Column: Vitamine Zee

Zeeuwse Riviéra

De bestemming voor vanavond is het strand bij Dishoek. De hoge duinen met twee vuurtorens en het strand met golfbrekers bieden altijd genoeg inspiratie voor de landschapsfotograaf. Als klein jongetje werd ik al meegenomen naar de duinen en dit strand. Ondanks dat het maar 30 minuten fietsen was, voelde het altijd weer een beetje alsof ik in het buitenland op vakantie was wanneer ik deze vuurtorens zag. En nog steeds krijg ik een heerlijk en ontspannen gevoel wanneer ik bij deze vuurtorens sta en uitkijk over de duinen en de zee.

Steile klim

Heel wat voetstappen heb ik op dit steile duinpad liggen. Hoe vaak ben ik hier niet bepakt en bezakt op een zomerse dag in de hitte omhoog gelopen? Nadat je dan oververhit en met klotsende oksels op het strand was aangekomen was het altijd een heerlijke beloning om een duik te nemen in het frisse en verkoelende zeewater. Nu sjouw ik weer het steile duin over, alleen hebben tassen, bal en bodyboard zich ingeruild voor een zware fototas met statief. Al mijmerend bereik ik de top van het duin en zie ik de vuurtorens die als trouwe wachters lijken te waken over de Westerschelde.

Even laat ik het mooie uitzicht op mij inwerken. Vanuit hier kijk ik uit over de duinen richting Zoutelande en Westkapelle. Op de Westerschelde trekken traag enkele schepen voorbij. Waarschijnlijk hebben zij net hun vracht gelost in de haven van Vlissingen of Antwerpen en zijn nu alweer op weg naar een nieuwe bestemming. Er staat best wat wind en er breken mooie golven in de branding.

Het Gouden uur

Vandaag ben ik vroeg op de locatie aanwezig en hoef ik mij niet te haasten. Dat betekent dat er met een beetje geluk gefotografeerd kan worden vanaf het gouden tot aan het blauwe uur. In de lucht is veel hoge en middel hoge bewolking zichtbaar en gelukkig maar nauwelijks laaghangende bewolking. Dit maakt dat er aan de horizon een opening voor het zonlicht is om doorheen te schijnen en de hoge bewolking kan aankleuren.

De zon hangt inmiddels laag aan de hemel en hult het landschap in een prachtig warme gouden gloed en werpt mooie lange schaduwen. Ik kies een compositie waarbij het duinpad een zichtlijn vormt richting een van de vuurtorens en de zee. De zon hou ik net buiten beeld. Hierdoor zijn er nergens uitgebeten hooglichten maar benut je wel mooi de warme gloed van het strijklicht. Dit resulteert in de foto bovenaan dit artikel. Wauw… wat een prachtige omstandigheden terwijl de avond nog maar net begonnen is! Het mooie licht wil ik graag goed benutten. Daarom besluit ik door te lopen richting het strand om te zien wat daar allemaal mogelijk is.

Zwarte hoofden

Daar aangekomen loop ik onbewust richting de rij golfbrekers. De houten palen hebben als functie om golven te breken en daarmee erosie van het strand te voorkomen of te verminderen. Kinderen speuren hier vaak in de zomer naar achtergebleven visjes of krabbetjes. Maar voor de fotograaf is het een dankbaar onderwerp voor een landschapsfoto. De verweerde houten palen zijn bedekt met algen en pokken en steken bij eb ver uit het water. Altijd leuk om er rond te lopen en uitnodigend om op te klimmen of zitten. De forse golfslag zorgt voor een fijne nevel in de lucht. De kleine waterdruppeltjes vangen het gouden licht en zorgen daarmee voor een prachtige sfeer. Zonde om dit niet te benutten, dus wordt snel de camera opgesteld.

De golfbrekers en de branding dienen als invoerende lijn richting de horizon. De zon, welke nog steeds vrij fel is, wordt bewust weer buiten de compositie gelaten. Op het scherm van de camera zie ik inderdaad dat de nevel een mooie toevoeging is. Die nevel heeft helaas ook een klein nadeel. Ik proef de ziltige lucht op mijn lippen dus waarschijnlijk is mijn camera na de fotosessie ook toe aan een flinke poetsbeurt. Nou ja, dat is weer van latere zorg, voorlopig geniet ik nog met volle teugen van deze mooie avond.

Zwarte hoofden

Ik houd zo van die lage palissaden,
die van de kust de grote zee ingaan,
alsof veel mensen van de oever traden
en tot hun schouders in het water staan.

De zee, het strand, de lucht, alles is wijd
en breedgebouwd en krachtiglijk grootmoedig,
maar zij alleen leven in nederigheid
en praten niet, maar waken, trouw en goedig.

Dronken van stervensrode zonnepracht,
ijdel met luister die zij roofden,
eisen de golven luid hun oppermacht.

Maar ervoor staan hún zwarte hoofden,
en houden wacht.

Jan Prins (1876-1948)
uit: Tochten (1911)

Roze bril

Het was al weer een tijdje geleden dat ik op het strand kon struinen. Maar de rust, de omgeving en het mooie licht maken dat ik eigenlijk weer opnieuw verliefd op het strand word. De zon is net onder en het laatste daglicht reflecteert op de wolken. De lucht staat in vuur en vlam en de wolken kleuren rood, roze en magenta. Het lijkt letterlijk of ik door een roze bril kijk want de kleuren exploderen in de lucht en maken dat ik zelfs een stuk zeewier een mooi onderwerp voor een foto vind. Ik besluit met mijn groothoeklens dicht op het zeewier te gaan zitten. Het lage standpunt maakt dat de schitterende lucht fraai weerspiegeld wordt in het natte zand.

Schuim

De harde wind heeft grote schuimvlokken het strand op geblazen. Dit doet me denken aan een oude reclameslogan van een afwasmiddel: “Eén druppel volstaat voor de hele vaat”. Maar hier lijkt het wel alsof ze er een hele emmer van leeg gekieperd hebben, wat het strand ligt bezaaid met schuim. Zeeschuim kan bestaan uit afgestorven algenresten welke door golven opgeklopt worden tot schuim. Helaas bestaat het schuim tegenwoordig soms ook uit vervuiling zoals PFAS. Het valt me op dat de structuur van het schuim wel iets weg heeft van de structuur van de wolken in de lucht.

Het is al vrij donker maar ondanks dat de zon al een tijdje onder is, zijn er nog steeds mooie kleuren zichtbaar. Ik besluit dat het schuim het onderwerp wordt van de laatste foto van de avond. Snel stel ik mijn spullen op en druk af. De foto op de camera drukt mooi de rustige sfeer van de avond uit.

Zo, ik heb weer genoeg zilte lucht opgesnoven. Volkomen ontspannen en met een voldaan gevoel pak ik mijn spullen in en vertrek. Mijn honger naar vitamine Zee is voorlopig weer gestild.