verhaal en de lezer kan daar kennis van nemen. En iets van vinden. En mee doen. Of niet. Maar geenszins de bedoeling dat het ontaard in een discussie. Een beetje de diverse columns gevolgd te hebben hier op NF zie ik door de oogharen vaak het mechanisme dat, wanneer er kritiek komt op de tekst, de schrijver ook weer in de pen klimt – vaak om zijn gelijk te halen. In de traditie van de krantencolumn zou ik zeggen: slinger de wereld in wat je op je hart hebt en laat het daar gewoon bij. Niks geen haat of jubel. Voor applaus moet je op Facebook zijn. Gewoon de column dus zoals ‘ie is. Niks meer en niks minder. Wel zo rustig.

    1. Beste Hans, eigenlijk zou ik nu dus niet moeten reageren. Waarom doen we dat dan toch wel? Niet om mijn gelijk te halen maar eigenlijk als een bedankje voor de moeite die je als lezer neemt om te reageren. Of dat nou positief of negatief is, maakt niet uit. De lezer kruipt in de pen voelt zich dus betrokken. Daar zijn we blij mee en willen we met een reactie bedanken. Het uitzetten van reacties doen we niet, juist omdat we de interactie zoeken en het belangrijk vinden dat de lezer mag reageren. Over het algemeen zijn het goede inhoudelijke reacties waar iedereen wat aan heeft. En ach, die paar vreemde negatieve reacties die nergens op slaan hou je altijd 😉 Groet Johan

    2. Hahaha, ja, daar gaan we weer, en ik nu ook weer 😉 … Natuurlijk, ik vermoedde al zoiets (dat de interactie juist onderdeel is van etc). Ik blijf linksom of rechtsom toch wel lezen hoor. Maar ik vermoed zomaar dat ik na een prachtige column toch gewoon de laptop dichtklap. Zonder reactie. Maar wel met plezier gelezen. Grtz,

Reageer op dit artikel

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Johan van der Wielen

Johan van der Wielen

Johan is fulltime natuurfotograaf en altijd op zoek naar sfeer en licht; van 's morgens vroeg tot diep in de nacht. Naast fotografie is hij schrijver en organisator van fotografiecursussen en fotoreizen.

Meer columns van deze auteur

Deze artikelen vind je vast ook interessant: