Column nummer 50: na 7 jaar tijd voor afscheid

En zo is er 7 jaar voorbij…

Het exacte moment van de start kan ik me eerlijk gezegd niet meer helder voor de geest halen. Ik weet nog wel dat ik gebeld werd door Daan en ik zal eerlijk bekennen dat ik destijds altijd met argusogen mijn telefoon opnam als er ‘Schoonhoven’ in beeld kwam. Ik had vooral met hem te maken voor Buiten-Beeld, de prestigieuze beeldbank die alleen geschikt was voor de allerbeste fotografen (en ik). Als na afloop van een upload ‘Schoonhoven’ in de telefoon verscheen, betekende dat meestal niet veel goeds. Ik ben een perfectionistische pietlut als het om fotograferen gaat maar erg slordig met nabewerking, keywording en metadata. Een belletje betekende meestal ‘feedback‘ en een berg extra werk.

Deze keer was het telefoontje anders van aard. De samenwerking voor het praktijkboek ‘Weer- en nachtfotografie‘ was blijkbaar goed bevallen, want tot mijn verbazing werd ik gevraagd als redacteur voor het nieuwe platform Natuurfotografie.nl. En zo werd ik van een afgestudeerd statisticus en autodidact-natuurfotograaf opeens een redacteur-zonder-enige-redactie-ervaring.

Zo begon een spannende tijd waarin we met een reeds goed gevulde website op de proppen wilde komen. Veel werk vooraf om artikelen klaar te zetten en alvast vulling aan het platform te geven. De lat lag hoog met minimaal 2 artikelen per dag waarvan iedere dag een tip. Het was hard werken, maar samen zetten we de schouders eronder. Zouden er lezers komen? Zou het lukken om de grote gemeenschap der natuurfotografen te bereiken? Of zouden we zelf de eendagsvlieg worden in plaats van deze als soort op te nemen (eeeh… de eendagsvlieg staat er nog niet in, wie pakt dit op?).

Trots

Nu, 7 jaar later, kunnen we de balans opmaken. We hebben het eerste lustrum gevierd en de website heeft inmiddels een complete make-over ondergaan met nieuwe lay-out. Het instagram account heeft bijna 60.000 volgers. Het facebook account heeft bijna 30.000 volgers en op het platform staan meer dan 3.500 (!) artikelen. Waar het begin spannend was (bestaan we over 5 jaar nog wel?) kunnen we na 7 jaar wel stellen dat Natuurfotografie.nl niet meer weg te denken is en zijn plek heeft veroverd in de wereld der natuurfotografie. Dat is best iets om trots op te zijn. Ikzelf ben ook best trots dat ik aan de wieg heb gestaan van dit mooie platform en 7 jaar lang mee heb mogen helpen aan het vormgeven.

Aan de slag als columnist

Naast redactie waren we zelf ook auteur. Dat betekende dat ik de verhalen van andere auteurs redigeerde maar ook zelf meedraaide in het publicatieschema. Columns was eigenlijk meteen ‘mijn’ onderdeel en samen met een illuster gezelschap aan columnisten begon ik, als zowel redacteur als auteur, aan een onderdeel wat zich laat omschrijven als “je mag alles zeggen maar je staat er wel alleen voor“. Eén van mijn eerste columns dacht ik meteen goed uit te pakken en beschreef ik een wereld waarin Photoshoppen-in-het-veld nou eenmaal veel handiger en eenvoudiger is dan op de computer. Het was vooral een satirische manier van iets aan de kaak stellen. Onze lezers moesten echter blijkbaar nog wennen aan deze ’toon’. Sommige feedback was wel even slikken en ik vroeg me af of ik hier goed aan deed. Toch zie ik het nog steeds als mijn missie om zaken aan de kaak te stellen.

Toen ik uiteindelijk in maart 2018 mijn relaas schreef ‘Oostvaardersplassen, door emotie overmand‘ was ik deels verrast maar ook geschrokken van wat het losmaakte. Ik heb alle soorten reacties ontvangen, van bijval tot boze boeren aan de telefoon. Ik ben niet bedreigd maar mijn vocabulaire is wel verdubbeld in een week tijd. En toch ben ik het meest trots op het feit dat we met Natuurfotografie.nl ertoe doen. Onze artikelen worden gelezen en we krijgen mensen op de bres. Dat is een enorm compliment! Na 49 columns is precies deze #50. En nog steeds vind ik het erg leuk om mijn overpeinzingen op soms kritische of prikkelende manier te delen.

Het wijzende vingertje

Dat dat niet altijd even goed uitpakt is een risico wat je als columnist neemt. Soms krijg je bijval maar soms lijkt het wel alsof een groep mensen zich verdringt om je, op niet mis te verstane wijze, te vertellen wat zij ervan vinden. Dat is slikken. Wat ik nog steeds lastig te beseffen vind, is dat menig lezer een verhaal leest alsof het speciaal voor hem/haar is geschreven. Waar ik in algemene bewoordingen probeer te prikkelen, heb ik soms te laat gemerkt dat mijn boodschap ineens persoonlijk wordt opgevat. Daarover schreef ik ooit mijn relaas ‘Het wijzende vingertje: how dare you‘. Het lijkt wel alsof een kleine groep op zoek is naar inconsequenties om die aan te grijpen in een reactie. De toon daarvan lijkt afgelopen jaren ook te verharden. Allemaal ontwikkelingen die we in 7 jaar hebben gezien en ondervonden.

Hoge bomen vangen veel wind en als je jouw boom hoog boven het maaiveld laat groeien moet je bereid zijn de storm op te vangen. Ik zal echter bekennen dat ik toch best af en toe met een knoop in mijn maag reacties heb gelezen. Ik wil graag een koeienhuid hebben maar die is helaas nog niet zo dik als ik graag zou willen. Het hoort er echter bij. Zoals Saskia Noort zegt over haar columns in het AD: ‘Haat is graadmeter van succes’.

Groot hart voor natuur en fotografie

Wat ik mij, ongeacht de reacties, altijd voor ogen heb gehouden is het feit dat mensen die reageren betrokken zijn. Hoe heftiger de reactie, in positieve of negatieve zin, hoe betrokkener de lezer zich voelt. Ongeacht of mijn boodschap goed overkomt of niet, of ik de juiste snaar raak of niet, een stroom aan reacties betekent dat mensen op de bres springen. Men voelt verontwaardiging en dat moet je kwijt. Graag zou ik zien dat sommige lezers net even met meer aandacht lezen, of net even beter hun best doen het hele verhaal te begrijpen voor ze meteen in de pen klimmen. Feit blijft dat de tijd die men neemt om te reageren getuigt van een groot hart voor, in ons geval, natuur en fotografie. En dat is bewonderingswaardig!

Uiteindelijk hoop ik oprecht dat iedere (heftige) reactie niet zozeer bedoeld is om mij op mijn plek te zetten maar vooral bewijst hoe de schrijver zelf in praktijk doet. Als jij werkelijk zelf doet wat je schrijft, dan ga ik vanaf nu proberen te accepteren dat mijn boodschap misschien niet volledig wordt begrepen. Immers, dan hebben mijn columns aan hun doel beantwoord: het kweken van bewustwording en een groot hart voor natuur en fotografie!

Lezers van Natuurfotografie.nl, mijn collega’s van het redactieteam en alle auteurs met wie ik de afgelopen 7 jaar heb mogen samenwerken:

Ontzettend bedankt!!!

Johan