‘U weet dat u de hond hier moet aanlijnen, mevrouw?’ zegt de man onverminderd bars, terwijl Diaz geïnteresseerd aan zijn broek snuffelt. ‘Ja, dat weet ik,’ zeg ik en ik voel me heel klein worden bij zoveel bozige autoriteit. ‘Maar hij was hier toch vlakbij me?’ probeer ik nog, ‘hij blijft altijd in de buurt als ik aan het fotograferen ben.’ Maar daar heeft deze man geen boodschap aan. Los is los en regels zijn regels. En dat snap ik ook wel. Zoveel mensen, zoveel smoesjes. Ik krijg een waarschuwing, gelukkig geen bon, en doe Diaz aan de lijn. Maar mijn zin om te fotograferen is dan verdwenen.
Ik ben dol op honden, altijd al geweest. Ik groeide ermee op en weet niet beter dan dat een hond bij een gezin hoort. Eenmaal uit huis wilde ik niets liever dan een eigen hond en zo ging ik nog tijdens mijn studie Nederlands vanuit hartje Utrecht ‘buiten wonen’ om die droom te verwezenlijken. En die droom noemde ik Chum. Vervolgens moest ik een paar keer per week met de bus naar college, een rit van bijna een uur, maar dat had ik er dik voor over. Chum ging vaak mee, nog net niet de collegezaal in, wel naar de stad, naar vrienden en soms ook naar het café. En dan ‘s middags of ‘s avonds weer met de bus terug naar huis en nog lekker samen het bos in. ’s Nachts sliep hij onder mijn bed en zaagde dikke bomen om. Hij was mijn hondstrouwe maatje, bijna 14 jaar lang.
Toen Chum al wat ouder was, kwam er een asielhondje bij en sindsdien heb ik altijd een of twee honden gehad. Ik ben ook altijd buiten blijven wonen, dichtbij een bos. Eerst in de provincie Utrecht, toen kort in Brabant en nu alweer heel lang in het noorden, vlakbij het Drents-Friese Woud. Niks heerlijkers dan een dagelijkse portie bos; om lekker te wandelen, na te denken of juist alles los te kunnen laten, om even een frisse neus te halen, intens te genieten, te gaan hardlopen en… natuurlijk ook om te fotograferen. En dat alles het liefst altijd samen met mijn trouwe maatje.
Er zijn verschillende losloopgebieden hier in de buurt waar de hond lekker vrij mag rennen. Daar ga ik vaak naartoe, ook om te fotograferen. Maar op de meeste plekken in het bos, en ook in de andere natuurgebieden, moet de hond aan de lijn. Begrijpelijk ook, want veel honden zijn jagers en zelfs de niet-jagers kunnen het wild opschrikken en voor nare situaties zorgen. Bovendien zijn lang niet alle wandelaars van nieuwsgierige honden gediend en zien mensen met zelf een aangelijnde hond ook niet graag een loslopend exemplaar op hen af komen. Kortom: dat aanlijnen is niet voor niets en dat onderschrijf ik ook. Alleen… niet altijd.
Diaz is inmiddels 9 jaar en van pup af aan bij me. Ik ken hem natuurlijk door en door en weet heel goed hoe hij is en hoe hij reageert op dieren en situaties. Als ik ga fotograferen, leg ik hem daarom soms even vast aan een lange lijn, maar meestal kan hij gewoon los. Hij blijft toch altijd in de buurt en hij komt zodra ik hem roep. Vaak scharrelt hij wat rond, snuffelt hier en daar en ligt dan binnen de kortste keren ergens vlakbij me innig tevreden te snurken. Mijn zoon en ik noemen Diaz vaak wat spottend ‘het braafste jongetje van de klas’ omdat hij zo ongelooflijk lief en gehoorzaam is en omdat hij het altijd goed wil doen. Dat komt een beetje door de opvoeding, maar het is vooral de aard van het beestje.
Sinds een jaar hebben we er een huisgenootje bij: kleine Puk van inmiddels ruim 13 jaar. Een bejaard hondje dus, dat toch nog heel vief is. Haar laat ik bijna altijd los want dier noch mens heeft iets te duchten van zo’n oud wijffie. Maar ja, los is los en regels zijn regels. En iedereen zegt natuurlijk over zijn of haar loslopende hond dat hij/zij/het geen kwaad kan, terwijl dat natuurlijk lang niet altijd het geval is. Ik kan me daarom heel goed voorstellen dat ik toch nog wel een keer op de bon geslingerd zal worden door een BOA, zeker als ik die barse van eerder weer tegenkom. En tja, hoewel ik zelf denk dat ik het goed doe… is dat misschien ook wel terecht.
Wat vind jij?
30 reacties
@Michel:
Zo’n lastige materie is het toch niet?
In de meeste gebieden staat bij de ingang een bord:
“Honden toegestaan, mits aangelijnd”.
Hier hoef je zelf echt geen afweging te maken of het wel of niet kan, loslopen mag gewoon niet.
Door te stellen dat jouw 16-jarige hond in dat betreffende gebied echt wel los kan plaats je jezelf boven de wet.
Als iedereen zich aan de regels houdt is er geen enkel probleem. Hoe moeilijk kan het zijn?
@d
Je kunt juist heel gemakkelijk alle honden over één kam scheren. Sterker nog, dat is nu net precies wat er dient te gebeuren: er zijn géén uitzonderingen. Voor te hard rijden geldt precies hetzelfde. Of je nou Max Verstappen heet, Michel Boere of Michiel Janssen, word je betrapt op te hard rijden, krijg je een bekeuring. En ik spreek uit ervaring. Het is zelfs een principebeginsel dat voor de wet iedereen gelijk is! Alle argumenten die ik hier lees om een hond niet aan te lijnen, doen totaal niet te zake. Een ander kan niet zien dat jouw hond zogenaamd niets doet. Ik ken genoeg volwassenen en kinderen die bang zijn voor honden en die ook graag in een mooi gebied willen wandelen en liefst waar ze geen loslopende, rennende, snuffelende en springende honden tegenkomen. Dan denk je zo’n plek te vinden aangezien er bordjes staan dat honden aangelijnd moeten worden maar nee hoor, dan heb je weer van die mensen die het beter weten. En ik geloof heus wel dat er mensen zijn die hun hond helemaal onder controle hebben maar er staat niet op dat bord: “Uitgezonderd voor honden die altijd luisteren naar hun baasje.” En andere hondenbezitters zullen zeggen dat als jij het mag, zij het ook mogen. Zo werkt het niet, ondanks alle goede bedoelingen!
De discussie loopt hoog op en dreigt de nuance te verliezen. Je kunt niet alle honden over 1 kam scheren, net zo goed als dat je dat niet met alle mensen en alle gebieden kunt doen. Zelf zou ik mijn honden nooit meenemen op fotografie, dat kan niet met mijn honden. Ik wandel vaak in een bosje bij ons in de buurt, hier is ook een aanlijn plicht van kracht. Er is ooit bij de gemeente een vraag ingediend waarom, omdat er ook Schotse hooglanders lopen. De beheerder van het terrein loopt zelf ook altijd met zijn loslopende hond op het terrein en dat gaat prima.
Waar in het begin, vooral de kleinste hond, heftig reageerde op de koeien, heeft hij geleerd hier mee om te gaan en loopt nu ongestoord (aan de lijn) langs de Schotse hooglanders.
Zelf heb ik 2 honden, 1 kleine drukte maker die razend vlug is, deze gaat dus nooit los ( maar wel aan de flex riem). De ander is een hele rustig op zichzelf zijnde hond van bijna 16 jaar. Deze heb ik nog nooit achter een konijn of wat dan ook zien aanrennen of erop zien reageren. Deze kan in dit gebied echt wel los, als het baasje maar allert blijft, iets wat niet gaat als ik geconcentreerd een macro opname wil maken. Dus afhankelijk van het gebied, het baasje ( en de bezigheden van het baasje) en de hond zou je afwegingen kunnen maken, maar ook niet iedereen is in staat dit juist in te schatten, dus het blijft een lastige materie.
Beste mensen, wat heb ik veel losgemaakt met deze column, wat een boel boze reacties! Natuurlijk had ik afkeuring verwacht, daar vroeg ik haast om… maar ik ben wel verbaasd over de felheid en ook over sommige opmerkingen.
In ieder geval dank voor de reacties, want daar vroeg ik letterlijk om, en de boodschap is duidelijk: hond aan de lijn!