Voordat je verder leest, zou ik je graag de vragen willen stellen om over na te laten denken: “Wat is de waarde van fotografie voor jou?”. “Wat betekent het woord waarde voor je?”. Mijn gedachten gaan al snel uit naar kapitaal, naar geld en bezit als ik aan waarde denk. Als ik daar dan verder over filosofeer vanuit fotografie, dan denk ik aan de waarde van mijn fotografiespullen. Spullen die ik soms achteloos in mijn tas meesleep het strand op waar ik dan mee ga fotograferen in een stevige zandstorm. Daar stel ik ze bloot aan de elementen.
Natuurlijk probeer ik er dan wel behoedzaam mee om te gaan want vervangen en repareren kost altijd geld. Dus zuinig zijn is dan het devies. Maar verder zie ik het als gereedschap en ben dan niet langer bezig met de materiële waarde ervan, anders dan ik zou geen moment zonder kunnen en willen. Als ik het dus over de waarde van fotografie heb dan gaat het wat mij betreft in deze column niet over de spullen.
Wat is de waarde van fotografie?
Wanneer ik verder nadenk over de waarde van fotografie, kom ik uit bij de trends die gaande zijn in fotografie. Ik laat AI gemakshalve buiten beschouwing. Zelf vind ik dat fotografie minder waardevol is geworden. Dat gevoel ontstaat als ik ‘kritisch kijk’ naar de kanalen die we dagelijks kunnen bezoeken voor fotografie. Kanalen die steeds meer gedomineerd worden door videoclips en reclame, ervaar ik dan als de devaluatie van fotografie. Het moet indrukwekkender, epische en vooral spectaculair zijn. Okay, ik chargeer maar constateer wel dat we op gebied van kwaliteit aan waarde inboeten. Heb vooral niet het lef om de fotograaf een goed bedoelde tip te geven over zijn beeld. Van Roberto Coletti leerde ik tijdens ons interview: “Hij wie doet, heeft geen tijd om over anderen kritisch te zijn”, dus laat ik het daar dan ook bij houden. Genoeg gemopper dus.
De zoektocht naar de waarde van fotografie
Zelf vind ik het lastig om de waarde van fotografie goed onder woorden te brengen omdat ik nogal snel neig naar de negatieve kant van de waarde van fotografie af te dwalen. Dat zegt alles over mij. Dus omdat ik mezelf ken heb ik deze vraag voorgelegd aan een paar fotovrienden.
Ellen van den Doel, eigenaresse Dutch Photo Academy, die ik als eerste de vraag voorleg reageert op haar manier nuchter: “Het is iets waar ik mezelf in kwijt kan, mijzelf in kan verliezen en waar ik kan genieten van de mooie momenten die ik tegenkom door de fotografie. Daarna kan ik opnieuw blij zijn achter de computer met een foto. Het is echt een passie”.
Voor David Schurink, beter bekend als DutchDroneViews op Instagram en, zoals zijn fotonaam al zegt, vooral actief met zijn drones zegt over de waarde van fotografie: “Dat je op plekken komt waar je anders voorbij was gereden. Dat je dingen doet die je anders niet zou doen om het perfecte plaatje te maken.”. Maar ook: “Dat je mensen ontmoet met dezelfde waarde en waardering.”
Albert Dros reageert ook: “Tja, het is gewoon mijn leven. Ik doe weinig anders :-). De waarde is het zijn op mooie plekken, de natuur, steden en het genieten van de momenten en deze later nog eens kunnen herbeleven met je foto’s.”.
Mark de Rooij, eigenaar van de Rooij Fotografie bevestigt dit in zijn woorden als volgt: “Voor mij is fotografie vrijheid, lekker buiten zijn. Dat kan genieten van de natuur zijn, maar ook de levendigheid van een stad. Van beiden kan ik genieten en uiteindelijk is het voor mij een vorm van ontspanning. Het heeft natuurlijk wel met de fotografiegenres te maken waar ik vooral mee bezig ben. Ik kan mij voorstellen dat een bruidsfotograaf misschien iets minder ontspanning in zijn/haar werkzaamheden vindt.”, aldus Mark.
Voor Sander Grefte, enthousiast vrijetijdsfotograaf is het vooral tot rust komen, het hedendaagse vergeten. Het liefst tijdens zonsopkomst om alles tot leven te zien komen.”
Als we het over fotografie hebben denken we vaak aan een camera, maar anno nu zoals ik al eerder in mijn columns heb benoemd is er ook een hele nieuwe generatie fotografen die fotografie beleeft met een smartphone. Tot slot in mijn zoektocht naar het antwoord op de vraag: “Wat is de waarde van fotografie voor jou?”, stelde ik deze ook aan Saskia van Kuijen, beter bekend met haar smartphone foto’s op Instagram als @saskiaqua. Zij zegt: “Ik ben er redelijk mee vergroeid. Het helpt mij ontspannen doordat het me afleidt.”.
Waardevol
Tot slot van deze column beantwoord ik de vraag ook zelf. De korte gesprekjes (via Whatsapp) met deze zes fotovrienden lieten me al vrij snel inzien dat ik niet te veel naar mijn linkerschouder, waar het duiveltje op zit, moest luisteren. Devalueren, waarde verminderen is wel een hele bittere insteek.
Als ik nu naar buiten kijk en er na een regenbui weer mooie wolkenluchten verschijnen, grijp ik mijn tas en ga ik precies doen wat hierboven beschreven is. Ik ga nieuwe herinneringen maken, genieten van het nu en het buiten zijn. Maar vooral ga ik ontspannen. Dat is wat mij betreft ook het antwoord op de vraag naar de waarde van fotografie.
Ik kan niet anders dan eindigen met de conclusie: fotografie is gewoon ontzettend waardevol en dat beleven we allemaal op onze eigen manier.
8 reacties
De grote waarde zit hem niet altijd in het resultaat, want helaas is dat niet altijd wat ik voor ogen had. Maar de weg ernaartoe, het inbeelden, bedenken en de bewustere manier van de omgeving in je op nemen, op zoek naar een mooi plaatje of gewoon om de herinnering optimaal vast te leggen, daarin zit zoveel meerwaarde.
Ik merk dat ik vaak een duidelijkere herinnering van een locatie heb vergeleken met mijn man, gewoon doordat ik het zo bewust heb gezien en beleefd. De uitdaging is wel om niet altijd alleen op zoek te gaan naar dat mooie beeld en te vergeten leuke vakantiekiekjes te maken…..Ook de dagelijkse mooie momenten verdienen het vastgelegd te worden, omdat ze van emotionele waarde zijn en geen uiting van kunst.
We schrijven Oktober 2019, ik loop door de straten van Bilbao. Mijn vrouw heeft er een congres en ik ben mee voor de gezelligheid en omdat ik het plan had opgevat om mijn sluimerende fotografie-behoefte enige voldoening te geven. Enthousiast voeg ik de daad bij het woord en struin door de straten op zoek naar mooie plaatjes. De ene foto na de andere maak ik. Echter bij thuiskomst is dat enthousiasme omgeslagen in frustratie. Geen enkele van de daar genomen foto’s heeft ooit het daglicht gezien. Verkeerd belicht, bewogen of gewoon niet mooi. Mijn fototoestel heb ik aan de kant gelegd en er niet meer naar omgekeken.
Inmiddels is het 2020, het corona virus ontwricht onze samenleving. Van een buitenlandse vakantie-reis is geen sprake. We blijven in Nederland, Zeeland. Al wandelend over de Zeeuwse stranden mijmer ik over hoe mooi het zou zijn om mooie plaatjes te schieten van die prachtige vergezichten, zonsopkomsten, zonsondergangen en de woelige baren. Het is dan, dat ik besluit mijn hobby weer op te pakken en een verdieping te geven. Ik ga meer in mezelf investeren, leren van anderen.
13 September 2020, Ik heb me ingeschreven voor een workshop. Fotografie in het blauwe uur. De locatie is iconisch te noemen: De John Frostbrug, Arnhem. Helaas voor de workshopleider, ben ik zijn enige cursist van die dag. We parkeren onze auto’s in Arnhem en lopen dan over de brug richting Arnhem zuid. Tijdens die wandeling zegt de workshopleider opeens: “Kijk eens achterom en beschrijf eens wat je ziet”. Ik zie Arnhem, de kade een kerk en wat huizen. Waarop de workshopleider zegt: “Kijk eens naar dat licht. Die stralen van de ondergaande zon en hoe die de stad raken. Kijk eens naar die bomen hoe mooi hun contouren zijn met deze lichtval. Is dat geen foto waard?” We pakken onze camera’s en maken een panoramisch beeld van al het moois wat we zien.
Toen is mijn fotografisch leven veranderd, ik heb daarna meerdere workshops gevolgd (o.a. ook bij natuurfotografie.nl) en online trainingen van software. Mijn fotografie heeft zich ontwikkeld en ik maak betere foto’s. Althans dat vind ik zelf. Maar bovenal heb ik daardoor veel meer plezier gekregen in fotografie. Ik kan ongelofelijk genieten van mooie momenten “in het veld” en vergeet dan alle stress die mijn werk soms met zich mee kan brengen. Dat zijn zeer waardevolle momenten.
Oh ja, nog één ding, de workshopleider van die dag is dezelfde als de auteur van deze column: Dave Zuuring. Dave, die ene opmerking die je toen maakte staan in mijn geheugen gegrift en heeft meer impact op mij gehad dan je misschien ooit zou denken. Sindsdien kamp ik met een behoorlijke waardestijging van de fotografie.
Wat serieus allemaal. Voor mij een 73 jarige huisvrouw is het een uitlaatklep om de dagelijkse bezigheden te ontvluchten en de natuur in te trekken. Later bij thuiskomst kijken hoe het er op een groter scherm uitziet. Gewoon heerlijk bezig zijn en dat doen waar je blij van word. Niks over nadenken gewoon je hart volgen en relax!!
Dank voor je reactie Tonny, soms denk je er iets meer over na….. en dat heerlijk bezig zijn, zeker 7 dagen in de week en jij?