Op internet heeft hij de laatste weken prachtige foto’s voorbij zien komen, de een nog spectaculairder dan de ander. Met bonzend hart wurmt hij zich onder de dekens vandaan en voert de noodzakelijke ochtendrituelen uit. Zijn fototas hoeft hij niet te pakken, dat heeft hij gisteren al gedaan. Hij pakt het plastic zakje boterhammen met worst uit de koelkast, giet een thermoskan vol met verse koffie en trekt zijn camouflagejas aan. Ready, set, go? Nee, het belangrijkste moet nog komen.
Diepvrieskist
Hij loopt naar de diepvries en opent de deur. Daar, tussen de wit berijpte frikadellen, kroketten, kiloknallerspeklappen en zakjes saté ligt het wondermiddel voor vandaag. Daar kan zijn target zeker geen weerstand aan bieden! Een fractie twijfelt de fotograaf of hij de bitterballen niet zelf wil houden. Nee, dit is de prijs die je moet betalen voor goede foto’s. Resoluut pakt hij de zak. Morgen zal hij een nieuwe zak halen. Drie kwartier later rijdt de fotograaf de parkeerplaats van de Amsterdamse Waterleidingduinen op, bij ingang Zandvoortselaan. Volgens zijn digitale vrienden is hier vlakbij de plek waar hij wezen moet. Er staan meer auto’s. Gezellig, misschien zijn Pinkeltje, Poefmeester en Plopke er ook wel! Ziet hij eindelijk eens wie er achter die pseudoniemen schuil gaan. Zal het niet te ver lopen zijn? De jaren dat hij een afgetrainde, jonge god was heeft hij zichtbaar lang geleden achter zich gelaten. Hij loopt het duinpad op en ziet nog geen mensen. Zou hij de eerste zijn? Dát zou saai zijn! Maar hij heeft geluk. Na 600 zware meters lopen ziet hij zes fotografen zitten, liggen en staan. Het geratel van camera’s en geluid van opgewekte stemmen doet zijn pas versnellen. Zwetend arriveert hij bij de groep en pakt zo snel als ie kan zijn cameraspullen. Voorstellen doen we later wel.
Hondenbrokjes, kipkluifjes en leverworst
Daar, op een duintop een paar meter naast het wandelpad, ligt een prachtige vos te genieten van het zonnetje. De fotograaf vergeet alles en iedereen, en heeft alleen maar oog voor zijn object van affectie. Maar het dier ligt te ver weg om beeldvullend te fotograferen! Zonder zijn blik van de vos af te wenden graait hij snel in de zak bitterballen. Eentje, om mee te beginnen. Een bitterbal vliegt in de richting van de vos en een verhoogd stemgeluid klinkt. “Hierrr vosje vosje, hier vosje vosje! Kom dan, kom dan!”. De vos kijkt niet op of om. De omstanders glimlachen: “Gaat je niet lukken, we gaven hem net al hondenbrokjes, twee kipkluifjes, een homp leverworst en zelfs een stukje brood met kaas. Je moet even geduld hebben”. Geduld? Wat nou geduld, straks is ie weg! Drie, vier nieuwe bitterballen stuiteren naar de vos, terwijl zijn stemgeluid in volume toeneemt. De opmerkingen van de andere fotografen hoort hij wel, maar hij negeert ze volledig. Ook hij heeft recht op foto’s van een vos, tenslotte! Bemoei je er niet mee!
Eindelijk komt de vos in beweging. “Goed zo vosje, kom maar, kom maar…” De vos staat langzaam op, strekt zijn voorpoten, kromt zijn rug en gaapt zo uitgebreid dat al zijn tanden een paar seconden lang te zien zijn. Camera’s ratelen. Met twee kleine sprongen is de vos bij de bitterballen en pakt er voorzichtig drie op. Zonder de fotografen een blik waardig te keuren draait hij zich om en slentert weg. Het laatste wat de mensen zien is een pluimstaart die verdwijnt tussen de duindoorns. Missie geslaagd! De fotograaf kan niet wachten om zo snel mogelijk de foto’s online te zetten. Iedereen moet dit zien! Snel pakt hij zijn spullen, en ziet tot zijn blijde verrassing dat de meeste bitterballen nog bevroren zijn. Die kunnen mooi terug de diepvries in, voor vanavond!
A fed animal is a dead animal
De vos wandelt rustig naar een duindoornstruweel, goed verstopt en uit het zicht van de weg. Onder een van de struiken maakt hij een kuiltje en legt de bitterballen erin. Een appeltje voor de dorst. Het leven wordt zo wel erg makkelijk! Maar een paar weken later vergaloppeert de vos zich. Een jochie staat met zijn ouders naar de vos te kijken, op een paar meter afstand. In de hand van het kereltje ligt een boterham met worst. De vos is met zes korte passen bij het kind en grist de boterham uit de hand van het kereltje. De volgende dag wordt de vos door de beheerder doodgeschoten.
NB: Iedere overeenkomst met bestaande gebeurtenissen of personen berust waarschijnlijk op toeval.
13 reacties
Het is wel wat meer dan 600 meter lopen, iets van 3,5 km. Maar goed ik zie daar wel eens fotografen en dan vooral een vrouw die zich Vossenspecialist noemt die tegen fotografen zegt dat je niet mag voeren. Maar zelf wel foto’s maken en daarmee in de Zoom komen!! Hoe hypocriet is dat dan want zonder dat voeren kan ze die foto’s nooit zo maken. Buiten de plek in de Awd moet je ze vanuit een schuilhut ofzo fotograferen en dan heel stil zijn. Dus wel profiteren maar als het dan te druk wordt tegen de fotografen gaan lopen zeuren dat ze niet mogen voeren. Ik hoor zoveel mensen klagen over dat voeren maar ze staan er allemaal wel. Dan moet je dat ook niet doen. Natuurbeheerders hebben geen tijd. Bijna allemaal zijn ze weggesaneerd dus die hebben wat anders te doen. Zelfregulering en aanspreken helpt niet. Overigens is de bekende moervos daar al lang over haar natuurlijke houdbaarheidsdatum heen maar is er nog steeds en dat zal met dat voeren te maken hebben toch?