Het moment
Op een avond eind april, waarop de lucht mooi kleurde was ik buiten met mijn cameraspullen. Met de camera die ik net een paar weken ervoor terug had gekregen van de reparatiedienst. Tijdens een blue hour avondfotografie trip was ik gevallen en had daarbij de zoeker van mijn Sony A7III en de 16-35 mm. lens beschadigd. Dus toen de condities optimaal leken te worden was ik eindelijk weer eens lekker buiten. De sfeer in de lucht en het licht leken een spectaculaire gouden uur en zonsondergang aan te kondigen.
De avond werd steeds mooier, de wind viel weg en de ondergaande zon gaf de aanwezige wolken mooie kleuren. Nadat ik een panorama had geschoten, wisselde ik mijn camera van staand naar liggend op statief. Draai me om, om het statief met de camera er nog op aan de waterrand neer te plaatsen. De filterhouder en filters wilde ik van de lens afhalen, immers die hadden geen functie meer in deze compositie. Op het moment dat ik dat doe, zie ik mijn camera met een buiteling in het water vallen!!! Zonder na te denken direct de camera uit het water gevist. En ondanks dat ik amper water uit de camera zie druipen weet ik al hoe laat het is. De sfeer is bij mij tot een dieptepunt gedaald. Verdoofd loop ik terug naar de auto. Dat de kleuren in de lucht fantastisch zijn kon me gestolen worden.
Ongewilde reset
Wat er exact gebeurd is kan ik me niet helemaal meer voor de geest halen. Het kan niet anders zijn dat ik de vergrendeling van statiefklem met L-bracket niet goed heb aangedraaid.
Bizarre is alleen dat een fractie ervoor ik de camera heb opgepakt, op statief en nota bene nog had neergezet en er niets gebeurde.
Enfin, het is gebeurd! Kan ik het terugdraaien nee. Kan ik ervan leren ja!
De volgende ochtend de verzekering gebeld en al vrij snel kwam het verlossende woord dat de schade ‘wederom’ gedekt zou zijn. Maar je kunt je voorstellen dat ik wel door de grond kon zakken toen de betreffende vriendelijke medewerker terloops opmerkte: “U had toch recent ook al uw camera laten vallen?”. Nog geen 3 uur later stond UPS voor de deur en vertrokken camera en lens naar de reparatiedienst. Een ongewilde reset van mijn fotografie was aanstaande.
Sfeerbepalend voor beeldtaal
Vrij snel na dit incident heb ik de camera die ik te leen had weer ter hand genomen, maar het statief vermeden! Aan mijn beelden van die wandeling vlak na bovenstaande incident door het nabij gelegen natuurpark Meinerswijk, kan ik nu naderhand goed aflezen met welke sfeer en gevoel ik toen onderweg was. Okay, ik moet toegeven ik ben altijd al een liefhebber van dramatische luchten, maar juist nu nog meer.
Opluchting
Bijna vier weken na de ongewenste crash begon het weer te kriebelen om erop uit te gaan. Met de natuur in volle bloei en prachtige wolkenluchten tijdens zonsondergang dook ik voor het eerst sinds tijden weer het gouden uur in. In de tussentijd had ik vernomen dat de camera en lens total loss verklaard waren.
Wederopstanding
Na de berichtgeving van de verzekering, maar vooral dankzij het teruggevonden plezier in de natuur bezig te zijn met mijn fotografie had ik ook nog wel een knoop door te hakken. Want mede dankzij de nieuwwaarde uitkering kon ik weer door. En dus hield ik me eind mei qua fotografie vooral bezig met keuzes maken over gear! Menig avond heb ik gewikt en gewogen en adviezen in gewonnen. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en besloten wat ik mijn hobby en passie waard vind. En dan word je geduld nog heel even extra op de proef gesteld, omdat de camera die ik besteld had niet op voorraad was.
Onwennig maar uitbundige sfeer
En sinds ik de spullen weer binnen heb lijkt het wel of ik gereset ben. De drive om te fotograferen is terug. Gelijktijdig sta ik nog niet comfortabel en ontspannen naast mijn statief met daarop de camera, bleek wel tijdens de eerste mooie gelegenheid. De foto van Deventer prijkt dan ook aan het begin van dit verhaal. Zo is de cirkel rond om weer lekker te fotograferen en sfeerbeelden te maken die passen bij mijn gevoel. Want laten we eerlijk zijn met die unieke Nederlandse natuur, of dat nu een cultuur of stedelijk landschap is, er is altijd wel iets moois met de juiste sfeer vast te leggen.
11 reacties
Wat een verhaal zeg! Gelukkig is het uiteindelijk goedgekomen. Mag ik vragen waar je je spullen hebt verzekerd?
Hej Peter, zie bovenstaande antwoord, uiteindelijk is dat dus A.S.R. en bijzondere bezittingen.
Het stukje “En dus hield ik me eind mei […]passie waard vind.” klinkt alsof je andere keuzes gemaakt hebt, alsof je nu anders denkt over wat je nodig hebt en eraan uit wil geven, maar daar ga je niet verder op in. Dat vind ik wel jammer, want mijn eigen keuzes zijn in de loop der jaren ook behoorlijk veranderd.
Zelf schiet met behoorlijk goedkope gear. De Canon EOS 10D heb ik gekocht toen hij net uit was, dus €3200 inclusief een kitzoom, geheugenkaart, etc, alles wat je nodig hebt om te beginnen.In die tijd was iedere nieuwe camera een flinke stap vooruit, zodanig dat de kwaliteitssprong zelfs op een computerscherm uit die tijd (1024×768?) al duidelijk zichtbaar was.Laat staan als je ze liet afdrukken… Die dure camera was dus wel te verantwoorden. Daarna zijn m’n uitgaven echter flink omlaag gegaan omdat IK steeds meer de beperkende factor werd in plaats van de camera. Je moet tegenwoordig behoorlijk extreme eisen stellen om tegen de grenzen van een camera aan te lopen. Zijn die eisen dan nog realistisch? Hebben ze echt nog wel invloed op het eindresultaat?
Wat mij betreft niet. Tegenwoordig schiet ik met een 40D en een Olympus E-PL5, allebei tweedehands gekocht voor zo’n €300 per stuk. De fotokwaliteit is meer dan voldoende voor wat ik doe, en de lage prijzen maken mij veel vrijer in hoe met het gereedschap omga. Ik schrik niet van een krasje, deukje of een druppel die de behuizing binnendringt, want voor de prijs van een enkele A7III kan ik mijn camera zes keer vervangen. En dat heeft de kwaliteit van mijn foto’s weer verbeterd, want ik ben tegenwoordig puur bezig met het beeld dat ik vastleg, niet met het gereedschap dat ik gebruik.
Voorbeeldje: http://www.arumes.com/temp/IMG_20190728_104506.jpg
Ook deze ‘kostbare’ 70-200/2.8 heb ik tweedehands gekocht, en zoals je ziet heeft hij intussen behoorlijk wat te verduren gehad. Ik hoef me er niet druk om te maken. Hij houdt het al een jaar of tien vol met deze ruwe behandeling, op de foto’s die ik ermee maak zie je niks van die beschadigingen, en mocht hij echt stuk gaan: voor het geld van één nieuwe koop ik er twee.
Hej Robert, over gear kunnen we uren denk ik discussiëren. Mijn vorige set (canon, had ik opgebouwd vanuit tweede hands spullen en waar het mij toeliet geupgrade naar nieuwe lenzen.) Vorig jaar heb ik de overstap gemaakt (omdat het kon en ik als liefhebber van nieuwe techniek ook wilde) naar Sony. Ik heb nu besloten i.p.v. de A7III de A7RIII te investeren, ben ook een liefhebber van details en dankzij de dalende prijzen van de A7RIII (acties Sony) dus deze stap gezet. Glas is wat mij betreft tijdloos en na verloop van tijd vervang je al dan niet je body – ook kijkende naar je huidige stand van fotografie. Anderzijds ervaar ik het ook als begrijpelijk dat er een hele leuke uitdaging in kan zitten om met minder meer te doen. Die Fuji X-T1 is inmiddels ook al >5 jaar oud en doet het op zich goed – maar toen ik dit weekend een evenement fotografeerde met slecht licht was ik blij met de nieuwe A7 en datzelfde ook toen ik in de boshut met lange lens fotografeerde. Volkomen eens met je uitspraak ‘bezig met het beeld dat ik vastleg, niet met het gereedschap’…alleen soms is het wel handig als je weet welk gereedschap past bij de klus….
Jeej, Dave, wat een ongelooflijke pech en wat zul jij er toen de pé in hebben gehad! Je camera van het statief af zien duikelen – en dan ook nog het water in! – wil geen enkele natuurfotograaf meemaken. Wel mooi dat die periode van (verplichte) rust je daarna weer helemaal op het juiste spoor heeft gezet! ? Leuk ook om de omgeving van Arnhem terug te zien in je foto’s. Het is zo prachtig hier! Fijne zomer nog!
Dank je wel voor je reactie! Relativeren is wat er gebeurt en weer door….