‘U weet dat u de hond hier moet aanlijnen, mevrouw?’ zegt de man onverminderd bars, terwijl Diaz geïnteresseerd aan zijn broek snuffelt. ‘Ja, dat weet ik,’ zeg ik en ik voel me heel klein worden bij zoveel bozige autoriteit. ‘Maar hij was hier toch vlakbij me?’ probeer ik nog, ‘hij blijft altijd in de buurt als ik aan het fotograferen ben.’ Maar daar heeft deze man geen boodschap aan. Los is los en regels zijn regels. En dat snap ik ook wel. Zoveel mensen, zoveel smoesjes. Ik krijg een waarschuwing, gelukkig geen bon, en doe Diaz aan de lijn. Maar mijn zin om te fotograferen is dan verdwenen.
Ik ben dol op honden, altijd al geweest. Ik groeide ermee op en weet niet beter dan dat een hond bij een gezin hoort. Eenmaal uit huis wilde ik niets liever dan een eigen hond en zo ging ik nog tijdens mijn studie Nederlands vanuit hartje Utrecht ‘buiten wonen’ om die droom te verwezenlijken. En die droom noemde ik Chum. Vervolgens moest ik een paar keer per week met de bus naar college, een rit van bijna een uur, maar dat had ik er dik voor over. Chum ging vaak mee, nog net niet de collegezaal in, wel naar de stad, naar vrienden en soms ook naar het café. En dan ‘s middags of ‘s avonds weer met de bus terug naar huis en nog lekker samen het bos in. ’s Nachts sliep hij onder mijn bed en zaagde dikke bomen om. Hij was mijn hondstrouwe maatje, bijna 14 jaar lang.
Toen Chum al wat ouder was, kwam er een asielhondje bij en sindsdien heb ik altijd een of twee honden gehad. Ik ben ook altijd buiten blijven wonen, dichtbij een bos. Eerst in de provincie Utrecht, toen kort in Brabant en nu alweer heel lang in het noorden, vlakbij het Drents-Friese Woud. Niks heerlijkers dan een dagelijkse portie bos; om lekker te wandelen, na te denken of juist alles los te kunnen laten, om even een frisse neus te halen, intens te genieten, te gaan hardlopen en… natuurlijk ook om te fotograferen. En dat alles het liefst altijd samen met mijn trouwe maatje.
Er zijn verschillende losloopgebieden hier in de buurt waar de hond lekker vrij mag rennen. Daar ga ik vaak naartoe, ook om te fotograferen. Maar op de meeste plekken in het bos, en ook in de andere natuurgebieden, moet de hond aan de lijn. Begrijpelijk ook, want veel honden zijn jagers en zelfs de niet-jagers kunnen het wild opschrikken en voor nare situaties zorgen. Bovendien zijn lang niet alle wandelaars van nieuwsgierige honden gediend en zien mensen met zelf een aangelijnde hond ook niet graag een loslopend exemplaar op hen af komen. Kortom: dat aanlijnen is niet voor niets en dat onderschrijf ik ook. Alleen… niet altijd.
Diaz is inmiddels 9 jaar en van pup af aan bij me. Ik ken hem natuurlijk door en door en weet heel goed hoe hij is en hoe hij reageert op dieren en situaties. Als ik ga fotograferen, leg ik hem daarom soms even vast aan een lange lijn, maar meestal kan hij gewoon los. Hij blijft toch altijd in de buurt en hij komt zodra ik hem roep. Vaak scharrelt hij wat rond, snuffelt hier en daar en ligt dan binnen de kortste keren ergens vlakbij me innig tevreden te snurken. Mijn zoon en ik noemen Diaz vaak wat spottend ‘het braafste jongetje van de klas’ omdat hij zo ongelooflijk lief en gehoorzaam is en omdat hij het altijd goed wil doen. Dat komt een beetje door de opvoeding, maar het is vooral de aard van het beestje.
Sinds een jaar hebben we er een huisgenootje bij: kleine Puk van inmiddels ruim 13 jaar. Een bejaard hondje dus, dat toch nog heel vief is. Haar laat ik bijna altijd los want dier noch mens heeft iets te duchten van zo’n oud wijffie. Maar ja, los is los en regels zijn regels. En iedereen zegt natuurlijk over zijn of haar loslopende hond dat hij/zij/het geen kwaad kan, terwijl dat natuurlijk lang niet altijd het geval is. Ik kan me daarom heel goed voorstellen dat ik toch nog wel een keer op de bon geslingerd zal worden door een BOA, zeker als ik die barse van eerder weer tegenkom. En tja, hoewel ik zelf denk dat ik het goed doe… is dat misschien ook wel terecht.
Wat vind jij?
30 reacties
Bars en bozige autoriteit, lees ik. Lees ook: ‘Kortom: dat aanlijnen is niet voor niets en dat onderschrijf ik ook. Alleen… niet altijd’. Kortom, de liefde voor de hond gaat voor de wet en de natuur. Slecht voorbeeld doet volgen. Want mijn hond…….Valt me dagelijks op dat in het vrije veld, op een enkele uitzondering na, vrouwen totaal geen controle over hun hond hebben. Ook in familiekring hoor ik dat thuis de hond best luistert maar als ie buiten is……Vooral in het broedseizoen verstoren loslopende honden in natuurgebieden enorm. Kortom een dom geschreven stukje dat totaal niet thuis hoort op natuurfotografie. Vrouwen en liefde voor de hond, iedere vrouw beweert aangaande het gedrag van hun ‘liefie’ hetzelfde als ik in bovenstaand stukje lees. Kortom, je snap het niet. Laten de foto’s ook perfect zien.
Begrijp eerlijk gezegd de vraagstelling hier niet.
Hoezo eindig je met “wat vind jij?”.
Een hond is een hond en bij wet wordt geen onderscheid gemaakt tussen oude, kreupele, dove etc.etc. honden; ook niet voor viervoeters die “niets doen”. Verzachtende omstandigheden, zoals door jou aangevoerd, gaan dus niet op.
De aanlijnPLICHT geldt voor alle honden.
hoi Noortje,
ik heb niet alle reacties gelezen maar wil wel even reageren.
Heb zelf een hond die ook vaak met mij meegaat naar het bos tijdens het fotograferen. Daar mag de hond ook los zijn, en als ik hem bij mij in de buurt af leg dat blijft hij daar ook wel al smokkelt hij wel vaak. maar is wel gezellig.
ik ga ook wel eens zonder hem naar een gebied waar honden zijn en ook los mogen maar het is zo mooi gebied dus neem ik het volgende maar voor lief: een hond zie je statief aan voor een stok en wil er mee vandoor gaan, baasjes doen net of ze niets zien.
Een hond geeft een flinke zanderige lik over mijn camera als ik met macro bezig ben, of zijn niet bij mij weg te slaan omdat ze koekjes in mijn zak ruiken etc. ik denk dan maar, het hoort er bij.
Maar ik ben ook wel eens door barse stem uit een grasveldje gehaald omdat ik de Kievitsbloemen wilde fotograferen. Mocht niet op het grasveldje liggen. Gelukkig niet op de bon maar jammer was het wel.
Gelukkig staat nergens vermeld hoe lang de lijn moet zijn waar ze aan moeten, dus we hebben letterlijk en figuurlijk wat speelruimte…groet Carla